Birdman

Er zijn meer goede films dan dagen in een mensenleven, dus eigenlijk is het zonde om dezelfde film meer dan eens te bekijken. Toch weten we zeker dat Birdman een van de films wordt die we elk jaar opnieuw zullen willen terugzien.
 
Puur inhoudelijk is Birdman, van de virtuoze Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñárritu, al een voltreffer. Michael Keaton speelt de rol van zijn leven als een ouder wordende acteur die twintig jaar geleden de box office deed ontploffen met een handvol superheldenfilms en nu wanhopig op zoek gaat naar artistieke erkenning door een stuk op Broadway te regisseren. Zowel backstage als op het podium barsten daarbij sluimerende conflicten los tussen hemzelf, zijn al dan niet zwangere partner, zijn bedrogen ex, zijn minachtende collega's en zijn rebellerende dochter. Ook de acteurs in de bijrollen knetteren en spetteren, vooral Edward Norton en de lichtjes fantastische Emma Stone, die zichzelf overklast. Dat alles zou op zich al een uitstekende film hebben opgeleverd, een sublieme satire op de intellectuele uitholling van het Hollywood van vandaag, maar daarmee alleen was Iñárritu nog niet tevreden. Wat hij technisch presteert in deze film, is de strafste visuele tour de force in jaren. Op twee symbolische beelden aan het begin en einde van de film na, wordt Birdman gepresenteerd als één magische longshot van bijna twee uur lang, een ongelooflijke, schier miraculeuze prestatie van cameraman Emmanuel Lubezki, die eerder al leek te kunnen toveren in Children of Men en Gravity, maar dit keer zonder overdrijven de grenzen van de filmkunst verlegt. Birdman is adembenemende, magistrale en ronduit geniale cinema.
 
(HDP)