Koen De Graeve over 'Terug Naar Morgen'

Als je houdt van een film die op vernuftige wijze speelt met het idee dat tijd relatief is en het ooit misschien wel mogelijk zou zijn om berichten naar het verleden te sturen, dan is Terug naar Morgen van regisseur Lukas Bossuyt iets voor jou.
 
Vooral ook omdat het géén nerdy sciencefiction is geworden, maar een gevoelig verhaal over hoe toevallige beslissingen grote emotionele impact kunnen hebben op iemands leven.

De hoofdrol in Terug naar Morgen ging naar acteur Koen De Graeve, die we met plezier uit de teletijdmachine trokken en een paar netelige vragen voor de voeten gooiden.

GUIDO: Je speelt een wetenschapper gespecialiseerd in kwantummechanica. Stel dat jij wetenschappelijk-technisch talent had, wat zou jij graag uitvinden?
Koen: Iets met telepathie. De telepathiefoon, of zoiets. Ik zou vaak echt graag willen weten wat iemand denkt. Vooral in het verkeer eigenlijk. Ik vind het frustrerend dat je de intenties en twijfels van een chauffeur niet kunt lezen. Stel nu dat er een lichtkrant boven op elke auto zou staan waarop je de gedachten van de chauffeur kunt aflezen. Dat zou toch schitterend zijn? Nu denk je: waarom snijdt die idioot in zijn dikke BMW mij de pas af? Maar misschien is hij wel op weg naar zijn zieke moeder. Als je dat dan kunt lezen op die lichtkrant, dat zou toch voor veel meer begrip in het verkeer zorgen?
GUIDO: De film is grotendeels opgenomen op de wetenschapscampus van de KU Leuven in Heverlee. Heb je daar een soort stage gelopen om je voor te bereiden op deze rol?
Koen: Inderdaad! Ik heb een dag meegedraaid in het natuurkundelaboratorium van professor Kristiaan Temst. Daar staan enorme opstellingen, echt fenomenaal. Ze doen daar aan fundamenteel onderzoek, dus geen toegepaste wetenschap. De gemeenschap redeneert dan wel eens: moeten wij daar ons belastinggeld insteken? Maar uit dat soort kostbaar en tijdrovend onderzoek komen soms wel dingen die de wereld op hun kop zetten, ten goede of ten slechte. Ik vond het wel interessant om daar eens te kunnen rondlopen, om die mensen te mogen ontmoeten.
GUIDO: Met als doel een geloofwaardige wetenschapper neer te zetten in de film?
Koen: Wel, dat was een vrij moeilijke oefening. Hoe interessant hun werk ook is, die mensen leiden geen flamboyant leven. De dynamiek van wetenschappelijk onderzoek is eerder beperkt. Ik vroeg hen: hebben jullie al eens ontdekkingen gedaan die zo spectaculair waren dat het dak eraf vloog? Dat bleek wel het geval te zijn, en toen reageerden die onderzoekers ook euforisch, maar daar was dan wel een jarenlang cerebraal parcours aan voorafgegaan. Studie. Rekenwerk. Niet echt swingend om naar te kijken, terwijl ik als acteur juist wel een flamboyant beroep uitoefen. Door te gaan kijken hoe het eraan toe gaat in dat onderzoekslab, heb ik geleerd mijn eigen dynamiek wat naar beneden te halen, zodat mijn vertolking van een wetenschapper geloofwaardiger werd.
GUIDO: In de film wordt een e-mail naar het verleden gestuurd. Wat zou jij mailen, en naar wie?
Koen: Dat lijkt me een absurde vraag, omdat het simpelweg niet mogelijk is. Ik ben niet zo'n dromer wat dat betreft. Ik kan er mijn hersenen niet omheen plooien. Waarom zou je zoiets doen? Om iemand iets te vragen? Om iemand te waarschuwen voor iets? Ik zou in elk geval niets sturen om iets aan mijn eigen leven te veranderen.
GUIDO: Ook niet om een jongere versie van jezelf te waarschuwen: wacht niet tot je veertigste om een muziekalbum te maken, want tegen dan koopt niemand nog cd's?
Koen: (grijnst) Nee, dat zou ik niet doen. Ik denk trouwens niet dat ik mijn acteercarrière op een lager pitje zou hebben gezet als mijn muziek beter was aangeslagen, al zal ik dat natuurlijk nooit echt weten. Ik denk dat ik te veel hou van mij actief verliezen in een verhaal, en theater ligt me te na aan het hart.

(HDP)