Colin Farrell over 'The Lobster'

Colin Farrell - bijna onherkenbaar met snor, bril en bierbuikje - speelt de hoofdrol in The Lobster, een wonderlijk bizarre zwarte komedie van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos.
 
In een dystopische toekomstmaatschappij wordt single zijn niet langer getolereerd. Wie niet in een relatie zit, wordt naar een akelig hotel gestuurd en krijgt 45 dagen om een partner te vinden. Lukt dat niet, dan verander je in een dier naar keuze en moet je de rest van je leven doorbrengen in het bos. Colin Farrell kwam de film persoonlijk voorstellen op het Film Fest Gent en GUIDO kon hem spreken op zijn hotelkamer. Dames, geen paniek: dat bierbuikje is er inmiddels keurig weer afgedieet!

GUIDO: Dacht je niet toen je het script las: dit is zo bizar, ofwel werkt het, ofwel is het publiek niet mee en mislukt het totaal?
Colin: Ja, daar heb ik wel aan gedacht. Ik heb bij mezelf gezegd: hoe gaat een publiek dit ooit kunnen verteren? Zelfs toen ik het scenario tien of vijftien keer had gelezen, was ik nog onzeker over sommige stukken. Maar toen ik de afgewerkte film zag, merkte ik dat hij veel toegankelijker is dan ik had vermoed. Dat ligt aan de geslaagde visualisering van die vreemde ideeën. Ik durf van mezelf zeggen dat ik aardig wat verbeelding heb, maar ik had het moeilijk om me sommige delen van het script visueel voor te stellen. Er is een groot verschil tussen lezen over een kameel die in de achtergrond voorbijloopt in een bos, en dat effectief ook zien. Het idee is nog altijd even getikt, maar als je het ziet, is het echt. Het bestaat. De wereld in The Lobster is geschift en ongebruikelijk en onconventioneel, maar zit wel perfect logisch in elkaar. Alles klopt. De grote uitdaging voor mij was het verlangen te laten varen om als acteur alles intellectueel te willen vatten. We hebben niet gerepeteerd. De regisseur sprak nooit met ons over de voorgeschiedenis van de personages, en al evenmin over waar de film over ging, laat staan wat hij ermee bedoelde. Het script was te nemen of te laten. Er werd niet over gediscussieerd. Dat deed raar aan, maar ik had zijn vorige film Dogtooth gezien, en hoewel ik daar ook enigszins van in de war was, had ik wel vrij vlug door waar hij naartoe wou. En daarom ben ik mee in bad gesprongen.

Snor en bierbuik

GUIDO: Je hebt een hoop grote Hollywoodproducties achter de rug. Is meespelen in een kleinere indiefilm als The Lobster dan een soort tegengif?
Colin: Hm... ik weet eigenlijk niet of het ene een tegengif is voor het andere, of vice versa. Het is gewoon plezant om uiteenlopende dingen te doen. Ik heb me in die grote blockbusters ook geamuseerd, ook al werd toen meer een beroep gedaan op mijn fysiek dan op mijn intellect. Maar kleinere films vind ik ook leuk, zoals Ondine, of In Bruges, of Miss Julie, of The Lobster. De afwisseling maakt het aangenaam, al geef ik wel toe dat kleine films meer creatieve voldoening geven op persoonlijk vlak. Anderzijds is deel uitmaken van een groter geheel ook een vorm van creativiteit.
GUIDO: In de film communiceer je met Rachel Weisz in een zelf ontwikkelde gebarentaal. Was dat geïmproviseerd?
Colin: Een klein beetje. Er stonden wel degelijk dingen in het script als 'heft zijn knie op' of 'raakt zijn elleboog aan', maar soms deden we maar wat, tot het bijna belachelijk werd.
GUIDO: Wel, ik dacht: dit kunnen ze toch niet in één take hebben opgenomen zonder in lachen uit te barsten?
Colin: We hebben ons soms moeten inhouden, dat heb je goed gezien. We moesten absurde dingen doen in deze film, maar wel op een zo oprecht mogelijke manier.
GUIDO: Zoals midden in een bos in je eigen graf gaan liggen?
Colin: Kerel, dat is een van de meest oncomfortabele dingen die ik in mijn vijftien jaar als acteur heb gedaan. Het was bijna vernederend, zeker toen ik ook nog grond over mezelf moest gooien.
GUIDO: Kwamen er existentiële gedachten naar boven?
Colin: Dat nu ook weer niet, maar ik reageerde er wel op, zowel emotioneel als fysiek. Ik ben blij dat die scène er in twee takes op stond. Heb je trouwens gemerkt dat veel van de acteerprestaties in The Lobster heel vlak en beheerst zijn, inclusief die van mij? Gesticuleren en met toonhoogtes van de stem werken, zou in deze film niet hebben gewerkt.
GUIDO: Wat dat de functie van de dikke snor: om de emotie uit je gezicht weg te halen?
Colin: Nee, ik zag gewoon direct een vent met een snor toen ik het script las. Meer hoef je daar niet achter te zoeken. Ik ben ook heel wat kilo's bijgekomen voor de film. Op acht weken tijd, dat is snel hoor! Ik wou me fysiek van mezelf verwijderen. Ik heb erover gesproken met Yorgos: ofwel moest ik heel erg mager zijn, maar dat zou te veel de nadruk hebben gelegd op onverwerkte emotionele issues. Het personage mollig en traag maken was een beter idee, en nu kan ik me hem op geen enkele andere manier nog voorstellen. Maar het blijft acteren hé. Als je een kankerpatiënt moet spelen, ga je ook niet 100 sigaretten per dag roken in de hoop dat er iets misgaat in je longen. Je moet je verbeelding vrij spel laten: als het echt aanvoelt voor jou als acteur, dan zal het ook echt aanvoelen voor het publiek. Dit gezegd zijnde: die extra kilo's hebben wel iets met me gedaan. Ik weet niet hoe ik het zou hebben gespeeld in een fucking fatsuit, misschien wel beter, we zullen het nooit weten, maar dat buikje heeft mijn hele manier van bewegen veranderd.

Zwarte humor

GUIDO: Er zit veel zwarte humor in The Lobster, iets waar je als Ier wel mee overweg kan, veronderstel ik?
Colin: (lacht) Ja, dat mag je wel zeggen. Dit is een zeldzame film waarin de toeschouwers die luidop lachen, de humor niet snappen. Want als je hiermee ligt te bulderen, lach je in feite met jezelf. Yorgos heeft een heel apart gevoel voor humor.
GUIDO: Ook in het echte leven wordt single zijn beschouwd als een situatie die zo snel mogelijk moet worden rechtgezet. Heb je daar als beroemdheid nog meer last van?
Colin: Niet echt. Voor beroemdheden geldt net hetzelfde als voor om het even wie. En ik ben een vent, dat maakt het makkelijker. Een dertigjarige alleenstaande kerel in Dublin, daar stelt niemand zich vragen bij. Een dertigjarige single vrouw, dat is een ander paar mouwen. In elk geval: ik heb nooit veel vragen gekregen over mijn liefdesleven.
GUIDO: Ook niet in de roddelpers?
Colin: Ach, die hebben wel eens een foto gepubliceerd van mijn zus en ik op straat, met de kop 'Mystery brunette with Colin Farrell' erboven. (lacht) Weet je dat dat zelfs eens is gebeurd toen ik met mijn moeder op restaurant ging? Ze ziet er jong uit voor haar leeftijd, en toen ik met haar werd gefotografeerd vroegen de boekjes zich af met welke mysterieuze vrouw ik nu weer op stap was! Zo onnozel allemaal. Kijk, als ik een oud koppeltje zie zitten in een restaurant, dan ken ik hun voorgeschiedenis niet, maar dankzij hen zie ik wel dat liefde voor het leven mogelijk is. Ik geloof in het huwelijk en ik geloof dat een partner je gelukkig kan maken. Dat iedereen één soulmate in het leven heeft, dat geloof ik dan weer niet. Ik denk dat meerdere mensen geschikt kunnen zijn als partner. En een keertje alleen zijn, kan ook heerlijk aanvoelen. Vrede vinden met jezelf, dat is toch mooi?
GUIDO: Ga je straks eens in Brugge wandelen, nu je toch in het land bent?
Colin: Nee man, ik ben er sinds In Bruges niet meer geweest.
GUIDO: Je durft er je gezicht niet meer te vertonen?
Colin: Hé, die film heeft veel betekend voor de toeristische industrie, heb ik gehoord. Dus als ik tijd had, zou ik zo'n wandelingetje wel zien zitten ja. (lacht)

(HDP)