Kamergenoten met elk hun kuren

Studente Journalistiek Lien koos voor een niet-alledaagse Eramusbestemming: Israël. Lees mee in haar dagboek en leer de stad vanuit een heel ander oogpunt kennen.

Vandaag geen stukjes over oorlogssituaties of kleine kruiperige beestjes. Vandaag wil ik jullie iets vertellen over mijn kamergenootjes. Als je naar onze school in Israël vertrekt, kies je niet zelf met wie je gaat samenhuizen. Je krijgt een appartement toegewezen op basis van je culinaire voorkeur. Koosjer of niet koosjer? Wel of geen varkensvlees? En durf je al een lasagne met vlees en kaas te eten? Dat is voor joodse gelovigen die zich willen gedragen een delicate kwestie. Ik duidde niet-koosjer aan, maar kwam toch in een koosjer appartement terecht met drie joodse kamergenoten. Vier maanden zijn er voorbijgegaan en ondertussen is het verlangen naar echte lasagne of spaghetti  met kaas groot. Maar we houden vol. Respect voor het geloof van een ander wordt je hier in een sneltempo bijgebracht (zo lang je niet probeert Halal te eten).

Mijn drie kamergenootjes hebben elk hun kuren. De eerste komt uit Amerika en lijkt soms een beetje uit Woodstock weggelopen. Blonde krullende haren, felgekleurde broeken en een grote voorkeur voor alles wat groen ziet op je bord. Met haar negentien jaar, is Jillian de jongste van onze hele uitwisselingsgroep. Haar leeftijd betekent overigens ook dat ze in Amerika nog niet mag drinken, een schade die ze in Israël dubbel en dik heeft ingehaald. Zij is degene bij wie je op late avonden terecht kan voor een lange babbel, zelfs als in alle andere kamers het licht al uit is.

Mijn tweede roommate is een echt afkomstig van Israël en maakt ons dag en nacht wegwijs in de vele vreemde tradities die dit land rijk is. Ze legt ons uit waarom we op Pesach een week lang geen pasta eten en wanneer de bussen stoppen met rijden. Op vrijdagavond is zij degene die de shabbatkaarsjes aansteekt en de lichten dimt zodat de sfeer onbeschrijfelijk wordt.

Ik weet niet precies hoeveel woorden ik moet besteden aan mijn laatste kamergenootje. Het is steeds onmogelijk haar humeur in te schatten. Zal ze reageren als een schattig katje of als een stukje dynamiet? Sinds de eerste dag hebben we haar ‘het kwalletje’ gedoopt, nog voor we haar naam wisten. Leven met haar is namelijk zoals zwemmen in zee met kwallen. Je weet nooit wanneer je een steek kan verwachten.

Leven met kamergenootjes is goedkoper, maar vier onbekende meisjes samen geeft vuurwerk. Grappig als je huisgenoten ’s morgens  proberen het huis binnen te sluipen, maar hun sleutel vergeten zijn. Soms gênant als je zelf wat te laat thuiskomt en zo lang op de bel blijft duwen dat de buren aan de overkant de deur opendoen. Er is geen moment waarop het echt saai wordt. Misschien is dat de reden dat ze je studententijd de mooiste van je leven noemen?