Foute Vrienden: de film!

Het komische programma Foute Vrienden, waarin vier comedians elkaar zo genadeloos mogelijk het schaamrood op de wangen proberen te jagen met tenenkrullende opdrachten, komt terug voor een derde seizoen op 2BE. Wie geen zin heeft om daarop te wachten, kan in de bioscoop terecht voor Foute Vrienden - De Film, een hoogst gênante, überpuberale roadmovie waarin je naast de vaste castleden Begijn Le Bleu, Thomas Smith en Jeron Dewulf meteen ook kan kennismaken met de nieuwste Foute Vriend Christophe Stienlet.
 
"Natuurlijk is onze gêne echt. Anders zou heel het concept in het water vallen."

GUIDO: Ja, waar is Steven Goegebeur naartoe?
Jeron: Die wou zich liever toeleggen op zijn solocarrière.
Begijn: Dus moesten we op zoek naar iemand anders.
Jeron: Nu ken ik Christophe Stienlet al vijftien jaar. We zitten samen in de improvisatiegroep De Improfeten in Antwerpen, waar we wekelijks spelen. Ik ken Christophe heel goed, en ik wist ook dat hij ballen aan zijn lijf heeft, dus ik dacht: dit is de geschikte man om de nieuwe vierde Foute Vriend te worden.
Thomas: Christophe is zo'n ongelooflijk groot kind. (grinnikt) Pas maar op dat je straks je gsm niet op tafel laat liggen als je naar het toilet gaat, want Christophe sms't dan gegarandeerd 'pipi kaka prot' naar al je vrienden.
Christophe: (kijkt onschuldig) Uiteraard.
 
Bartje van Schuif Af
 
GUIDO: Dankzij Christophe hadden jullie wel meteen een rode draad voor in de film van Foute Vrienden: raakt hij van zijn sullige 'Bartje van Schuif Af'-imago af, of niet?
Jeron: We wisten dat wel al op voorhand hoor, anders hadden we hem niet uitgekozen. We wisten dat hij het potentieel had om een échte Foute Vriend te worden.
Begijn: En anders had de regisseur vast wel een andere rode draad gevonden voor de film.
Thomas: Voor mij was het van bij Christophe z'n eerste opdracht in Parijs al meteen duidelijk dat we de juiste man te pakken hadden.
Christophe: Toen jullie me opdroegen om die Braziliaanse dame een sappige mep op haar achterste te verkopen?
Thomas: (lacht) Ik stond tot nog toe bekend als de durver bij de Foute Vrienden, maar toen ik dat zag, dacht ik: hola, dat Bartje is nergens bang van.
GUIDO: Wanneer is het idee gegroeid dat er ook een film zat in de tv-reeks Foute Vrienden?
Jeron: We kregen een paar filmpjes toegezonden van mensen die thuis aan het lachen waren met afleveringen van Foute Vrienden. Dat zag er bijzonder aanstekelijk uit, maar het ging telkens om een beperkt groepje vrienden of familieleden. Toen dachten we: stel je eens voor dat dit zou gebeuren in een volle zaal, in plaats van twee volle zetels. Dat zou toch graaf zijn?
Thomas: En toen zei er iemand, ik weet niet meer wie: een volle zaal? Wel, als we eens een film maakten?
Begijn: Waarop de rest begon te lachen.
Jeron: Maar een halfuur later lachten we niet meer en begonnen we concreet te plannen: welja, een film, waarom niet? We doen dat gewoon!
Thomas: En ondertussen is hij er.
Jeron: Weer iets dat ik kan afstrepen op mijn bucket list.
GUIDO: Bedenken jullie de foute opdrachten zelf?
Begijn: Nee, maar we vullen ze wel in.
Thomas: Op voorhand kregen we gewoon te horen: nu rijden jullie naar Parijs, nu naar Carcassonne, nu naar Barcelona, enzovoort. Wat we daar ter plaatse moesten doen, kregen we pas te horen toen we er al waren.
Christophe: Dan komt het improviseerwerk op de proppen. Je kan op voorhand wel bedenken: we gaan Jeron in een gouden maillot wurmen en hem dwaze mime-opdrachten geven...
Thomas: (onderbreekt) Wat hij natuurlijk ten zeerste had verdiend, want hij zit altijd maar te stoefen over de mime-opleiding die hij heeft gevolgd.
Jeron: (rolt met zijn ogen) Eén cursus, járen geleden.
Christophe: (pikt weer in) Maar we wisten niet hoe de mensen op Montmartre daarop zouden reageren. Dus de opdrachten die we ter plekke in het oortje geven, die zijn helemaal geïmproviseerd.
Begijn: Eigenlijk reageerden de mensen vooral door gegeneerd weg te kijken van dat mimespel. (lacht) Ze zijn daar nogal wat slechte straatartiesten gewend op Montmartre, maar dit sloeg blijkbaar alles.
Jeron: (kijkt zuchtend rond) Nog iemand? Nee?
 
Pornokini
 
GUIDO: Is gêne iets dat went?
Thomas: Nee. In dat park in Barcelona droegen ze me op om met mijn tong uit mijn mond hijgend als een hondje achter een mooi meisje aan te gaan. Ik heb het gedaan, maar ik stond letterlijk te sterven. Zo'n meisje maakt waarschijnlijk bijna dagelijks mee dat geile venten haar lastigvallen, en dan stond ik daar voor de onnozelheid nog een schepje bovenop te doen. Als ik dan mijn gezicht in mijn hand laat vallen, is dat niet gespeeld.
Begijn: Dat is het 'm juist: als de gêne die we beleven tijdens het uitvoeren van de opdrachten gespeeld zou zijn, dan valt heel het concept in het water. We staan daar tussen echte mensen van wie we niet weten hoe ze zullen reageren. Bovendien weet je dat de andere drie je niet zullen sparen en je zo gênant mogelijke dingen zullen opdragen. Dat is telkens weer een beetje sterven.
Christophe: Of dacht je misschien dat je je niet écht gegeneerd voelt als je, enkel gekleed in een pornokini (een vreselijk klein tangaslipje waarin Christophes klokkenspel maar net paste - HDP), courgetten staat te kopen aan een kraam tussen normaal geklede mensen? Die scène is trouwens niet grappig.
Jeron: Wablief?
Christophe: Nee man, ze duurt veel te lang.
Thomas: Niet lang genoeg, zal je bedoelen. (lacht)
GUIDO: Over gênant lange scènes gesproken: er zit een soort - bij gebrek aan een beter woord - choreografie in de film waarbij jullie spiernaakt op een strand staan en jongleren met allerhande voorwerpen die strategisch het zicht onttrekken aan jullie edele delen.
Begijn: Ah, zwijg man, het heeft eeuwen geduurd om dat op te nemen.
Jeron: Hoeveel takes hebben we gedaan voor dat erop stond? Dertig?
Thomas: Veertig, denk ik.
GUIDO: Zolang die andere 39 takes maar niet op de dvd terechtkomen.
Jeron: Nee, dat is niet de bedoeling.
Begijn: Allez, hoelang duurt die scène. Eén minuut?
GUIDO: Te lang! Ik durfde nu al niet meer te kijken.
Thomas: (lacht)
Begijn: Weet je wat: we zullen een special edition-dvd maken, speciaal voor jou!
Christophe: Mag ik even tussenkomen? Ik wil er fijntjes op wijzen dat ik qua attributen de enige was die een tweeliterfles nodig had om alles uit beeld te houden.
 
Geile bomma
 
GUIDO: Jaja. Genoeg erover. Hoe vaak gebeurt het dat een stunt mislukt?
Jeron: Niet zo dikwijls eigenlijk.
Thomas: Al hebben we er natuurlijk wel veel meer opgenomen dan uiteindelijk in de film is beland.
Begijn: Kill your darlings.
Jeron: En dan moet je er ook nog rekening mee houden dat de persoon die wordt beetgenomen zijn toestemming moet geven opdat we het beeldmateriaal zouden mogen gebruiken.
Christophe: Ik vind eigenlijk niet dat we personen beetnemen. We nemen elkaar beet.
Thomas: Dat klopt. Het zou te gemakkelijk zijn om een willekeurig persoon op straat als slachtoffer te kiezen. Wij moeten zelf het slachtoffer zijn van onze foute grappen. Wij zijn de mannen van Jackass niet hé, die zich nergens een bal van aantrekken.
GUIDO: Vandaar dat je in dat Spaans park zei: "Met bomma's gaan we niet lachen hé?" Maar de geile-bommascène werd wel het hoogtepunt van de film.
Thomas: Zoiets kan je dus niet voorspellen. Een bomma die me plots begint te zoenen en te knuffelen.
Christophe: We geloofden onze ogen niet.
Begijn: En toen gaf Jeron een supersterk staaltje van zijn improvisatietalent weg.
Jeron: De ingeving van het moment. Ik dacht: dit is zo straf, bijna niet te geloven, dus we gaan Thomas wijsmaken dat het een actrice is.
Begijn: Mij hadden ze dezelfde dag al liggen gehad met een actrice, een zwarte dame die zogezegd een boontje voor me had.
Thomas: Dus ik dacht: goed gedaan mannen, ik tuinde erin, uiteraard was die onstuimige Spaanse bomma ook een actrice. Ik ging terug naar haar toe om haar proficiat te wensen.
Christophe: (begint te lachen) En dan stond hij daar en zeiden we: weet je Thomas? Het is toch geen actrice. Het was gewoon echt.
Jeron: Hilarisch! Hoe hij daar toen stond te zweten van de gêne!
Thomas: De smeerlappen.
GUIDO: De Foute Vrienden gedragen zich als eeuwige pubers. Toch is geen enkele van jullie jonger dan veertig. Moet je al wat ouder zijn om je dergelijk gedrag te kunnen permitteren?
Jeron: Misschien wel. Ik denk dat het arroganter zou overkomen als dit soort stunts zouden worden uitgevoerd door twintigers.
Thomas: Misschien voelen wij de grenzen beter aan. Als er al grenzen zijn tenminste.
GUIDO: Zijn die er dan niet?
Begijn: Niet uitgeschreven op papier, nee. Maar wel bij wijze van aanvoelen. Je ziet het soms toch dat iemand van ons een uitspraak die hem wordt ingefluisterd gewoon niet doet. Omdat hij op dat moment voor zichzelf beslist: dit gaat over de grens.
GUIDO: Tot slot: hoe smaakte de casu marzu, de kaas met levende maden die jullie in de film moesten proeven?
Begijn: Niet slecht, moet ik toegeven.
Thomas: Als een heel straffe gruyère. Maar ik had het toch iets specialer verwacht. Als je jezelf zover krijgt om een kaas met maden te eten, dan verwacht je toch niets minder dan een hemelse smaakervaring?
Begijn: Inderdaad, en dat was het nu ook weer niet. Die kaas smaakte niet slecht, maar ook niet extreem goed. Dan kan je er evengoed een uitkiezen zonder maden.
GUIDO: Die kaas proeven was de enige opdracht uit de hele film die ik zelf zou hebben aangedurfd.
Christophe: O ja? En voor de rest? Alles goed met de eenzaamheid en zo? (lacht)

(HDP)