cd's: Blue Daisy, Leonore, King Midas Sound, Dr. Dre

Dr. Dre: Compton
 
Wat een feest! De laatste plaat van Dr. Dre, de eerste in 15 jaar. Eerlijk? We lagen nu ook niet zo verschrikkelijk wakker van 2001 en het was al van het iconische The Chronic (van ’92!) geleden dat Dre echt onze homie was. Tuurlijk, het wonder Eminem en Kendrick Lamar liggen er mooi tussen, maar eigen werk? Die bron was droog, dacht iedereen. Boy, were we wrong! Compton is Dre in bloedvorm, een meesterlijke combinatie van g-funk-era beats, hiphop van nu en klassieke riedels die je na twee keer horen voor altijd onthoudt, ‘It’s all on me’ is er écht zo eentje, classic Dre. Gasten? Tuurlijk. Jonkies waarvan je nu al beter de namen registreert voor ze heersers worden, en protégés die hulde komen brengen: Xzibit, Snoop, Kendrick twee keer heel krachtig. In ‘Genocide’, waar Dre trouwens zelf heel sterk uithaalt op een onnavolgbaar juiste beat. Een andere keer in ‘Darkside/gone’ op marsbeats en een uiterst verslavend drumhatjes-beat, terugkerend op de hele plaat, Lamars fenomenale flow boven piano uitdijend in een triomfantelijk crescendo. En dan hebben we het over drie songs van de plaat gehad; de rest is even goed of zelfs nog beter.
 
King Midas Sound: Edition 1
 
Mistroostigheid, schraalheid en diepe klanktapijten troef bij King Midas Sound. Dat is vooral Kevin Martin, van The Bug, God, Techno Animal en Ice, monumenten als het gaat over duistere klanklandschappen en absoluut vooruit zoeken in elektronische muziek. Ten tweede is dit vooral Christian Fennesz, de Oostenrijkse grootmeester als het op witte ruis, hels luid en laag boven laag in muziek gaat. Een héél interessant koppel als ze samen de studio ingaan. Het resultaat is een onnavolgbare combinatie van breekbaarheid, diepte, sferen, grootsheid, drone, overweldiging, je verliezen in klank, de vlucht uit de club. Zelf omschrijft Martin het als breekbaarheid versus lawine. De stemmen van Kiki Hitomi in ‘On My mind’ of de spoken word van Roger Robinson in ‘Melt’ geven onderbouw en leven aan de ijle dubs en houvast in de diepe klankpoelen van donkerblauw, zwart en grijs. Maar het wordt nooit saai, het is muziek die zich in de zijlijn van Massive Attack ten tijde van Mezzanine beweegt, zeker ‘Loving or leaving’ of ‘Melt’. ‘We walk together’ klinkt heel dicht bij weemoedige triphop van de jaren negentig, nachtmuziek zoals er weinig betere is. Het kan een luisterinspanning zijn, maar je krijgt veel terug!
 
Leonore: Phoenix
 
Leonores debuut opent met een ode aan Brussel. Twee mensen in die vreemde, contrastrijke en mooie metropool. Een romance not to be met de stad als backdrop, lichtvoetig gezongen en gespeeld met een hoge stem die grijpt en beklijft, gevleugeld ijl zonder te verbranden. ‘Four in the morning’ is perfect waar Leonore voor staat: over liefde, bitterzoet, luister goed en je hoort de donkerte. Of ‘Justine’, ook luchtig klinkend maar los geïnspireerd op de fantastische Kirsten Dunst, depressieve Justine, in Lars Von Triers apocalyptische Melancholia. Zoek en luister naar de Apocalyps in ‘Phoenix’. Heerlijk kwetsbaar is 'The tempest’, steeds in een mooie taal en woorden, bedachtzaam, nooit zonder hoop maar toch met gefronste blik. En altijd liefde, liefde in al zijn wrede, lieve en onverwachte vormen, maar ook terugkomen, veranderen, de blik moedig rechtuit kijkend bij die stem, een heel mooie stem. Een plekje ergens naast Lara Chedraoui en Trixie Whitley lijkt ons perfect.
 
Blue Daisy: Darker than blue
 
Kwesi Darko stelt zijn donkere tweede plaat voor. Tricky met een kanjer van een depressie, of Flying Lotus aan de morfine en de Valium. Loom, je vanop de hoes vanuit de donkerte met waterogen aankijkend en een gitzwarte trip van een plaat. Mentaal en thematisch gaat het pijlsnel de dieperik in. Bijna huilzingend in ‘Home’, gemis, zowat fysieke pijn en vergif als een vrouw in ‘Heroine’. Kwesi heeft het moeilijk, want met ‘Gravediggers’ en ‘We’re all gonna die’ bereiken we de bodem van de put, op spokerige toetsen, een zwermende ondertoon, gespuugde raps, dubbele stemmen en totaal ontaard schreeuwerig zingen terwijl de instrumenten op hol slaan. In ‘Gravediggers’ kan er nog een schep bovenop, meteen aanvallende gitaren, een rauwere stemtoon, moeilijk luisteren. Zijn er lichtpunten? Misschien ‘Let’s fly tonight’, hoewel ook dat eerder klinkt als een tussenstation in de schrikdwalingen. Afsluiter ‘You and me’ klinkt als een wanhoopspreek van een compleet kapotte mens. Als dit autobiografisch is dan wensen we Kwesi een spoedig herstel, maar wat een interessant muzikaal experiment heeft het opgeleverd!

(LAD)