Oefenen voor later

Studente Journalistiek Lien koos voor een niet-alledaagse Eramusbestemming: Israël. Lees mee in haar dagboek en leer de stad vanuit een heel ander oogpunt kennen.

Sjalom! De meeste Belgen zullen bij ‘Westelijke Jordaanoever’ of ‘Westbank’ wel eens de wenkbrauwen fronsen en denken aan Palestijnen die Israëlische vlaggen verbranden of stenen smijten naar het leger dat probeert de gemoederen te kalmeren. Tijd om een beetje oorlogsjournalistje te spelen en te oefenen voor later, denk je dan. Sinds twee weken ben ik door mijn uitwisselingsschool aangewezen als regisseur om een korte documentaire te maken over de Muur die Israel en Palestina van elkaar scheidt. Dat brengt heel wat verantwoordelijkheid en stress met zich mee. Israël is een land van bureaucratie, wat betekent dat er steeds een hoop administratie vervuld moet worden en dat de regeltjes van het systeem zonder uitzondering gevolgd moeten worden. Het verkrijgen van cameramateriaal of een ploeg die op tijd en met veel enthousiasme op de juiste plaats arriveert, is een opgave. De zuiderse mentaliteit van te kijken van dag tot dag, heb ik hier al snel geadopteerd.

Voor mij was de eerste reis naar de Westelijke Jordaanoever echter nog een grotere opgave. Als jonge naïeve student uit België, ben je absoluut niet voorbereid op de checkpoints met militairen die beide delen van ‘Israël’ (Gids Moodi: ‘Palestina is niet Israël’) van elkaar scheidt. Nog minder ben je voorbereid op de graffiti op een gigantische muur van vier meter hoog in Bethlehem of op de getuigenissen van de mensen over het geweld dat zich rondom het onding heeft afgespeeld. Het meest verbazende is echter nog steeds het gelukgsniveau dat deze mensen ten toon spreiden. Met een glimlach prijzen ze vers granaatappelsap of heerlijk geurend pitabrood aan, maar nooit zo dat het echt opdringerig wordt. Ze vertellen verhalen over gebeurtenissen uit het verleden, over hoop op de toekomst terwijl ze glimlachend aan hun waterpijp lurken. Cirkeltjes van rook zijn haast onzichtbaar in de brandende zon.

Je voelt de spanning die er tussen de Israëlieten en de Palestijnen heerst, je voelt de frustratie van beide kanten over een situatie die nog steeds onhoudbaar is. Onveilig heb ik mij echter geen moment gevoeld, op het oversteken van de grenzen na (‘Belgium, what is that, a country? What are you doing here?’). Morgen vertrekken we voor een vierde maal op reportage naar de muur. Journalistje spelen in de Westbank, het is toch iets waarop geen enkele schoolopleiding mij had voorbereid. En toch zou ik liegen als ik hier zou zeggen dat het geen aanrader is. Hopelijk tot over twee weken!