LUKAS DHONT, regisseur van 'GIRL': "Niets is onmogelijk!"

Girl, de debuutfilm van de jonge Gentse regisseur Lukas Dhont, is een pareltje. Het is een breekbaar portret van de 15-jarige Lara, die geboren is als jongen en het graag wil maken als ballerina. Echt alles zit goed in deze wondermooie prent, die terecht werd gelauwerd op het filmfestival van Cannes, werd geselecteerd als de Belgische inzending voor de Oscars en op 9 oktober het Film Fest Gent mocht openen.
 
GUIDO: Transgenderproblematiek is in, denk maar aan de vele positieve reacties op Bo Van Spilbeeck. Is dat een meevaller, of heb jij de tijdsgeest perfect aangevoeld?
Lukas: Als maatschappij zijn we meer dan vroeger bereid om te praten over minderheidsgroepen. Vandaag omarmen we diversiteit, in plaats van het uit te sluiten. Daardoor is het een actueel thema. Dat geldt niet alleen voor transgenders, maar voor elke minderheidsgroep. Kijk maar naar het enorme succes van Black Panther, de eerste Marvelfilm met allemaal zwarte personages. En in de volgende Marvelfilm zullen twee LGBT-personages optreden, heb ik gelezen. Vijf of zes jaar geleden was dat nog ondenkbaar. Er is meer en meer visibiliteit voor diversiteit. Maar ik heb Girl niet gemaakt om in te pikken op de actualiteit. Gender en identiteit zijn thema's die mij zelf enorm bezighouden en ik voelde de noodzaak om een film te maken met een transgenderpersonage in de hoofdrol.
 
Casten zonder gender
 
GUIDO: Victor Polster, hoofdacteur in de film, was pas 15 tijdens de opnames. Het is een delicate rol. Heb je niet overwogen om een meerderjarige acteur te kiezen die er jong uitziet?
Lukas: Iemand van 15, die zelf nog in volle puberteit zit, op deze manier op het scherm brengen, dat was een grote verantwoordelijkheid. Bovendien was het mijn taak om hem te beschermen, vandaar ook dat Victor Polster een pseudoniem is. Hij heeft zich kwetsbaar opgesteld, maar we waren ons daar tijdens het maakproces ten zeerste van bewust en ik denk dat we er goed mee zijn omgegaan. Victor heeft zich altijd comfortabel gevoeld en wist zeer goed wat er zou worden getoond en wat niet. Voor een vijftienjarige had hij sowieso een enorme maturiteit en zin voor discipline.
GUIDO: Heb je ook meisjes in overweging genomen voor de rol?
Lukas: Wij hebben gecast zonder gender. We hebben jongens gezien, meisjes en transgendermeisjes. Het moeilijke aan de casting was dat we op zoek waren naar iemand met drie kwaliteiten: kunnen acteren, kunnen dansen op hoog niveau en de transgenderidentiteit kunnen representeren op een complexe manier.
GUIDO: Dacht je niet: iemand die dit allemaal kan, die gaan we nooit vinden?
Lukas: Ja. Tijdens het schrijven hebben we dikwijls gedacht: deze rol is te moeilijk om iemand voor te casten. Daarom zijn we al een jaar vóór de opnames met de casting begonnen en we zijn blijven geloven dat het mogelijk was. En kijk, het is gelukt. Niets is onmogelijk, zo blijkt.
 
Staande ovatie
 
GUIDO: Hoe moeilijk is het om als twintiger een eerste langspeelfilm van de grond te krijgen?
Lukas: Dat hangt ervan af hoe hard je ervoor gaat. Sommige onderwerpen zijn iets makkelijker om te financieren dan andere, maar uiteindelijk komt het neer op discipline en hard werken. Gelukkig hebben we op productioneel vlak veel groene lichten gekregen, vanuit beide landshelften. Een film maken blijft echter een parcours van lange adem. We hebben drie jaar gewerkt aan het scenario en de film zit al sinds 2009 in mijn hoofd.
GUIDO: Toen was je zelf pas 18 jaar. Ondertussen ben je 27. Is de film mee geëvolueerd met jou?
Lukas: Absoluut. Tijd is een belangrijk onderdeel in het maken van een film, en het resultaat wint erbij.
GUIDO: Girl heeft in het voorjaar de Caméra d'Or gewonnen, de regiedebuutprijs in Cannes. Heb je dat bewust beleefd, of was het een soort rollercoaster van indrukken en emoties?
Lukas: Het was zeker een rollercoaster, maar ik besefte wel dat het misschien een once in a lifetime experience was, dus ik het geprobeerd om die dagen zo bewust mogelijk te beleven. Cannes is het mekka van de Europese cinema en een van de grootste filmfestivals ter wereld, dus daar is enorm veel gaande. Achteraf vergde dat wel wat verwerking, maar ik ben teruggekeerd met een zeer voldaan gevoel. Zowel het publiek als de pers heeft onze film omarmd en we hebben een lange staande ovatie gekregen. Dat was de bevestiging dat wat we hebben gemaakt, ook echt marcheert. En dat doet geweldig veel deugd.
 
(HDP)