Bartel Van Riet: "Te gulzig en ongeduldig om een goeie Robinson-kandidaat te zijn."

Expeditie Robinson is meerderjarig geworden, want achttien jaar na het eerste seizoen is het oer-survivalprogramma terug op VIER. Zeventien onbekende Vlamingen proberen te overleven op ongerepte Filipijnse eilanden. Na een afvalrace van 33 dagen blijft één winnaar over, die 25.000 euro op zijn rekening ziet verschijnen. En wie staat daar met de voeten in de branding te presenteren? Niemand minder dan de sympathieke bink Bartel Van Riet.
 
GUIDO: Is het heropstarten van een programma dat doodgebloed leek een reboot, of een symptoom van de nostalgie-industrie?
Bartel: Een goeie combinatie van beide, denk ik. Je stelt het nogal dramatisch met het woord 'doodgebloed'. Het was misschien even genoeg geweest, maar ik ben blij dat het weer is opgepikt, want Expeditie Robinson is voor mij een icoon in het genre. Het was het eerste programma dat survival combineerde met reality en ik heb er zelf altijd graag naar gekeken. Expeditie Robinson was gewoon goed, en wat goed is, blijft goed.
GUIDO: De duopresentatie met een Nederlandse collega is gesneuveld en het zijn nu allemaal Vlaamse kandidaten. Is er nog iets veranderd?
Bartel: We zijn teruggekeerd naar de roots van het programma. Dit is de back to basics-versie, de harde versie, zonder cadeautjes en tierlantijntjes. Het pure format: 17 Vlamingen proberen te overleven en we zullen wel zien wie dat het langste volhoudt.
GUIDO: Aan welke van de vorige presentators of presentatrices heb je je gespiegeld?
Bartel: Daar heb ik niet meteen over nagedacht, maar ik vind dat Evi Hanssen dat altijd heel goed heeft gedaan. Die stond er echt, evenwaardig qua maturiteit met haar Nederlandse collega.
GUIDO: Het feit dat er geen Nederlandse kandidaten meer meedoen, komt dat door de steeds hoger wordende culturele muur tussen Vlaanderen en Nederland?
Bartel: Dat denk ik niet. In Nederland loopt Expeditie Robinson al jaren succesvol zonder Vlaamse kandidaten, dus waarom zouden zij dat nu nog willen veranderen? Ik vind het trouwens juist een gedurfd idee om het louter met Vlamingen te doen, want tegenwoordig hebben we de Nederlanders niet meer nodig om een portie lawaai en eerlijkheid in het programma te brengen.
GUIDO: Inderdaad, aan assertiviteit ontbreekt het de kandidaten niet. En ze gaan voluit voor de proeven. Is het na al die jaren niet moeilijk om daarbij nog origineel uit de hoek te komen?
Bartel: Dat hoeft zelfs niet. De proeven komen vooral neer op behendigheid, snelheid, kracht en uithouding, en dan hoef je het warm water niet opnieuw uit te vinden. De proeven moeten uitdagend genoeg zijn om het mooi te maken en de kandidaten te testen, en dat hoeven geen ingenieus zotte dingen te zijn. Less is more.
 
Man versus vrouw
 
GUIDO: Veel fans van het programma kijken eerder voor de psychologische groepsdynamiek dan voor de spelletjes.
Bartel: Ja, dat is het sociale aspect van het programma. Het realitygegeven is heel belangrijk voor Expeditie Robinson. De proeven en de afvallingskoers zijn omkadering. De proeven zijn niet de hoofdzaak, het is de beleving van de kandidaten die het programma zo sterk maakt. De sociologische kant van het spel, dáárover wordt 's anderendaags gepraat bij de bakker. "Die twee komen precies wel goed overeen." Of: "Dat is precies wel een straffe madam."
GUIDO: Over straffe madammen gesproken: het man-versus-vrouwgegeven was al van in de eerste aflevering sterk aanwezig. Komt dat door de tijdsgeest, of is het altijd zo geweest bij Expeditie Robinson?
Bartel: Je kan gelijk hebben dat de mensen er meer op gefixeerd zijn dan vroeger. Gelijke rechten, gelijke kracht, het nieuwe feminisme... het zijn aspecten die vandaag sterker meespelen en zo wordt de onderschatting van een van beide partijen sneller concreet gemaakt. Maar dat brengt extra pit in het programma, want zo gebeuren er onverwachte dingen.
GUIDO: Jullie hebben op de Filipijnen gefilmd. Hoe ging dat, logistiek gezien?
Bartel: Dat was een huzarenstuk! Echt indrukwekkend. Er zit een gigantisch team achter om alles vlot te laten verlopen, en het is knap om die aan het werk te zien. Je zit op verschillende eilanden, verschillende locaties, sets worden op- en afgebouwd... Je kan je niet voorstellen wat er allemaal bij komt kijken.
 
Nooit spreken over eten!
 
GUIDO: Wat ik me afvraag: als zo'n groepje deelnemers op het strand honger zit te lijden, zit de cameraploeg dan twee meter verderop boterhammetjes te eten en frisse pintjes te drinken uit een koelbox?
Bartel: De proeven en de eilandraden zijn eerder een studioverhaal, op een 'set', en dan is er een groter team aanwezig. Maar op de eilanden zelf, in een situatie zoals jij ze schetst, wordt de ploeg bewust zo klein mogelijk gehouden: camera, geluid en redactie. En die houden zich aan strenge regels. Er wordt niet gezegd hoe laat het is, en uiteraard ook niet wat er op het thuisfront of in de rest van de wereld gebeurt. En last but not least: er wordt niet gegeten in het bijzijn van de kandidaten. Er wordt zelfs niet over gesproken. Eten is een gegeven dat niet aanwezig is op het eiland.
GUIDO: Jij bent zelf nog kandidaat geweest voor het survivalprogramma 71° Noord. Heb je door die ervaring meer empathie voor de deelnemers?
Bartel: Vast en zeker. Ik weet hoe het is om aan de andere kant te staan, en daarom heb ik hen op het einde gezegd: dikke chapeau!
GUIDO: Zou je zelf een goede Robinson zijn?
Bartel: Een goede Robinson misschien wel, maar een goede kandidaat? Dat weet ik niet. Drop mij alleen op zo'n eiland, laat me mijn ding doen, en ik trek me wel uit de slag. Maar ik weet niet of ik als kandidaat rustig genoeg zou blijven. Een maand met dezelfde mensen op dezelfde lap grond zitten, daar ben ik te gulzig en ongeduldig voor.
  (HDP)

Foto: SBS Belgium