Topturnster Nina Derwael: "Mijn gouden medailles? Die hangen op mijn kamer."

In augustus slingerde Nina Derwael (18) zichzelf op het EK gymnastiek in Glasgow naar goud op de brug en bovendien pakte ze ook nog zilver op de balk. Nooit deed een Belgische gymnaste beter, maar ook na de memorabele medailles en spectaculairste sprongen houdt ze beide voeten op de grond.
 
GUIDO: Goud en zilver op het EK in Glasgow, mogen we dat qua prestatie vergelijken met Kim Clijsters die een grand slam won?
Nina: Ja, ik denk het wel. Het was heel speciaal voor mij. Eerst goud op het EK in 2017, datzelfde jaar als eerste Belgische een bronzen medaille op het WK, daarna nog beter scoren met goud op de wereldbeker in Doha, en nu een absolute topprestatie op het EK... Ongelooflijk. Ons team werkt keihard en we zijn al een tijdje aan ‘t groeien als turnland, maar toen het zover was, kon ik het amper geloven. Mijn oefening voelde goed, maar ik kon nog niet onmiddellijk juichen, want er kwamen nog een aantal andere meisjes na mij aan de beurt. Het was heel spannend om de scores van alle andere turnsters af te wachten.
 
Opgelucht
 
GUIDO: Weet je nog wat het eerste was dat je zei?
Nina: Ik kon niet echt iets zeggen, er waren vooral traantjes. Maar ik was superblij en kon het amper geloven. Zo op het podium staan en die Belgische vlag zien hijsen, dat geeft toch een heel speciaal gevoel. Ik denk dat ik alles al goed besefte de dag zelf, maar ik was toch opgelucht toen ik de medaille ’s anderendaags zag liggen.
GUIDO: Hebben jouw medailles ondertussen een ereplaats gekregen?
Nina: Ze hangen op mijn kamer, en mijn mama houdt alle krantenartikels bij voor later. Ik lees die niet. Ik heb er niet echt nood aan om te weten wat de kranten schrijven en mensen zeggen. ’t Is wel leuk om te zien dat het grote publiek ons nu wat meer volgt, en dat ze gaan meeleven. Toen ik een paar weken na de gouden medaille in Doha op reis ging naar Egypte, werd ik een paar keer aangesproken, op restaurant en zo. Dat deed wel even raar, ik had het totaal niet verwacht. ’t Voelde trouwens ook raar om als titelverdediger rond te lopen in Glasgow begin augustus. Dat schept toch altijd verwachtingen. Zelf probeerde ik er niet te veel over na te denken en gewoon mijn ding te doen.
 
Naar de hogeschool
 
GUIDO: Met succes! Valt het allemaal te combineren met je schoolwerk?
Nina: Voorlopig wel. Ik zat tot vorig schooljaar op internaat aan de topsportschool van de Voskenslaan in Gent. Al van in het vierde leerjaar deden we testjes om te kijken of we naar die topsportschool mochten, dus toen ik op mijn 11 jaar die kans kreeg, twijfelde ik geen seconde. Mijn ouders moesten wel even slikken. Ze hadden me graag nog een extra jaartje thuis gehad. Ze probeerden me zelfs te chanteren met een waterbed. (lacht) Ondertussen heb ik het diploma middelbaar onderwijs op zak en start ik mijn hogere studies met een opleiding Office Management aan Arteveldehogeschool, afstudeerrichting event- en projectmanagement. Of het allemaal praktisch haalbaar is, valt nog af te wachten.
GUIDO: Je kan alleszins heen en weer pendelen, je hebt nu toch een auto gekregen van je sponsor. Hoe zit het trouwens met je rijbewijs?
Nina: Dat heb ik ondertussen gehaald! Ik was superzenuwachtig voor het examen, maar was gelukkig toch onmiddellijk geslaagd. Mits twee kleine foutjes, ik had ergens te snel gereden en… (denkt na) dat tweede weet ik zelfs al niet meer. Ik was zodanig blij dat ik geslaagd was, dat ik amper naar dat document heb gekeken.
 

(SVR)