SONS: "Een goeie plaat en een hoop backstagefrigo’s!"

Rauw en ongegeneerd, barstensvol energie en vooral plezier in het leven en muziek. SONS zijn laureaten van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel en laveerden zich deze zomer van podium naar festival middels hun snedige garagerock, ‘Ricochet’ en bakken enthousiasme.
 
GUIDO: Waar stonden jullie vorig jaar deze tijd?
Arno: Net voor onze eerste live-show in Kid’s café op de Grote Markt in Antwerpen.
GUIDO: En hoe lang was SONS er al?
Jens: Van 2016.
Robin: Tussen onze vier muren, ons repetitiekot. We speelden wel allemaal al in bands. In 2017 zijn we dan met ons vier iets begonnen, SONS.
Jens: Ik heb punk gespeeld, 70’s hardrock.
Arno: Het zat wel allemaal in de rock, niet dat er iemand deathmetal speelde of grindcore of hiphop of zo.
GUIDO: Melsele, en gericht op Antwerpen?
Robin: We zijn nu ook allemaal verhuisd naar Antwerpen. Alle eerste showkes waren ook daar. In ‘Het Bos’ ook.
Jens: Dat was eigenlijk al zot.
Arno: Via een chanceke! We gingen in een café spelen, maar de boeker was vergeten dat hij ook iets had geprogrammeerd in Het Bos en dan heeft hij ons daar maar bij gezet.
Jens: Het voorprogramma van een Canadese band, dat was wel graaf! Meteen groot.
GUIDO: Daarna is het dan plots wel vlug gegaan?
Samen: Ja!
Jens: In grote versnelling.
Arno: We hebben stappen overgeslagen. Daar zit tussen natuurlijk. Dat heeft héél veel veranderd.
Jens: We merkten dat eigenlijk zelfs al toen we bij de zestig geselecteerden waren. Toen werden we al voor shows werden gevraagd. Daarna, bij de laatste negen… Ik weet nog, we hadden een Excel-bestandje gemaakt en op den duur stonden daar meer dan dertig optredens op.
Arno: Op een week tijd hadden we echt massief veel mails gekregen. En ik had dat in Excel gezet, daar konden we niets van. We moesten toen al dringend iemand hebben die ons daarmee kon helpen.
Jens: Dubbele boekingen.
Arno: Op van alles eigenlijk semi toezeggen: "Als het dan allemaal op niets uitdraait, dan hebben we toch wat shows!" "Amai, een show in Gent, ja!" "We gaan toch niet bij die verdere selectie zijn, doe maar!"
GUIDO: Zijn jullie nu al de hele tijd bezig?
Arno: Het is wel druk.
Jens: Vanavond spelen we de tweeënvijftigste show van dit jaar.
Robin: Twee tot drie keer per week.
 
Veganisten
 
GUIDO: Verander je dan als band, als wie jullie zijn, hoe je ermee omgaat?
Arno: We staan véél meer op het gemak op het podium, dat zeker.
Jens: Vroeger kwamen we ergens aan en wisten we rechtstreeks uit ons repetitiekot van toeten noch blazen. Hoe krijgen we ons geluid van dat kot naar het podium? Nu is het iedere keer anders, ergens onder de bomen, dan binnen in een zaal.
Arno: Muzikaal zijn we misschien weer nog net niet lang genoeg bezig om echt al te veranderen. Onze ogen zijn aan het opengaan: "Aah, dat is dus in een band spelen! Dat doen die mannen op een festival!"
Jens: Geluidsman, PA, monitors aan de zijkant? Kenden we niet.
Robin: Vanaf het moment dat we een geluidsman hadden, beseften we pas hoe immens belangrijk die persoon is.
GUIDO: En nu hebben jullie al wel wat bijgeleerd.
Thomas: Pintjes drinken konden we al.
Arno: Nooit foto’s op Instagram zetten waar je chauffeur een pint vastheeft, slecht plan. Meteen commentaar.
Jens: Of een story maken met een varken aan het spit tijdens Speeddozer op Roadkill-festival. Werd ook niet gewaardeerd. Zag er nochtans bruut uit.
Arno: Geen veganisten uitdagen!
Thomas: Zo'n paal door dat varken! (lacht) Precies een verlichtingspaal. Fijn festival daar.
Jens: Kleef een sticker op je versterker met de juiste stand van je knoppen, want die gaan toch verdraaien. Stomme, maar heel efficiënte dingen.
GUIDO: Dus de band staat op zich, is jullie doel?
Robin: We zitten allemaal op dezelfde golflengte, een album is het volgende plan. We zorgen dat de plaat er is tegen volgende zomer.
Jens: En dan wat verder bucketlisten: Nederland, Pukkelpop... Daarna zien we wel.
Arno: We werken nu ook allemaal fulltime en zijn veel met de band bezig. Die positie is wel raar en wordt ook steeds moeilijker. Kan zoiets dan nog wel, volgend jaar? We hebben nu al geen verlofdagen meer.
Thomas: "Kan ik nog eens onbetaald verlof nemen alstublieft?" (lacht)
Robin: Twee levens, echt.
Thomas: Vrijdag na het werk de deur dicht en dan begint het leven van de band.
Jens: Mayhem! De bus in en op zondagnacht handtekeningen geven en foto’s nemen met fans. En dan om zeven uur uit je nest om te gaan werken.
GUIDO: Wat heeft jullie meest verbaasd aan wat in een band spelen is?
Arno: Het productiegegeven. Een goeie band is een geoliede machine en veel meer dan de muzikanten. Een echt fabriekske! Alles is gefixt. Dat kenden we niet, wisten we niet. Dat was een eye-opener. Nu kunnen we ons al niet meer voorstellen hoe we ooit zonder hebben gekund, hoe je zonder deftig aan de bak komt.
Jens: We kenden er ook niets van. Je komt ook op een show en de helft van de zaal staat je nummers al meteen mee te zingen. Het besef dat er ook mensen zijn die dit kennen en ervan houden buiten onszelf! Het waren ‘onze’ nummers en er ging niet per se iets mee gebeuren. Wel dus. Wie zou daar ooit naar luisteren? Dat was echt raar.
 
Nachtsessies
 
GUIDO: Ik zag je al met een T-shirt van King Gizzard. Zij maakten dit jaar maar liefst 5 albums, telkens volgens een strikt concept. Welke 5 platen zouden jullie maken?
Robin: Een harde punkplaat.
Arno: Een volledig akoestische én een megastonerplaat, Sleep-achtig. Drie kwartier, één song.
Jens: Een totaal psychedelische plaat.
Arno: En Bonzai-versies van onze nummers, of gitaarversies van Bonzai! Of een acidhouse-plaat, maar ietske te snel. Da’s ook het idee van onze muziek. Als je in je wagen zit en je gaat naar onze muziek luisteren, dan ga je ook sneller rijden, da’s het idee. Oei, ik ben 140 aan het rijden.
GUIDO: Moeten jullie een tandje bijsteken voor de plaat?
Robin: Niet te veel over nadenken, hebben we ook nooit gedaan. De vibe moeten we oppikken, de sfeer van het repetitiekot. Want we zaten daar heel veel, tot ’s morgens vroeg. Het is plezant en je drinkt wat pintjes. "Dit moet een hitje worden," dat moet je net niet gaan denken.
Jens: Een vette plaat, of ze ze willen draaien, moeten ze zelf maar weten. En dan een toffe zomer en een hoop backstagefrigo’s! (lacht)
Thomas: Opnemen tegen eind van dit jaar.
GUIDO: Wie zijn jullie grote voorbeelden?
Robin: Momenteel is dat voor mij Idles. Die energie, wauw!
Jens: We gingen ook altijd al alle vier naar dezelfde shows.
Robin: Meatbodies en zo.
Jens: Ty Segall.
Arno: Wat Ty tot hier al heeft gedaan, grote inspiratie. Ik ben echt fan!
Jens: Dat heeft ons wel in ons repetitiekot gestoken, maar niet per se onze nummers doen schrijven. Onze eerste songs konden ook niet lang genoeg duren, en maar solo’s blijven trekken, en nog eens opnieuw in gang schieten. Die sessies waren het plezantst, laat in dat kot zitten, beetje zattekes.
Arno: Om drie uur ’s nachts, te zat en blijven gaan, hetzelfde, drie kwartier aan een stuk. En dan supercontent zijn over jezelf. Dat moment.
Robin: Daar moeten we dus terug naartoe!
Arno: Allemaal samen op dat moment in die sfeer, heel mooi!

(LAD)