Horses: "Het is redelijk donkere muziek. Ik ben een wintermens."

Perfect op zijn plaats in de zondagavond van Duyster op Studio Brussel, maar nu ook minder bang van het radiodaglicht: Horses. Een bloedzuivere songwriter, een pracht van een debuuttitel, 'Clear Crystal Air', op een heel fijn debuut bovendien. Frontman Bert Vliegen zet zich schrap voor mooie podia.

GUIDO: Je debuutplaat is er. Spannend?

Bert: Begin augustus was de eindmix klaar. Ik ben de plaat eigenlijk al een beetje beu. (lacht) Nee, ik speel de plaat graag, maar mijn hoofd zit al bij de volgende. De reacties zijn goed, Studio Brussel pikt het op, Radio 1 ook. Stubru heeft een song opgepikt die wij niet per se als single zagen. Wel gek.

GUIDO: Jullie hadden de hele plaat gestuurd?

Bert: Een andere song eigenlijk. Zij hebben naar de hele plaat geluisterd en er een ander nummer uitgekozen. Het wordt ook overdag gedraaid, een positieve verrassing.

GUIDO: Het is intieme muziek.

Bert: Ik heb het ook niet gemaakt met een popmuziek-mindset. Ik ben begonnen met dit soort muziek en het voelt als wat ik moet doen, waar ik me thuis voel.

GUIDO: Je kan je kwetsbaar opstellen?

Bert: Inderdaad. Het geeft een heel leuke spanning tussen mezelf en het publiek. Ik voel me daar wel comfortabel bij. Het is redelijk donkere muziek.

GUIDO: Donkere mens?

Bert: Anders maak je zo’n plaat niet. Ik ben in het dagelijkse leven wel vrolijk. Maar vrolijke nummers, nee. Het voelt me te veel als een stijloefening aan. Ik ben ook geen muzikant van opleiding, ik studeer journalistiek.

GUIDO: Muziek of journalistiek?

Bert: Beide. Alle twee geen nine-to-fivejobs. Mocht ik volledig afhankelijk zijn van muziek, dan zou ik misschien wel te veel druk voelen. Dat je goeie nummers móet maken. Het is ook onrealistisch om van je muziek te kunnen leven tegenwoordig, je moet al een enorme hit schrijven. Natuurlijk wil ik tot mijn vijftigste platen blijven maken, maar ik hoef er niet per se van te kunnen leven.

GUIDO: Waaruit is het gegroeid, teksten of muziek?

Bert: Teksten. Ik ben niet zo’n goeie gitarist, ik heb er me nooit in verdiept. Mijn gitarist heeft een Gretsch en een pedalboard, mijn gitaar staat hier met een stembakje en één delay, je ziet het verschil. (lacht) Het tweede nummer dat ik ooit heb geschreven staat nu op de plaat, dus het gaat me wel af. Dan blijf je dat doen. Het is een heel breed palet, een fijn leeg canvas.

GUIDO: Wat kunnen we verwachten?

Bert: Tien songs, er zit een lijn in. Alle nummers hebben met elkaar te maken en als je de teksten leest, ontdek je dat ook. Sommige personages, sfeer, verwijzingen die je al dan niet snapt... Het is zeker geen vrolijke plaat, maar toch met een hoopvol kantje, over hoe je leven kan veranderen en hoe je ermee omgaat. Ik schrijf altijd vanuit mezelf. Muzikaal is het tien keer iets anders. De plaat werkt goed bij valavond of ’s avonds, maar luister gerust wanneer je wil. Maar dat avondgevoel heb ik er wel bij. Ik ben meer een wintermens.

GUIDO: Wat bracht producer Robin Proper-Sheppard?

Bert: In het begin was dat een beetje intimiderend. Constant verhalen over hoe hij Nirvana nog live heeft gezien, die maakt al twintig jaar platen. Maar na twee dagen was die muur volledig weg en werd het heel fijn. Ik had ook nog nooit een plaat gemaakt. Deftig leren zingen in de studio, over het frontman zijn, want hij is dat ook bij Sophia. Geen compromissen. Hij heeft zijn stempel drukt. Ik vind echt dat hij de plaat beter heeft gemaakt. Hij kan heel goed de essentie van een song vinden en vatten. Op klank én inhoud.

GUIDO: Je verklapte net dat je al aan de tweede plaat bezig bent.

Bert: Ik schrijf nu vaker op toetsen, of vanuit een loop, minder op gitaar. Ik verlaat ook meer de structuur en opbouw van een popsong. Nu begin ik met een begin en dan zie ik wat daarna moet komen, lineair. Als het even vastloopt, laat ik het een tijd liggen en pik het daarna weer op. Vroeger gooide ik vaak te vlug iets weg. Ik voel het ook al in mijn muziek, ik denk dat het nu meer over gevoel gaat en dat ik er als zanger scherper omlijnd zal uitkomen. Misschien is het nog vroeg, maar ik voel dat er iets aan het veranderen is. Ik maak het canvas nog leger om te beginnen.

GUIDO: Jullie hebben een Amerikaanse sound.

Bert: Ik hou heel veel van The Flaming Lips, Sparklehorse, Grandaddy, Elliott Smith, Neil Young... Ik herken me erin, dat weidse, dat opene. Bij de Britse dingen voelt het soms - tja - anders. My Bloody Valentine en Fuck Buttons vind ik ook wel goed. Maar voor songwriters kom ik toch steeds weer bij Mark Linkus en Elliott Smith uit.

GUIDO: Wat is je ambitie met de plaat?

Bert: Drie doelen: eens in de grote zaal van de AB spelen, dat doen we binnenkort. Een sessie spelen op Duyster, dat staat ook op het programma. En Pukkelpop! Vervolgens tijd om een tweede plaat te maken en de ambities aan te scherpen.

(LAD)