Kill Bill

Geen moeite is ons te veel, waarde surfer. Terwijl zowat heel België van de aprilzon ging genieten op een terrasje, doken wij een duistere en kille filmzaal in voor de eerste Belgische Kill Bill-marathon.
Want laat je vooral niets wijsmaken: Kill Bill 1 was achteraf gezien allesbehalve een film op zich. Het was een uitzinnige inleiding op wat uiteindelijk een episch meesterwerk van de grandmaster of pulp blijkt te zijn. Kill Bill 2, waarde surfer, is vintage Tarantino.

Wij hebben altijd al een zwak gehad voor briljante geesten die maar niet volwassen willen worden. Neem Herman Brusselmans, of Hugo Matthysen, twee gevorderde veertigers, overlopend van talent, maar er komt uitsluitend puberale nonsens uit. Heerlijk gestileerde, geweldig grappige nonsens, dat wel, maar het blijven snotapen in de speeltuin. Zo ook Quentin Tarantino, de levende pulpfilmencyclopedie uit Torrance, California. Ongelooflijk veel talent, intuïtief genie wat filmtaal betreft, radicaal beeldvernieuwer en schrijver van de snappiest dialogen uit de hedendaagse filmgeschiedenis. En vooral: een eeuwige puber. Geef zo'n ultrabegaafd groot kind een ongelimiteerd filmbudget en carte blanche, en je krijgt Kill Bill, een tegelijk meesterlijke ode aan en pastiche op zowel spaghettiwesterns als kung-fu-films.

Misschien eerst even de tere zieltjes geruststellen die vreesden dat we in Kill Bill 2 nog eens meer dan twee uur lang van die extreem bloederige zwaardgevechten zouden te verwerken krijgen, zoals het inmiddels legendarische slugfest van The Bride versus The Crazy 88 in The House of Blue Leaves. Neen dus. Kill Bill 2 biedt niet méér van hetzelfde, maar boort nieuwe en compleet onverwachte bronnen aan. Liefhebbers van Tarantino's vlijmscherpe lines zullen smullen van de nu al klassieke scènes die Uma Thurman en David Carradine alias Bill samen hebben. En hoe het gevecht met Budd "Sidewinder" (Michael Madsen, nog cooler dan in Reservoir Dogs) uitdraait, en de manier waarop de eenogige Daryl Hannah alias Elle "California Mountain Snake" Driver aan haar einde komt, dat had zelfs de meest freaky genrefan niet kunnen bedenken.

Niet dat liefhebbers van martial arts op hun honger blijven zitten in dit tweede deel. Nee zeg: na Japan komt nu China aan de beurt, met een korrelig gefilmde initiatiescène van Uma Thurman versus de Chinese kung-fu-legende Gordon Liu als oppermeester Pei Mei. De scènes werden gefilmd op de 17de-eeuwse Gao-tempel in Zhongwei, en zijn zo'n efficiënte liefdesverklaring van de regisseur aan het genre dat je er kippenvel van krijgt.

Maar deze film is vooral ook een totaal geflipte spaghettiwestern geworden, met zinderende scènes in de Mexicaanse en Texaanse woestijn. Je proeft het stof, je treedt binnen in het kerkje in El Paso waar The Bride voor dood werd achtergelaten aan het begin van de eerste film, en je gaat ook nog eens op bezoek in de goorste stripbar van Texas en het smerigste bordeel van Mexico (waar de fantastische Michael Parks misschien wel het heerlijkste staaltje acteerwerk uit de hele film ten beste geeft als de vettige pooier Esteban Vihaio). Het is allemaal Tarantino grand cru: briljant uitgeschreven en meesterlijk in beeld gebracht.

Tja, en dan die muziek. Zonder overdrijven: Tarantino is de meest avontuurlijke scorer die we kennen. Of weet jij nog een regisseur die pompende seventies-soul van Isaac Hayes durft mixen met de panfluit van fucking James Last? Of die een zwaardgevecht in een ondergesneeuwde Japanse tuin laat begeleiden door flamenco-muziek? In Kill Bill 2 gaat hij minstens even ver: melancholieke Johnny Cash gaat naadloos over in zinderende Morricone-samples, aangevuld met originele muziek van the RZA (van de Wu-Tang Clan) en Quentins spitsbroeder Robert "From Dusk till Dawn" Rodriguez.

Subliem, overweldigend, barstend origineel en overlopend van pure gut feeling, Kill Bill (vergeet deel 1 en 2, dit is gewoon één onlosmakelijk epos dat je in z'n geheel moet zien) bewijst wat we eigenlijk al wisten sinds Pulp Fiction: Tarantino is een uniek talent die in z'n eentje doodgewaande genres en uitgedoofde acteurs kan doen herleven. Gaat dat zien: Kill Bill is de bijna vier duur durende ultieme fantasie van een diehard filmgeek, een volstrekt amoreel, maar met meesterhand geregisseerde orgie van virtuositeit.

(JC)