Koen Buyse van ZORNIK

One-Armed Bandit, de nieuwe plaat van Zornik, verovert stormenderhand enige hitlijsten, ten spijt van veel zanikende en galspuiende recensenten.
Er zijn duidelijk evenveel voorstanders als haters van deze nochtans sympathieke muziekmakers uit Zonhoven. Koen Buyse trekt het zich allang niet meer aan, hij is écht tevreden over zijn nieuwe plaat.

GUIDO: Hoe kijk je terug op de opnames?

Buyse: We waren toen heel gefocust bezig. Elke dag in de studio, met die nummers. Ik was er 's nachts nog mee bezig en dan ineens is die hele periode gedaan. Nu zijn we volop aan het repeteren om alles live goed te krijgen. Ik ben ook al nieuwe nummers aan het schrijven. Wat ik wel merk is dat ik deze plaat nu nog eens beluister, wat ik met de vorige plaat niet had. Ook Davy, de drummer, belt me dan van "Hey, ik ben naar de plaat aan het luisteren, eigenlijk hebben we dat toch goed gedaan hé!" Die trots hebben we nog nooit gehad, en da's echt wel leuk. Als je dan een slechte kritiek leest, vinden wij dat eigenlijk niet zo erg, want zelf vinden we de plaat écht goed.

Schrijven met een sixpack

GUIDO: Hoe schrijf jij je songs?

Buyse: Het komt altijd vanzelf. Bij deze plaat heb ik periodes gehad dat ik me een sixpack bier kocht en ergens in de stad op een bankje ging zitten. Uit de dingen die ik toen zat te krabbelen zijn wel een aantal songs gegroeid. Maar meestal ontstaat het gewoon thuis, beetje tokkelen op de akoestische gitaar, een deuntje vinden en daaruit verder zoeken.

GUIDO: Is dit een optimistische plaat?

Buyse: Er zit heel wat in over mensen verliezen, twijfels, alleen zijn en toch is het zeker voor mij een positieve plaat. De plaat is in zo'n periode gemaakt dat ik me niet zo goed voelde. Maar die periode is voorbij en we zijn nu heel positief ingesteld. En toch weet ik dat ik ook voor de volgende plaat het meeste zal schrijven als ik me even niet zo goed voel.

Zonhovense scene

GUIDO: Ben jij opgegroeid op de Pukkelpop-weide?

Buyse: Tussen Zonhoven en Hasselt ligt Kiewit. Ik ben opgegroeid met iedere zomer daar voorbij rijden en zo. Toen was daar het Monsters of Rock-festival met AC/DC en hele foute eightiesbands, metal. Ik was elf en kon in de zon buiten gaan zitten en live naar AC/DC luisteren. Ik ben toen ik vijftien was de eerste keer naar Pukkelpop gegaan. Twaalf jaar geleden wou dat toch al wat zeggen dat je naar Pukkelpop ging. Het was het jaar van Babes in Toyland.

GUIDO: Was het anders zijn dan de anderen?

Buyse: Het was gewoon zo. Ik had ook meer vriendinnen dan vrienden, maar toch nooit een lief. Alhoewel, toen ik veertien was ging dat eigenlijk toch vlotjes. Van mij was het skaten met Tim en Bas van Millionnaire en Ben, zo is de hele Zonhovense scene ontstaan. Op een bepaald moment hebben we dan onze boards aan de haak gehangen en zijn we voor de groepen gegaan. Dat heeft gewoon met die mentaliteit van skateboarden te maken. Wij hebben elkaar allemaal leren kennen door het skaten, we keken dan naar skatefilms en luisterden naar de muziek in die films. Ik denk nu nog vaak van "Fuck, ik moet me toch nog eens een nieuwe plank kopen", maar ik kan het me eigenlijk niet meer veroorloven iets te breken.

GUIDO: Wat is je eerste muzikale herinnering?

Buyse: Mijn mama aan de piano. En daarnaast Faith No More, 'Introduce yourself' en veel van de muziek uit de skatefilms, Bad Religion enzovoort. Kijken naar die films, die muziek horen, skaten, je gitaar vastpakken...

GUIDO: Perfecte jeugd?

Buyse: Zeker wel, je kan beter een skateboard hebben dan een PlayStation!

GUIDO: Sony zal het graag horen!

(LAD)