Chloé Abbeloos blogt vanuit Estland

"Mijn aankomst hier in Tartu was onvergetelijk. Echt. Samen met een klasgenoot had ik een hele dag gereisd, en toen we dan eindelijk aankwamen aan de hostel, moesten we onze valiezen – elk twee – nog eens vier verdiepingen naar boven sleuren. 
Eens in onze kamer waren we doodop en hadden we het héél warm. Toen de eigenaar onze paspoorten vroeg, reageerde mijn klasgenoot niet meer. Ineens viel hij tegen de deur en dan op de grond: een epileptische aanval. Het was de eerste keer dat we - zowel de eigenaar als ikzelf - een aanval zagen en we wisten totaal niet wat te doen. Helemaal in paniek riepen we 'Do something!' naar elkaar. Hij belde dan per ongeluk de politie op, maar gelukkig waren er twee meisjes die wel wisten wat te doen. Toen de ambulance uiteindelijk aankwam – dat leek wel een uur te duren – was zijn aanval over, maar we moesten toch nog eens mee voor een controle. Even later zat ik in de ambulance, met mijn verdwaasde klasgenoot achter me, en plotseling  richtte de vrouw aan het stuur zich naar mij. 'So it's your first time here in Tartu?' (denk er uiteraard een Ests accent bij) 'Yes, we arrived an hour ago.' Ineens wijst ze uit het raam: 'So, this is the theatre, it's the largest theatre in Tartu.' Ik kon het echt niet geloven, de ambulancier leek wel een toeristengids! Een zeer rare eerste dag hier dus. Maar ik moet wel zeggen: het is een fantastische bestemming."
 
(SVR)