Steak Number Eight: "Vroeger hoorde je mijn donkerte, nu de donkerte van iedereen."

Brent Vanneste, de 23-jarige frontman van Steak Number Eight, is een doorgewinterd muzikant en producer. De groep evolueert met grote stappen van plaat naar plaat. Kosmokoma is het derde album, en waar de vorige plaat bijna claustrofobisch was, is er nu alle ruimte. Nog steeds donker, maar overduidelijk anders.
 
GUIDO: Voelt het ook als een derde album, of een vierde?
Brent: Ik ben heel trots op de eerste, maar dat was een ep, vlak na de Rock Rally. Qua productie hadden we toen ook geen kennis. Nu hebben we misschien meer een richting gekozen, het is zeker een ander kantje van mij. Het is ook een resultaat van de muziek waar ik zelf de afgelopen drie jaar heel veel mee bezig ben geweest. Wat ik graag hoor, hoe ik nu anders denk over muziek dan drie jaar geleden.     
GUIDO: Ook over hoe je in het leven staat?
Brent: Zeker. De miserie waar ik het nu over heb, is niet meer per se enkel de mijne.
 
Geluidsbommen
 
GUIDO: De donkerte is er nog.
Brent: Vroeger was het mijn donkerte, nu meer de donkerte van iedereen, van de wereld. Dat is het grote verschil. Ik ben drie jaar geleden in Palestina geweest en dat heeft een grote indruk op me gemaakt, een andere kijk op de wereld gegeven. Daar zie je échte miserie. Ik was mee met een vriend van me die daar zijn documentaire ging voorstellen, over Israël en Palestina, waarvoor ik de muziek maakte. Ik speelde voor de documentaire steeds een stuk live mee, het was intens, zot! Die vriend van me wil ook echt de wereld verbeteren! We zijn ook mee gaan protesteren met de Palestijnen. Ik heb me daar wel afgevraagd: wat doe ik hier, ik ben een muzikant! Rubberkogels! Ze smeten zelfs geluidsbommen om ons weg te jagen! 
GUIDO: Is je muziek dan van introvert naar open geëvolueerd?
Brent: Er is meer ruimte. Het is ook grappig, want ik had zelf nog niet echt stilgestaan bij die verandering van mijn eigen donkerte naar die andere donkerte, maar die verandering is er dus.   
GUIDO: De vorige plaat The Hutch was een klein claustrofobisch kot. Bij Kosmokoma zit je letterlijk in de breedst mogelijke ruimte.
Brent: Absoluut. Het is bijna het omgekeerde. Niet zachter of harder, of commerciëler of meer underground, maar wel meer bewegingsruimte. Ik heb de phaser-pedaal ontdekt, een jaar of drie terug. (lacht) Misschien is het dat! 
GUIDO: Was de plaat dan ook ingewikkelder, complexer en technischer om te maken?
Brent: De lat lag hoger omdat ik nu ook de plaat maakte als producer. Dan ben je strenger, want wat misgaat, is ook mijn schuld. Het was heavy, die opnames. We hebben in de Vooruit opgenomen, op de antiekzolder voor de gitaren, in Motormusic voor de drums en dan nog bij me thuis, waar ik zowat al mijn muziek maak. De akoestische verschillen waren vaak interessant om mee te werken. In de Vooruit hebben we vaak de galm als natural reverb gebruikt. Goed dat we op een paar plekken hebben opgenomen, want ik zat telkens zodanig diep in die opnames, ik werd zot na een tijd.   
GUIDO: Jullie zouden kunnen kiezen: de hardcore- en metalvenues, of de venues met een bredere kijk op muziek.
Brent: Het is een tussenwereldje. Het is niet altijd evident om in het metalcircuit mee te draaien, omdat we daar eigenlijk te soft zijn, en voor het ‘gewone’ alternatieve rockcircuit zijn we te hard. Ik zie dat meer en meer als een voordeel. Eerlijke muziek maken is mijn principe.
 
Zieltjes veroveren
 
GUIDO: In de ene scene kan je beter aan de slag met bepaalde ambities dan in de andere.
Brent: Als je een zieltje verovert, heb je het zekerder en voor veel langer denk ik. Doordat het specifiek is en duidelijk wie en wat we zijn. Het is misschien moeilijker om publiek te bereiken, maar eens je ze vast hebt, blijven ze wel fan. 
GUIDO: En wat doet je slecht of goed voelen, als het over je muziek gaat?
Brent: Ik vind het vaak al cool dat iemand durft zeggen wat hij al dan niet goed vindt. Dat gebeurt te zelden. Ik weet dat ik mijn muziek echt meen en dat ze uit mezelf komt. Hoeveel puurder kan het zijn? Horen dat er niet veel voorverkoop is voor een show, dat is mottig!
GUIDO: Hoe rock-'n-roll touren jullie?
Brent: Zo goedkoop mogelijk. Er is niet veel geld, dus je kan niet anders. De tour met Prong was wel met een Nightliner. Die gasten spelen twee of drie keer per jaar in Europa en twee of drie Amerikaanse tours! Zotten! Enkel Tommy Victor blijft over van de originele bezetting. Ik heb hem nu drie weken meegemaakt en kan me wel voorstellen dat het niet evident was om als band overeen te blijven komen. Het heeft toch wel een week geduurd eer ze ons de moeite vonden om een woord tegen te zeggen. Arrogant doen om arrogant te doen. (lacht) Het kon me op den duur niet meer schelen omdat het bijna kolderiek werd.
GUIDO: Welke is de eerste dag op zo’n tour dat iedereen je even met rust moet laten?
Brent: Ik heb daar weinig last van. Touren is een eigen universum, maar ik voel me er wel in thuis. Ik heb veel shows van Prong gezien, ik vond ze ook echt goed na een tijdje. Misschien zou ik die plaat, als ik ze nu hoor, anders beluisteren. Muziek zit in situaties.
GUIDO: Waarvoor doe je het?
Brent: Vooral voor mezelf, denk ik. En voor anderen, om hen iets mee te geven. Het is ook niet altijd per se wat ik wil zeggen dat op die manier overkomt bij anderen. Iedereen die naar ons komt luisteren, hoort wat hij wil. Zeker voor mezelf, ik heb dat nodig, elke dag. Ik maak makkelijk wekelijks een song, soms vijf op een week. Zoeken op mijn gitaar, het heeft geen vaste lijn, een vette riff waar ik dan een drum bij programmeer… Teksten komen meestal pas op het einde. Ik ben niet echt een man van het woord. Cis heeft daar veel in meegedacht.
GUIDO: Verandert wat jullie doen ook met de samenstelling van de band?
Brent: Onrechtstreeks wel. De sfeer is anders, de muziek verandert mee. Het is een echte metalfan, Cis. In The Hutch kon je dat ook horen. 
 
De chaos voorbij
 
GUIDO: Marc Bottrill heeft deze keer gemixt. Een grote meneer!
Brent: Een van de beste keuzes die we al hebben gemaakt. We werkten vooral via Skype, erg professioneel en weinig romantisch, maar hij doet het wel heel goed. Wat hij doet, is een echte kunst. Ik kan wel vragen hoe hij bepaalde dingen heeft gecompresseerd, want ik ben zelf ook een mixer, maar daarmee snap ik nog niet wat hij precies heeft gedaan. Je moet weten wat elk knopje kan en doet, maar dan zal je het toch zelf moeten maken. Meteen compresseren tijdens de opnames, dat zou ik niet durven. Dat hoor je dan ook in het eindresultaat, maar op het moment zelf zijn dat wel keuzes die je niet meer ongedaan kan maken. Bottrill is gewoon… zot. Ik was echt heel blij dat we met hem konden werken.
GUIDO: Welke lijn ligt er in de plaat?
Brent: Het blijft een rollercoaster met de psychedelische ‘more than human’-ondertoon. Ik ben daar veel mee bezig en heb wel mijn platen en bands van de laatste drie jaar. Camel bijvoorbeeld: happy psychedelic, instrumentale muziek. Echo’s Melody Chamber is ook een coole band. En Dillinger Escape Plan natuurlijk!
GUIDO: Dat hoor je wel.
Brent: Ik hou zo van Dillinger! Het is veel om te verwerken, maar mij stelt het in staat om muziek te ondergaan. Ik luister niet meer analytisch, wat vaak het lot is van een muzikant. Dillinger kan ik gewoon beleven, ik word er bijna rustig van, het gaat voorbij wat je kan bevatten. Voorbij de chaos, daar klinkt het goed! Ik doe geen moeite om het te grijpen, dat lukt toch niet. Ik vind dat zalig. The Shining is ook zo’n band. Zolang ik maar muziek kan maken, hoor ik alles graag.   

foto: Eva Vlonk
(LAD)