Graham Coxon : Happiness in magazines

Een band verder, een pak frustraties lichter, van de drank af en de glimlach opnieuw om de lippen: Graham Coxon stelt het goed. De band was Blur uiteraard, en de frustraties en Britpop-ergernissen die daar bijhoorden.
Graham zit met deze aan zijn vijfde soloplaat, en nu pas lijken de spoken uit zijn verleden hem los te laten.

Zelf is hij daarvan alvast overtuigd. No more mr. lo-fi was de werktitel van dit album, en dat sloeg evengoed op zijn donkere, mindere gemoedsbuien als op de rommelige, té rauwe sound vol feedback en lo-fi klank van zijn vroegere solowerk. Er mag opnieuw gelachen worden. Lachen, zingen en kletsend lawaai maken in een fijne Britrock-rit. Nog steeds rauw genoeg om in elke track de nodige energie te dumpen en vol van lekker snerpende ramgitaren en a bloody good drummer, een van Coxons eigenste hoofdvereisten voor een goede band. Coxon heeft een stem die charmeert met de nonchalance en oprechtheid die je in de bluesy 'Girl done gone' recht uit de buik meeneemt. Bij 'Bittersweet bundle of misery' hoor je meteen hoeveel Graham bij Blur in feite in te brengen had, heel veel. Dat sfeertje van ongedwongen grappen en grollen en toch de romanticus uithangen doet ons sterk aan het Parklife-album denken. Leuk, maar toch zijn het de songs waarin goed doorgeklonken wordt die het hem voor ons doen. 'Freakin'out', goed strak en punksimpel. En 'People of the earth' doet ons verdorie aan de Sex Pistols denken! Coxon weet opnieuw goed wie hij is en maakt hier sterk en overtuigend zijn punt: Britrock met grappige kloten.

(LAD)