Wereldkampioene tafelvoetbal Nasja Segal

Nasja Segal (25) uit Hemiksem ontdekte het tafelvoetbal toen ze dertien was, in het café van een familievriend. “Meestal zaten we boven, maar nu en dan slopen we toch eens naar beneden om te kickeren,” vertelt ze. Intussen heeft ze een blockshot om ‘godmiljaar’ tegen te zeggen en speelt ze de concurrentie op een hoopje. Enkele weken geleden kroonde ze zich zelfs tot wereldkampioene.
 
GUIDO: Allereerst proficiat! Toegegeven, ik wist eigenlijk niet dat er een WK tafelvoetbal bestaat?
Nasja: Ik hoor dat regelmatig, maar als je in het wereldje zit, merk je dat het allemaal veel groter is dan je zou denken. Er is niet alleen de reguliere competitie met daarin vier klassen met telkens een vijftiental teams die heen- en terugmatchen spelen, we hebben ook provinciale en Belgische kampioenschappen én daarnaast nemen we nog deel aan het jaarlijkse wereldkampioenschap dat telkens in een ander land plaatsvindt. Wat ik heb gewonnen, is nog een ander WK, dat om de vier jaar wordt gehouden. Deze keer in Bonn, Duitsland. Ik heb goud behaald in dames enkel en gemengd, maar was niet de enige Belg die in de prijzen viel. Ons nationale team is er zelfs tweede geworden in de landencompetitie. Belgen brengen altijd wel een paar prijzen mee naar huis. Opmerkelijk als je weet dat we eigenlijk niet deftig kunnen trainen.
GUIDO: Hoe bedoel je?
Nasja: In tegenstelling tot zowat alle andere landen wordt kickeren in België en Nederland niet erkend als sport, maar meer als cafégebeuren. Wij hebben bijvoorbeeld ook houten mannetjes op onze tafel, terwijl in het buitenland, op zogenaamde internationale tafels, met plastieken mannetjes wordt gespeeld. Dus, als in ons land officiële internationale wedstrijden plaatsvinden, moeten wij een Duitse tafel halen. De spelregels zijn ook wat anders, dus als wij in het buitenland toekomen, is het voor ons altijd weer even aanpassen. Op kampioenschappen schrijven wij ons dan ook expres in voor een groot aantal reeksen, om die extra matchen te kunnen meepikken als training. De eerste twee jaar dat ik grote tornooien shotte, kon ik bijna niet meer rechtstaan van de stress. Intussen heb ik al wat meer ervaring en valt het wel mee. Gelukkig maar.
GUIDO: Een pint drinken voor de match helpt ook, heb ik gehoord.
Nasja: Aangezien hier geen echte clubs zijn, spelen we op café en worden er wel wat pinten gedronken. Daarna gaat het er wel losser aan toe. ’t Is ook onze vrijdagavond hé. (lacht)
GUIDO: Kicker je nog vaak voor de fun?
Nasja: Ja, ik kan dat niet laten. Soms staan we met twee tegen een balleke te trappen en dan komen een paar mannen af die ook eens willen kickeren tegen mij. Soms moet ik mijn lach inhouden, omdat ze écht niet goed zijn (lacht), maar zolang ze mij niet uitdagen, ga ik ze niet afslachten. Dan probeer ik het gewoon leuk te houden.
GUIDO: Waarom zet je er geen weddenschap op? Makkelijk gewonnen, nee?
Nasja: Mja, misschien. Maar ik denk dat ze mij dan wel rap zouden kennen in dat café. En dan hangt er binnen de kortste keren een foto op de deur: ‘Pas op, hier speelt Nasja!’ (lacht)
 
(SVR)