Een poging tot dansen in Zweden
Marijke, studente verpleegkunde, volgt gedurende drie maanden met een vriendin stage in het Zweedse Umeå . Speciaal voor Guido pent ze af en toe haar gedachten en belevenissen neer. Deze week op het menu: een streepje cultuur, een hete corridorparty en een poging tot dansen.
Vandaag is het tijd voor een streepje cultuur. We trekken naar het Vasterbotten Museum, dat ons belooft alles te leren over de geschiedenis van Umeå en de Samicultuur, een oud volk dat in Noord-Zweden woont en rendieren hoedt. We spreken af met onze Buddy Group, als student kan je je bij deze groepen aansluiten om aan allerlei leuke activiteiten deel te nemen, en ook is er een nieuwe vriend bij: een Italiaan die enkele dagen geleden is aangekomen in het gebouw naast ons en via Facebook contact heeft gezocht. De vlotheid waarmee iedereen hier met elkaar omgaat verbaast me nog steeds! Het museum op zich is niet zo groot, maar des te interessanter! Na oeroude muurschilderingen gezien te hebben, worden we verder geleid door de geschiedenis van Umeå. Hoe een grote brand de stad verwoestte en hoe hij weer opgebouwd werd, van hoe men vroeger onderwijs genoot tot welke muziekfestivals zich in het hedendaagse Umeå afspelen.
´s Avonds gaan we opnieuw naar een corridorparty, dit keer in een echte sneeuwstorm! Als we na een halfuur zoeken tussen de identieke studentengebouwen uiteindelijk arriveren, zijn we volledig verkleumd. Gelukkig is er fris bier! Binnen is de temperatuur aanzienlijk hoger, want zo´n kleine honderd mensen hebben zich samen in de ene smalle gang en keuken van het gebouw gepakt. Hoewel er ogenschijnlijk geen plaats is om te bewegen, heeft men toch een dj-tafel binnengekregen en doet iedereen een poging tot dansen in de overvolle ruimte. Eerst is het wat benauwend, maar na een uur wordt het wat rustiger en kunnen we ten volle genieten van de avond. Wanneer om 3u de politie voor de deur staat en de muziek noodgedwongen stopgezet wordt, gaan we nog naar het gebouw ernaast voor een slaapmutsje. De weg naar huis vinden we na afloop meteen en het blijkt maar 5 minuten wandelen te zijn richting bed. Tevreden met deze meevaller en de afgelopen avond gaan we slapen.