Intergalactic Lovers: "Niemand drinkt pintjes op een maandagavond."

Bassist Raf De Mey heeft de vinylversie van de derde Intergalactic Lovers Exhale in de hand als we hem en Lara vragen of het niet te lang duurde tot de plaat er was. Nauwelijks zingen en spelen is Lara Chedraoui niet zo goed bevallen en het is een oefening in geduld, onrust en onzekerheid die ze liever niet opnieuw maakt.
 
Lara: De plaat komt eind september uit, het heeft me te lang geduurd. De vorige plaat was klaar in december en uit in februari. Nu was het, gedaan en… wachten. Je moet iedereen wel wat tijd gunnen, want eens de plaat uitkomt, wordt het wel opeens heel druk. Dan komt er zoveel nieuwe muziek uit en is er de angst dat je plaat gedateerd zal klinken en je daar niks meer kan aan doen. Raf stelde voor om de plaat even te laten liggen. In mei luisterde ik opnieuw en dacht ik: ’t is goed, het is wat het moet zijn.
Raf: Voor de mensen zal het fris uit de studio klinken.
Lara: Als je dan zo in de keuken staat af te wassen denk je: ik mis dat echt! Voor mij is dat ook therapie. Dan is die plaat opgenomen en mag je er aan niemand iets over zeggen, terwijl ik die muziek gewoon aan iedereen wil laten horen! Nieuwe nummers spelen is als je angsten benoemen. Hoe meer ik speel en zing, hoe kleiner die angsten worden, bij elk concert. Ik zing ook niet, tenzij ik moet optreden. Dus ik heb van september tot de Charlatan in juli mijn bek niet opengetrokken, terwijl zingen mijn therapie is. Dus loop ik lastig tegen alles en iedereen.
Raf: Het jaar voor de opnames speelden we gemiddeld 120 concerten per jaar. En dan maanden niets, da’s wel leeg.
Lara: Ik ben een gewoontedier en was het gewoon om die gasten elke dag te zien. Zij zijn mijn eerste familie. Ik moest echt weer wennen aan gewoon thuis zitten bij mijn lief. Ik kijk er heel hard naar uit om er weer in te vliegen. Je huis voelt als een thuis in een periode van touren, omdat je weet dat je een paar dagen daarna weer weg bent en je geniet van dat kleine moment. Maar voor een langere periode, dat is knettergek worden. Ik heb me moeten inhouden om niet elke dag naar Raf en de anderen te bellen: "Pintje gaan drinken of zo?" Niemand drinkt pintjes op een maandagavond. (berustend) Het is een goeie oefening geweest, maar het hoeft niet opnieuw.
 
Alles zelf doen
 
GUIDO: Veel Belgische bands kunnen nog steeds niet van leven van hun muziek.
Lara: Als je er wil van leven, kan dat, maar dan moet je bepaalde keuzes maken. En dat zijn niet onze keuzes. Voorlopig geraak ik er wel door hier en daar wat dagen bij te werken.
Raf: Ik werkte tot eind vorig jaar als ambtenaar binnen de Erfgoedcel. En nu studeer ik op het gemak Monumentenzorg, het is een meerjarenplan. (lacht)
Lara: Toen de eerste plaat uitkwam, werkte ik zes dagen op zeven op café. Ik heb dat volgehouden tot de helft van de tweede plaat en toen ben ik compleet ingestort. Wat je zo kapot gemaakt hebt in je lijf, is onomkeerbaar. Nu heb ik beslist. De andere dingen komen op de tweede en verdere plaatsen. Ik ga niet meer door die mallemolen, je weet niet meer wat dag of nacht is.
GUIDO: Moet het touren dan comfortabeler worden?
Lara: (vastberaden) Nee!
Raf: We zijn wel van plan om iets meer met roadies te werken, we worden ouder! Iedereen heeft iets: een kapotte schouder, pols, rug... Fysiek slijt je even snel als een arbeider die zijn hele leven werkt. En natuurlijk wordt er al eens iets gedronken, om te ontstressen.
Lara: We doen alles zelf: loadout, merch, opstellen. Zo beperk je de kosten natuurlijk. Nightliners, nee, dat kunnen we niet betalen. Dan speel je zes shows in plaats van dertig en ik speel toch liever veel shows. Ik zou het me niet anders kunnen inbeelden.
 
Middeleeuwen met internet
 
GUIDO: De plaat klinkt als loslaten, controle weg, doe normaal?
Lara: En de zoektocht naar ‘wat is normaal’. Hoe moet ik staan in de wereld waarin we nu leven, zonder etherisch of te verheven te willen doen. Iedereen loopt precies verloren. Als ik mijn school afmaak en ik haal mijn diploma en ik koop mijn huis en ik volg dat patroon, dan ga ik gelukkig zijn. Maar dan ben je 32 en je bent niet gelukkig en je weet niet waarom. Doe misschien gewoon waar je je goed bij voelt, wat jij normaal vindt! Als ik goedgezind ben, dan vergeet ik dat niet iedereen denkt zoals mij. Maar ik ben gewoon wie ik ben en ik ben iemand die springt voor ze nadenkt en ik vertrouw iedereen, ook al is dat niet altijd goed. Soms levert dat heel mooie dingen op, en soms kutdingen. Ben ik daarom fout? Nee. Maar ik zal er blijven mee worstelen. Waarom is een ander zijn gras groener en waarom is mijn pelouse niet goed? Mijn pelouse is ook goed! Met deze plaat heb ik heel hard het gevoel dat depressie en mentale ongezondheid echt de ziekte van deze tijd zijn. Veel mensen schamen zich daarvoor, terwijl onrust in elk van ons zit. Wij zijn ook maar dieren. Als je denkt dat je het perfecte beest bent, dan loop je dik tegen de muur aan. Mijn zus is er dan om te zeggen: "Je hebt het zwaar gehad met die tour, doe nu een hele tijd niets."
Raf: Zelfs vrije tijd is een prestatie geworden. Alles moet fantastisch zijn. Op mijn leeftijd vallen ze als vliegen, ik word binnenkort veertig. En de tijden zijn niet slechter dan vroeger. Materieel hebben we niets te kort, maar mentaal… Da’s ook die Exhale van de plaat, maak het jezelf toch niet zo moeilijk!
GUIDO: Hoe hou je de donkere teksten in balans met de muziek, die vaak veel lichter van toon is?
Lara: De jongens luisteren niet altijd meteen naar de teksten en ik ben dat eigenlijk ook al wel gewend. Gil, die nu de opnames deed, had me gevraagd om al mijn teksten in Excel-bestanden te maken, zodat hij alle frases perfect kon zien en volgen. Toen we de studio uitkwamen vroeg hij: "You allright, dollface?" Als je het zwart op wit leest, is het soms zwaar. ‘Give it up’ heeft Raf geschreven.
Raf: Lara weet ondertussen hoe zoiets blijft drijven, hoe de mensen het opnemen. Ik heb dat geschreven vanuit de aanslagen in Le Bataclan in Parijs, dat was op mijn verjaardag gebeurd. Lara heeft daar een heel persoonlijk iets van gemaakt, van mijn stuntelige tekst. Heel bizarre avond, die aanslagen.
Lara: We zitten eigenlijk in de middeleeuwen, maar met internet. Haat en angst zijn nog nooit zo gepromoot geweest.
Raf: Zulke verschrikkelijke dingen zijn jammer genoeg van alle tijden. Dan doet het me deugd om te zien hoe vrolijk en gelukkig Afrikanen kunnen zijn, met niets. In hun ongeluk en miserie nemen die nog alles zoals het is.
Lara: Afrikanen hebben een miljoen plannen. Misschien heb ik dat overgehouden van mijn vader, hij was ook zo. Het is beter om honderdvijftig dromen te hebben en er drie van waar te maken, dan dat je alles op één droom zet en dan ongelukkig verder moeten. Ik wil nog leren duiken, ik wil ooit deftig op een paard kunnen zitten, ik wil een grand écart kunnen! Ik heb zotte dingen in mijn hoofd, er is nog zoveel dat ik wil doen. Als dit fout gaat, dan spits ik me toe op mijn salto. Die nooit zal lukken, maar dat geeft niet. De wereld ligt aan je voeten!


(LAD)

foto: Jens Mollenvanger