Van zwaard tot zweepje: Unieke studentenverenigingen in Vlaanderen

Aan het begin van het academiejaar zie je ze overal: die labojassen, vaak besmeurd met ranzige troep en al met meer letters beschreven dan een cursusblok na de eerste lesweek. Het zijn de ‘witte’ uithangborden van studentenclubs die jaar na jaar de groentjes binnenhengelen. Maar in de schaduw van deze grote slokops zitten nog andere vissen, met een eigen verhaal dat minstens even kleurrijk is. Drie unieke beestjes sprongen gewillig in ons net, in ruil voor hun meer dan verdiende fifteen minutes of fame. 


CORPS FLAMINEA

• Leuven
• Enige studentenvereniging in de lage landen waarbij leden met degens schermen volgens de traditionele, eeuwenoude mensuur
• Voor mannelijke masterstudenten (in spe) uit elke universitaire faculteit

Vanaf de middeleeuwen trokken studenten van universiteit naar universiteit, met hun budget voor een heel semester op zak. Omdat de tocht gevaarlijk was en het wel eens tot een handgemeen kwam, kregen ze het recht om zichzelf te beschermen met wapens. Onder elkaar bekwaamden de studenten zich in de schermkunst en nu en dan kwam het zelfs tot heuse duellen om eergeschillen te beslechten. De academische studentenschermkunst (om een mooie term te gebruiken), oftewel de mensuur. Hoe groter de littekens, hoe meer respect je afdwong, en dus durfden studenten zichzelf verwonden en die gapende wonden nog wat uitrekken om imposantere littekens te krijgen. “Dat gebeurt nu niet meer hoor. Of misschien nog hier en daar eens, bij enkele extreme gevallen.” Maar laten we beginnen bij het begin.

Loyaliteit

Elke mannelijke student die een masterstudie beoogt, mag aankloppen bij het Corpshuis. Schuif gerust je voeten onder tafel bij een etentje of een cantus, en beslis dan of jouw karakter bij dat van het Corps past. “Wie lid wil worden, krijgt eerst een ludieke doop. Totaal niet te vergelijken met de ontgroeningen van andere studentenclubs, die soms heel smerig en vernederend zijn. ‘t Is meer een formaliteit eigenlijk. Eens je schacht bent, moet je drie dingen volbrengen om jezelf volwaardig lid te mogen noemen. Enerzijds een lezing geven aan de rest van de groep over de geschiedenis van het Corps, daarnaast slagen voor een examen over diezelfde materie, en ten slotte een eerste mensuur vechten. Dat laatste deel is het belangrijkste, want dat bewijst je loyaliteit voor het Corps. Tijdens je studie vecht je er minstens twee, maar meer mag natuurlijk ook.” Er bestaan verschillende gradaties. Je eerste partie – zo heet een gevecht bij de mensuur – is altijd heel afgelijnd. Er is maar één soort slag toegelaten, waardoor je de aanvallen makkelijk kan afweren en er dus zelden iemand gewond raakt. Voor je jezelf opgeeft voor een tweede partie, waarbij al iets meer technieken aan bod komen, ga je weer verder trainen. Meerdere keren per week, hier op het Corpshuis. Doorzetters kunnen zich dan nog opgeven voor een derde of soms zelfs een vierde soort partie. “Concentratie is daarbij belangrijk, want dan gaat het snel.”

Niet terugdeinzen

Uiteraard dragen de paukanten, dat zijn de twee mannen die duelleren, bescherming. Tijdens een training een volledig masker en ook een beschermpak, maar tijdens een partie moet je het stellen met een maliënkolder en een stalen veiligheidsbril, die de ogen en de neus beschermt. “We kiezen de tegenstander zorgvuldig uit – het moet iemand zijn van hetzelfde kaliber – maar af en toe ook niet. Vooral dan bij kampen voor gevorderden. (wijst naar litteken op kaak) Maar je moet weten dat de mensuur eigenlijk ontstaan is als reactie op de duellen, om ze wat minder gevaarlijk te maken dus. Er zijn meer afspraken en paukanten dragen meer bescherming. Om bloedvergieten te vermijden, hebben de paukanten naast een neutrale scheidsrechter ook elk nog een secondant naast zich staan die het gevecht onmiddellijk stillegt als er iets gebeurt dat niet strookt met de regels. Vóór iedere partie checken we bovendien de zwaarden, om te zien of ze wel scherp genoeg zijn. Botte degens kunnen stukjes nalaten in de wonde, en sowieso geeft een scherper mes een mooiere snee, die beter geneest. Het draait met andere woorden nu niet meer om elkaar te kwetsen, maar meer om uithoudingsvermogen. En er stáán voor je vereniging. Niet terugdeinzen, anders word je gediskwalificeerd. Zie het als een levensles. Als je hier koel blijft, wordt die lezing voor 200 man een makkie. (lacht) Niet onbelangrijk: er zijn geen winnaars of verliezers. Je kan er als persoon alleen maar beter op worden.”

Onvoorwaardelijk & internationaal

Aangezien Corps Flaminea de enige in z’n soort is in de Benelux, en je nooit een officiële partie mag vechten tegen iemand uit je eigen vereniging, hebben de leden vaak contact met Corps in het buitenland. “In Zwitserland, Oostenrijk, Hongarije, Duitsland en Letland is de mensuur nog heel populair, maar wij hebben vooral een goed contact met de Corps in Duitsland, waar het concept ontstaan is en er vandaag nog een tweehonderdtal zijn. Niet enkel om te vechten. Heel wat van onze studenten koppelen er een semester aan een lokale universiteit aan vast. Eigenlijk zijn we één grote familie. Iedereen helpt elkaar waar mogelijk, ook als je die persoon niet kent of er niet bepaald de beste maatjes mee bent. En dat overschrijdt de landsgrenzen. Dat wil zeggen dat, als ik morgen op roadtrip ga in Duitsland, ik kan aankloppen bij een Corps daar en kan rekenen op een pint, een praatje en een slaapplaats. Omgekeerd geldt dat ook. Dat is toch ongelooflijk? Dat ze sowieso ‘ja’ zeggen? Ik ken geen enkel ander verbond dat onvoorwaardelijk internationaal samenhangt.” Flaminea krijgt gemiddeld per semester drie Corps op bezoek en trekt ook zelf vaak naar het buitenland. Zo stonden vorig jaar onder andere Bern en Londen op het lijstje. Hoe ze dat financieel klaarspelen? Met de hulp van Oude Heren, want nog een ander traditioneel principe is ‘eens lid, altijd lid’. Zij hebben hun diploma op zak, een vaste job beet, en betalen geregeld een bijdrage om het voor de studenten financieel draaglijker te maken. De meesten komen trouwens nog geregeld langs om deel te nemen aan activiteiten, en hun opgebouwde netwerk komt ook aardig van pas als leden een stageplek of werk zoeken. “Vandaag zijn we ongeveer met vijftien leden, zestig als je er de Oude Heren bijtelt. Niet slecht als je weet dat we in 2008 op sterven na dood waren. Onze oudste Oude Heren zijn momenteel nog relatief jong, en aangezien er elk jaar leden afstuderen, zal dat aantal de komende jaren groeien. In Duitsland heb ik eens een cantus meegemaakt waar een zoon, zijn vader en de grootvader naast elkaar een ad fundum dronken. Mooi toch? Over een tiental jaren kunnen wij dat hopelijk ook meemaken.”


KAJIRA
 

• Gent
• (BD)SM-studentenclub
• Voor studenten uit elke faculteit

“Onze vereniging is een jaar of zeven geleden opgericht door een koppeltje voor wie seks en intimiteit best een ‘beetje meer’ mag zijn. Gezien praten daarover in de gemiddelde huiskamer niet bepaald standaard was, en je ook van vriendengroep tot vriendengroep moet uitkijken waar zulke gesprekken welkom zijn en waar ze mensen ongemakkelijk maken, ontstond het lumineuze plan om een vriendenkring te creëren waarin mensen met gedeelde interesses elkaar konden vinden. Met een beetje mond-tot-mondreclame ontstond een gezellige bende die dan periodiek, in een schamel zaaltje boven een pitabar, alles van ethische dilemma’s tot de kwaliteit van diverse ballgags kon gaan bespreken. Informeel liep de vereniging prima, maar langzaam aan groeide het besef dat een UGent-erkenning toch een stevige meerwaarde zou bieden. De angst om in een middeleeuwse kelder, aan monsters overgeleverd, doodgekieteld te worden, zou zienderogen afnemen bij potentiële leden met een simpele ‘UGent approved’-stempel. Maar ook pragmatisch gezien bood de UGent een meerwaarde, want verenigingen kosten ook heel wat aan affiches, vergaderlokalen en dergelijke."
Waarom duurde het zolang voor de universiteit Kajira erkende als officiële vereniging? "Goeie vraag. (lacht) Voor de instelling een erkenning aflevert, zijn er uiteraard heel wat standaardvereisten en regels en nog meer administratieve rompslomp. De gemiddelde bouwvergunning verkrijgen duurt al eeuwen in ons land, we moeten waarschijnlijk geen tekening maken bij het feit dat onze vereniging nog net iets controversiëler was. (lacht) Uiteindelijk is het ons toch gelukt. Kon ook bijna niet anders, want wie ons doel en onze werking eens goed bekijkt, beseft uiteindelijk wel dat we niet zo gevaarlijk, gestoord en controversieel zijn als men initieel vermoedt.”
 
Ongecensureerd
 
"Kajira is één van de meest warme studentenverenigingen in Gent. Aan onze tafels zijn verschillen op vlak van opleiding, sociale toestand, afkomst, seksualiteit… niet zo bijster relevant. Door de thema’s die wij bespreken, kent iedereen elkaar ook beter dan gemiddeld. Ook de manier van omgaan met elkaar is vaak hartelijker en opener. We vertellen elkaar tenslotte wel eens gevoelige en persoonlijke zaken, dus het feit dat iedereen zich comfortabel en op z’n gemak voelt is daarbij natuurlijk van het grootste belang. Die sfeer vloeit ook verder in andere thema’s uiteraard, we zijn meer dan andere groepen vaak elkaars steun en toeverlaat. Daarnaast zijn we ook een amusante groep. Geef toe, BDSM is een thema dat zich eindeloos leent voor grappen, hilarische verhalen en uiterst lachwekkende situaties. Daarbij moet wel gezegd dat we privacy hoog in het vaandel dragen. Wie niet wil, hoeft niets te vertellen en bijlange na niet alle verhalen worden ongecensureerd in de groep gegooid. Maar als één van de ouders wat speelgoed vindt, is het altijd wel amusant om te horen hoe men dat heeft uitgelegd. (lacht) Trouwens, Kajira is een plaats waar verschillende thema’s aan bod komen. Dat gaat van respect in relaties, tot seks, tot speelgoed, tot vakantie, studies of eten. Op caféavonden wordt er vooral gebabbeld in het algemeen, de praatavonden zijn de momenten waarop BDSM het meest aan bod komt. Vaak werken we via thema’s, en die kunnen uiteenlopen van ‘safewords’, ‘respect’, ‘bondage’ en ‘literatuur’ tot ‘SM’. Zie het als een soort vangnet. We zijn er om mensen gerust te stellen en interesses te helpen aanvaarden, maar ook om iedereen erop te wijzen dat die interesses verschillen. Het is perfect oké om touwen en bondage zeer boeiend te vinden, maar niets van pijn te moeten weten. Er zijn ook heel wat gradaties. We laten mensen praten over een gamma aan mogelijkheden, zo kunnen ze ook sneller inzien wat al dan niets iets voor hen is. Daarnaast is ook concrete informatie belangrijk. Stel, je gebruikt touw: hoe doe je dat, waar moet je op letten? Stel, je doet een pijnspel: hoe kan je beginnen, wat gebruik je en welke zones behandel je best op welke wijze? In het geval van een D/s-dynamiek (dominance & submission - SVR): welke mogelijkheden zijn er en hoe maak je elkaar makkelijk duidelijk hoe je je daarbij voelt? Veel aspecten van BDSM zijn niet gevaarlijk. Ze zijn enkel gevaarlijk als er niet over wordt gepraat of als de verkeerde mensen eraan beginnen. In onze groep kan je ook perfect bespreken of aftoetsen hoe bepaalde dingen kunnen werken en wanneer je best stopt. Maar laat wel duidelijk zijn dat we geen datingclub zijn en al helemaal geen orgie-bende."
 
 
CAPITANT

• Actief in Antwerpen, Gent, Brussel en Leuven
• Professionele studentenvereniging die zich focust op de financiële markt
• Voor studenten uit elke faculteit

“Capitant is the student gateway to financial markets. Dat is ons motto, maar denk vooral niet dat we een beleggersclub zijn voor studenten met veel geld. Onze activiteiten en ons verenigingsleven zijn zeker niet duurder dan bij andere studentenverenigingen.” Capitant werd in de zomer van 2010 opgericht door Maarten Avonts, Christophe Van Wichelen en Lucas Stoops. Het trio zag een opportuniteit om studenten op aangename en ontspannende manier in contact te brengen met de financiële wereld. Met hun studentengeld richten ze de vzw op en daarna trokken ze partners aan om de effectieve lancering te financieren. “Iedereen is welkom, ongeacht je academische achtergrond. Zolang je maar een voorliefde hebt voor het financiële. Uiteraard bestaat het grotendeels uit economisten, maar we merken dat er ook grote interesse is bij studenten uit de Rechten, bij Burgerlijk en Industrieel Ingenieurs, en bij studenten uit hogescholen.” Er is wel een BeursTD, die met de fluctuerende drankprijzen telkens een massa volk lokt, maar in tegenstelling tot andere studentenverenigingen zet Capitant eigenlijk niet in op cantussen en td’s en dergelijke. “Wat doen we dan wel? Lezingen en workshops, en we nodigen onze leden in elke stad ook geregeld uit voor een CapiCafé, waarbij ze op een informele manier kunnen praten over hun interesse. Daarnaast staan ook enkele evenementen op het programma die we slechts één keer per jaar organiseren, zoals bijvoorbeeld het concept ‘Start to Invest’. Dat mag je zien als de openingslezing van elke stad en is vooral bedoeld om onze leden warm te maken voor een leerrijk jaar. De echte enthousiastelingen kunnen via Capitant ook deelnemen aan de Traders Trophy, een wedstrijd waarin deelnemers van over de hele wereld strijden voor de titel van beste trader. Maar het hoogtepunt van het academiejaar is ongetwijfeld de jaarlijkse London Finance Trip. Londen is het financiële hart van Europa, en daar bezoeken we dan verschillende financiële instellingen. Vanop de bovenste verdieping van zo’n Finance Tower heb je trouwens een heel mooi uitzicht over de stad.” In de voorbije vijf jaar is Capitant uitgegroeid tot een grote vereniging, met niet minder dan 56 bestuursleden en 1100 leden.    

(SVR)