Zatte Tsjechen en kattengejank
Jeroen is een Masterstudent Luchtvaarttechnologie op Eramus in Tsjechië, waar hij zijn thesis afwerkt. Speciaal voor Guido pent hij af en toe zijn gedachten en belevenissen neer. Deze week op het menu: een eerste erasmusfeestje, grappige namen, een singstar battle en zatte Tsjechen.
’s Avonds was het de eerste bijeenkomst van de Erasmusstudenten. Toen ik daar aankwam stonden er al twee Fransen voor het gebouw. We babbelden wat en stootten meteen op een eerste probleem. Niemand van ons wist hoe we binnen moesten geraken in het gebouw. Twee Roemeense meisjes stapten naar ons toe en vertelden dat ze het ook niet wisten. Na een paar rondjes te hebben gewandeld rond het gebouw vonden we dan uiteindelijk een deur die we openkregen.
We stonden in een hal met links een deur en recht voor ons een trap. We namen de trap naar boven en kwamen in een café terecht. Er was daar nog niemand van Erasmus dus we keken elkaar wat bedeesd aan. Uiteindelijk kwam de barvrouw tegen ons zeggen dat het feestje beneden was. Dus ja, de avond begon al goed.
Toen we eindelijk op de juiste plaats aankwamen, kon het feestje beginnen. Je weet hoe het gaat als je op een fuif arriveert. Je legt je jas aan de kant en gaat direct naar de bar. Je gaat wat socializen met de anderen, probeert elkaars naam uit te spreken en faalt daar flagrant in. Hoe raar het ook klinkt, het zorgt ervoor dat het ijs sneller breekt en dat iedereen zich meteen op zijn gemak voelt. Ik ben zelfs te weten gekomen dat er een Fin, Jarco, op dezelfde gang van mijn peda woont.
Uiteindelijk maak je er een spel van om de nationaliteit van de andere persoon te raden. Zo ben ik te weten gekomen dat ik er door mijn krullen uitzie al een Mexicaan en dat mijn naam Turks klinkt. En ik die dacht dat ik een typische Nederlandse naam had. Het eerste deel van de avond bestond uit games spelen zoals Guitar Hero, dancing games op de computer en als laatste karaoke. Guitar Hero ging mij goed af en tijdens het dansspel zijn we wijselijk aan de toog gaan staan. Maar toen dook de karaoke op. Ikzelf heb met Stijn, een medestudent uit Oostende, The summer of 69 gezongen. Er sneuvelden geen ruiten en niemand ontvluchtte het gebouw dus het ‘gezang’ viel nog mee. Maar toen kwam het liedje van de Titanic. Jarco nam het in deze epische strijd op tegen zijn buddy en nog iemand. Dus ja, twee tegen een vond ik oneerlijk dus ben ik hem te hulp gesneld. Onze tegenstanders zongen zo slecht dat zelfs hun microfoon het gewoonweg begaf. Mocht het liedje zo gezongen zijn op het schip zelf dan zou het nog sneller zijn gezonken omdat alle patrijspoorten gesprongen zouden zijn.
Hoe later op de avond, hoe zatter de Tsjechen werden. Wel grappig, aangezien de Erasmussers totaal niet dronken werden van het bier. Na het spelletjesgedeelte ging de fuif van start. Zoals verwacht stonden de meisjes op de dansvloer en hingen bijna alle jongens aan de toog. Het werd nog een toffe avond.