The Hobbit - The Desolation of Smaug
Toen we na twee uur en veertig minuten The Desolation of Smaug de warme bioscoopzaal inruilden voor de Brusselse winterkou, dachten we plots bij onszelf: hé, Gollum zat niet in deze film. Kijk, we hadden het slijmerige kereltje al die tijd niet eens gemist. Dat zegt veel over de kwaliteit van deze tweede Hobbit-film, die z'n moeizame voorganger met gemak overklast.
Een perfecte prent is The Desolation of Smaug niet - de ontroering, het kippenvel en de shakespeareaanse diepgang die we bij de Lord of the Rings-trilogie ervoeren, blijven opvallend afwezig. Maar vrienden Tolkienliefhebbers, deze film is wél hele dikke fun. De lange pretparkscène waarin de dwergen in houten tonnen over de rivier stuiteren terwijl ze op beide oevers worden achtervolgd door orcs, die op hun beurt worden opgejaagd door elfen (met Legolas op kop: go Leggy!) is meesterlijk. Het is geleden van Spielbergs mijnkarretjesrace in Indiana Jones and the Temple of Doom dat we zo'n virtuoos in beeld gebrachte tuimel- en buitelsequens hebben gezien. Maar wie vreesde dat Peter Jackson zich zou beperken tot dit soort technische hoogstandjes, zal aangenaam verrast zijn door de zorg die hij deze keer aan zijn personages heeft besteed. In de eerste film waren de dwergen vooral één irritante kluwen flatulente buiken en ongebreidelde gezichtsbegroeiing, maar deze keer hebben ze elk een eigen smoel gekregen, en een eigen karakter. Karakter op overschot heeft ook de hoofdman van de bijzonder fraai ontworpen houten waterstad Laketown, een tegelijk succulente en silly rol voor de immer voortreffelijke Stephen Fry. De meer dan acrobatische Legolas - zeg maar de superheld van Midden-Aarde - is terug, dat zeiden we al. Er is echter nog meer nieuws van het elfenfront. Speciaal voor de film, want in het boek is ze nergens terug te vinden, creëerden Jackson en zijn team een vrouwelijke woudelf met pit. Tauriel wordt vinnig gespeeld door Evangeline Lilly (Kate uit Lost) en heeft alles in zich om een publieksfavoriet te worden. Maar het personage dat - uiteraard - de show steelt en de hoofdreden waarom we Gollum eigenlijk niet hebben gemist, is Smaug de draak, een wyrm met de bulderende stem van Benedict Cumberbatch. Smaug heeft alles wat een draak moet hebben, en doordat zijn nek zo lang is, glijdt hij als een reusachtige slang door de rinkelende goudschat in het hart van de Lonely Mountain. Dat werkt bijzonder goed. De film eindigt verder nogal abrupt, met een terecht bezorgde blik van Bilbo Baggins, maar dat wordt vast wel weer goedgemaakt in december 2014. Hopelijk zijn de ontroering en het kippenvel dan ook van de partij.
(HDP)