Absynthe Minded: Acquired Taste
Al een chance en al een miserie dat twee mensen elkaar hartverscheurend graag kunnen zien en tegelijkertijd niet voor elkaar of alleen blijven kunnen kiezen. Dat is dan liefde kort samengevat.
Ook voor de jongens van Absynthe Minded heeft dit vaatje duizend en één mogelijkheden die ze heel fris, jachtig en vol geladen energie in songs schrijven. Beste mensen, de toekomst van de Vlaamse pop!
Het jaar is nog maar net begonnen en we krijgen hier de ene goeie plaat na de andere naar ons hoofd geslingerd. Bij deze is het een debuutalbum van een groep die momenteel - en laat ons even niet al te gewaagd profetisch zijn - Humo's Rock Rally aan het winnen is. Over liefde dus, en op cafe zitten, en de andere mensen, en absinth en Absynthe Minded, een drank en hun muziek die je moet leren drinken, kennend waarderen, een echte acquired taste die je maar een paar songs luisteren kost.
Laat ons toe diepgemeend enthousiast te zijn, een Belgische cd heeft ons geen zo'n deugd meer gedaan sinds 't Hof Van Commerce, Millionnaire, The Evil Superstars, dEUS, Belgische klassiekers quoi, niet zo'n groepje waar niemand het jaar later de naam nog van weet. Het zit in dat zalige zigeunerzieltje van de viool, de gezongen nonchalance van Ostyn, het diepwarme orgeltje, de heel sterke poppiness van elke song. Het gevoel of ze alles uit hun mouw schudden terwijl het toch iedere keer zo fijn in elkaar gespeeld zit en klinkt zonder emotionele vervaldatum. We zitten al zo'n twee weken mee te zingen met 'Copy in black and white', het hossen van 'People of the pavement', het vuur en passie in de ogen van 'I am a fan', of 'Conversation strike error' dat al drie dagen door onze kop zwalpt, huppelend langs de scènes die je je zelf voorstelt bij "bathroom scenes, crappy jokes, girls with make up, nice and warm". "She can walk all over me compared to her grace, I'm a silhouette face" in 'In her head' punt nog even mooi op de fijnzinnigheid, de makkelijkheid van de juiste woorden en de meesterlijke pen van Ostyn.
Dit is het beste Belgische wat we in héél lang gehoord hebben, de 2004-tip van Tom Barman. Een groep vol vuur en honger, uitgekiende nonchalance, superfrisse stadszigeunerspopmuziek waar wij jullie zouden willen verplichten net als ons helemaal verslingerd aan te zijn. Deze maand overal in het land op podia te bewonderen!
(LAD)