Wereldkampioen freestyle kitesurfen Christophe Tack

Christophe Tack is geboren met zand in het haar en schelpen tussen de tenen. De 22-jarige Oostendenaar kroonde zich in oktober vorig jaar tot wereldkampioen freestyle kitesurfen en maakte daarmee zijn levensdroom waar. Nu al. Wij ontmoetten de vriendelijke vrolijkaard op de plaats waar het allemaal begon, in de Koningin der Badsteden, aan surfclub Outside.
GUIDO: Dus hier pakte jij je eerste golf Christophe. Of heb je liever dat we je aanspreken met Mowgli?
Christophe: Mijn vrienden gaven me die bijnaam toen we nog jong waren, omdat ik altijd halflang haar had en redelijk raar wandel. (lacht) Maar zeg maar Christophe. Het is met die gasten dat ik hier als jong ventje leerde surfen. Nu zijn er overal in België kitescholen, maar tien jaar terug was het een heel onbekende sport. Toen er bij ons op de club iemand voor het eerst met een kite kwam opdagen, was ik onmiddellijk verkocht. Aangezien we hier in België niet echt over grote golven kunnen spreken, werd kiten plotseling veel interessanter dan golfsurfen. Lessen volgen kon uiteraard nog niet, dus hebben we het onszelf aangeleerd. Met vallen en opstaan. Extreem dom eigenlijk, maar we hadden niet echt een andere optie. Wel een supercoole periode: we zaten allemaal op dezelfde school en van zodra de les gedaan was, kon je de hele bende hier op dit strand vinden.
GUIDO: En dan trek je plots naar Gent om economie te studeren.
Christophe: Inderdaad. Ik probeerde mijn tijd te verdelen tussen kiten en blokken, maar aangezien ik op sportvlak niet de progressie maakte die ik wou… en ook iets te veel plezier maakte in Gent (lacht), heb ik besloten alles op kiten te zetten en ben ik naar Brazilië vertrokken.
GUIDO: De juiste beslissing, want je werd enkele maanden geleden gekroond tot de beste freestyle kitesurfer ter wereld. Dat is ongetwijfeld het meest onvergetelijke moment uit je carrière tot nu toe?
Christophe: Sowieso. En mijn bijnadoodervaring ook, maar dan in negatieve zin.
GUIDO: Vertel?
Christophe: Toen we enkele dagen voor een wedstrijd in Brazilië landden, vroegen ze mij of ik zin had om eerst nog even mee te gaan naar een Red Bull event. Ik voelde me heel ziek, maar besloot toch mee te gaan. Tijdens de zes uur durende rit kregen we een heel zwaar accident. Ik weet nog hoe alles door de auto vloog… Ik snap nog altijd niet dat er toen niemand gestorven is, sommigen hadden zelfs geen gordel aan. Ik had achteraf overal spierpijn, tot aan mijn vingertippen. Ja, we zijn toen goed door elkaar geschud.
GUIDO: Dat kan ik geloven. Is kitesurfen gevaarlijk trouwens?
Christophe: Als je er niets van kent en onmiddellijk op zee gaat, dan is dat niet slim natuurlijk. Idem bij autorijden. ’t Is niet omdat je een gordel draagt dat je als beginner onmiddellijk de straat op mag.
GUIDO: Dus ’t is goed dat er een reglement is opgesteld?
Christophe: Ja. Al vind ik de huidige regels wel belachelijk. Vandaag geldt bijvoorbeeld: bij storm mag je de zee niet op. Tien jaar geleden, oké, maar vandaag hebben we veel beter materiaal dat zulke omstandigheden wel aankan. Vaak gaan ze trouwens af op de weersvoorspelling, maar blijkt het op de dag zelf buiten tóch niet zo winderig. Dan komt de politie ons uit het water halen, terwijl dat eigenlijk helemaal niet moet. Totaal absurd toch? Sterker nog, voor degenen die al goed getraind zijn, wordt het pas leuk vanaf 7 beaufort. Nog regels? Dat je een talis, een bandje, moet aandoen om te tonen dat je verzekerd en aangesloten bent bij een club, vind ik een goed idee, maar we moeten ook altijd een lycra shirt aandoen waarvan de kleur aantoont welk niveau je hebt. Ik vergeet die de helft van de keren aan te doen. Zoiets pakt bovendien veel wind, waardoor je ’t dan ook nog sneller koud krijgt. Daarnaast moeten we ook twee handstakellichten vasthouden, een soort van vuurpijlen, en die mogen niet nat worden, want dan wordt het gevaarlijk. Niet bepaald evident als je op zee zit. Bovendien hebben de surfclubs geen plaats om die veilig op te bergen, dus niemand gebruikt ze nu. Trouwens, toen ik eens eentje probeerde aan te steken, heb ik bijna mijn hand eraf gefikt, dus... Het reglement staat nog niet op punt, laat ik het zo zeggen. Ik ben van mening dat iedere club een eigen ongeschreven wet zou mogen hanteren. Iedereen kent er iedereen, en iedereen weet wat iedereen kan. Als een nieuweling bij stormweer vraagt om de kite te helpen lanceren, zullen we die wel aanspreken en duidelijk maken dat dat geen goed idee is.
GUIDO: Ik hoorde trouwens dat je in februari zelf een kiteschool hebt opgericht?
Christophe: Klopt. Een vzw met mijn twee broers. We willen vooral meer jeugd aanspreken, en betaalbare lessen aanbieden van april tot oktober. Mijn broers geven er les, ikzelf zorg vooral voor de promotie, aangezien ik zelf heel vaak in het buitenland vertoef. ’t Is eigenlijk enkel mijn zus die niet in het surfwereldje zit. We hebben haar nochtans al vaak proberen te overtuigen. Misschien lukt het als we haar eens meenemen naar het buitenland.
GUIDO: Je weet de idyllische stranden ondertussen wel liggen zeker?
Christophe: Ja, ik heb wel al wat plaatsen bezocht. Ik ben eigenlijk maar twee maanden per jaar in België, want als het wedstrijdseizoen gedaan is, vertrek ik naar Australië om daar te trainen. ’t Is zalig daar, maar Kaapstad vind ik pas echt subliem. Je hebt er het zoete water aan de bergen, waar je onder een stralende zon zonder pak kan surfen. Een paar uur verder heb je dan weer een 5,3 mm wetsuit nodig, en nog wat verder een 3,2 omdat het een andere oceaan is. Het is er gewoon nooit saai, en er valt bovendien veel te doen en te bezoeken. In Brazilië zitten is ook wel leuk hoor, maar na twee maanden kokosnootdrankjes sippen in een hangmat, heb je het wel gehad. (lacht)
GUIDO: Reis je dan alleen rond?
Christophe: Ik heb veel internationale vrienden en we spreken wel vaak af. “Ik moet eerst nog naar daar, maar laten we dan in Sri Lanka afspreken op die dag.” Nu zitten er bijvoorbeeld veel in het Spaanse Tarifa, dus ik was aan het kijken om misschien morgen ook nog naar daar af te reizen. De tickets zijn wel een beetje duurder geworden en de forecast ziet er op zich niet zo schitterend uit, dus misschien wordt het toch nog Egypte. Ik beslis vaak pas last minute. Zalig toch? Dat leventje wil ik altijd wel blijven leven.
GUIDO: Wel duur.
Christophe: Helaas. In mijn eerste jaar had ik een reisbudget van 5000 euro. Dat is niet veel, want de reis naar Thailand kostte toen al 1500 euro. Gelukkig won ik daar 750 dollar, waardoor ik al snel naar een volgende bestemming kon kijken, enzovoort. Ik bestudeerde ook alles heel goed: vaak was het goedkoper met de auto en sliep ik een tent. Low budget. Gelukkig heb ik intussen wat meer zekerheid dankzij mijn sponsors. Ik moet wel nog heel wat prijzengeld ontvangen.
GUIDO: Wat? Je moet daar zelf achter lopen?
Christophe: Ja, afgelopen winter heeft de PKRA, de internationale kite-organisatie, enkele steken laten vallen. Nu is die overgenomen en komt er een nieuw wedstrijdformat en zo. Ik geloof in de sport dus ik ga ervoor, maar als ik het na enkele evenementen niet eens ben met de nieuwe judging criteria, ben ik van plan zelf evenementen op poten te zetten. Ze willen bijvoorbeeld weer meer hoge, spectaculaire sprongen om media aan te trekken en zo de sport te commercialiseren, maar de riders willen net meer technische sprongen, snap je?
GUIDO: We snappen het. Ga nu je reis maar plannen, en stuur ons een kaartje.
(SVR)