The Cotswolds

We wilden eens een keertje naar het echte Engeland. Het bucolische Engeland uit de romantische films. Glooiende velden. Dorpjes vol cottages. Schaapjes in de wei. Gouden herfstbossen. Oergezellige country pubs waar men zich bij het knetterende haardvuur komt opwarmen na een wandeling met de hond. Modderige wandelpaadjes langs indrukwekkende landgoederen. Knisperend gebakken ontbijten waar je driekwart van de dag op doorkomt. Knoestige kastelen aan de horizon. Fazanten en patrijzen die opvliegen uit het struikgewas. Scheefgezakte grafzerken naast geblokte kerkjes. Dreigende wolkenpartijen boven de heuvels. Dampend hete fish and chips, met zout en azijn erop. Vriendelijk knikkende ruiters in de dorpsstraat. Enzovoort, enzoverder. We doorploegden reisgidsen en kwamen tot de conclusie dat zo'n gebied wel degelijk bestaat: The Cotswolds, een heuvelrug pal in het hart van Engeland, het grootste gebied in het land dat van de Britse regering het label Area of Outstanding Natural Beauty heeft meegekregen.

Bang om links te rijden? Zonder auto naar het hart van Engeland.

Mooi, we wisten waarheen. Alleen: hoe zouden we er geraken? Met de auto? In principe is dat wel te doen: via Calais, Londen en Oxford komt het neer op zo'n vijfhonderd kilometer bollen (en één keer over of onder de zee), nog altijd een stuk dichterbij dan pakweg de Provence. Maar er was één probleem: in Engeland rijden ze links. Dat durven wij niet, niet met onze eigen Europese wagen, en al zeker niet met een Engelse huurauto, waar het stuur aan de rechterkant zit. De trein dan maar? Dat ging wel, en vrij gemakkelijk zelfs, met maar één overstap in Londen. Maar daar sta je dan, met je bagage aan je voeten in een piepklein dorp waar hooguit twee keer per dag een bus passeert naar andere, nog piepkleinere dorpjes. En toen zagen we het licht: als we eens gewoon zouden gaan wandelen? The Cotswolds zonder auto, het kán!

Right of Way
 

Moreton-in-Marsh, een middeleeuws marktstadje in het noorden van The Cotswolds, heeft een rechtstreekse treinverbinding met Londen. Het zou een lieflijker oord kunnen zijn dan het in de praktijk is, want de drukke A429-autobaan snijdt het stadje pal doormidden. Boeren uit de omgeving komen er op dinsdag hun waren verkopen op de markt, die op de overige dagen gewoon dienstdoet als parking. Toch is het een aangename eerste kennismaking met The Cotswolds, want Moreton barst van de goede pubs en restaurants. Lord of the Rings-fans weten meteen waarheen, want naar verluidt heeft Tolkien zich laten inspireren door The Bell Inn, een oude inn op het marktplein, toen hij de scènes in The Prancing Pony schreef, de herberg waar de hobbits voor het eerst Aragorn ontmoeten. Loop door naar de tweede zithoek rechts, die is omgetoverd tot een soort minigalerij met schilderijen die landschappen uit Middle-Earth voorstellen. En vergeet uiteraard niet de binnenkoer te bekijken, die er inderdaad net zo uitziet als Tolkiens beschrijvingen van The Prancing Pony.

Genoeg gemijmerd over hobbits, actie! Moreton-in-Marsh is de perfecte uitvalsbasis voor een meerdaagse, lusvormige wandeltocht door The Cotswolds. We lieten een specialist (www.cotswoldwalks.com) een arrangement regelen waarbij onze bagage telkens vooruit werd gestuurd naar een B&B in een volgend dorp, een kilometer of twintig verderop, zodat we onderweg alleen een dagrugzakje moesten meenemen. We kregen een gedetailleerd wandelboekje en gingen op pad. Je moet weten dat in Engeland een in de wet verankerde Right of Way geldt, dat ervoor zorgt dat je - via welbepaalde, aangegeven paden - het recht hebt om over privé-(landbouw)terrein te wandelen om je bestemming te bereiken. Het resultaat is dat je vele kilometers door heuvels en velden kan dwalen zonder één keer terecht te komen op een openbare weg met autoverkeer. Vaak moet je een metalen of houten hek aan de rand van het veld openen en sluiten (field gate), of door een soort klappoortje stappen (kissing gate), of jezelf via een ruw getimmerd opstapje over een afsluiting hijsen (stile). Je wandelt tussen schapen, paarden, koeien, pony's en zelfs de occasionele nors kijkende stier. Je stapt over glooiende weiden, langs de randen van akkers, over het erf van boerderijen en maneges, en door de tuinen en parken van rijkelijke landgoederen. Je klimt naar torens en kastelen en kijkt uit over diepe valleien, zonder dat het bergwandelen wordt. Een Right of Way volgen is een werkelijk schitterende manier om de prachtige landschappen van The Cotswolds tot je te nemen. Modderig is het eveneens, maar stond dat al niet van bij het begin op ons verlanglijstje?
 

Honingkleurige cottages
 

The Cotswolds zijn echter niet alleen weiden, velden en heuvels. Regelmatig loop je door schilderachtige dorpjes en kleine stadjes, waar de tijd lijkt stil te staan. We stonden op het schilderachtige marktplein van Stow-on-the-Wold, het hoogst gelegen dorpje van The Cotswolds, op 244 meter hoogte, waar indertijd tot 20.000 schapen per marktdag werden geveild en waar het Royalist Hotel al sinds het jaar 987 een herberg is, wat er de oudste inn van Engeland van maakt. We liepen over de stenen brugjes van Bourton-on-the-Water, over de kabbelende rivier Windrush, een lieflijke plaats die met wat zin voor overdrijving het Venetië van The Cotswolds wordt genoemd. We hingen onze natgeregende kleren te drogen in The Hollow Bottom, een buitengewoon sfeervolle pub in het onooglijke dorpje Guiting Power, waar de lokale oude mannen al vóór de middag op de paarden aan het wedden waren, een pint of ale in de hand. We slenterden door de historische High Street van Winchcombe, in de vroege middeleeuwen de zetel van de Angelsaksische koningen van Mercia. We vroegen ons af of de perfect bewaarde dorpsstraat van Stanton authentiek is, of gewoon een filmset voor de volgende kostuumfilm met Keira Knightley. We logeerden in een honingkleurige cottage in Broadway, een gehucht dat op een oude postkoetsenroute ligt en van waaruit je kan klimmen naar de gelijknamige toren op een winderige heuveltop. En we zagen hoe de wolindustrie het zeer pittoreske stadje Chipping Campden, het noordelijke startpunt van de 164 kilometer lange Cotswold Way, rijk en mooi heeft gemaakt.

Toen wandelden we door velden en weiden terug naar Moreton-in-Marsh. We hadden het echte Engeland gezien, nog schilderachtiger dan we het ons hadden voorgesteld. En dat zonder ook maar één kilometer aan de linkerkant van de weg te rijden...
 

Praktisch