Hitch: Trails are Ablaze

Als je even dieper in het reviewlijstje van Guido snuistert, ontmoet je er vast Hitch’s vorige plaat Monolith, die we toen al blijvend in onze oren knoopten. Deze opvolger komt er dik twee jaar later. Aalbeke heerst
!

Ingehouden kracht blijft het toverwoord bij Hitch. Met bij dit derde album een gullere scheut toegankelijkheid als bonus. Een bij tijden makkelijker luisteren dat vooral in de stem van Mich schuilt. Niemand zal ontkennen dat zijn studiozang vlot aan Thurston Moore van Sonic Youth doet denken.

En dat vloeit uit in minstens (meer hoor eigenlijk) drie songs die heel wat pakkends in zich hebben. Zowel 'Simple plan', dat al op Studio Brussel circuleert, als 'Opposites direct' en 'Minus ratio' hebben iets heel vlots en gevleugelds. 'Eat shit, taste life...' is natuurlijk een kreet die goed bekt, en het Jane's Addiction/Sonic Youth kleurtje daarin kan zeker geen kwaad. 'Minus ratio' heeft het vooral van vlug/traag/vlug, de strakke, krakke gitaren en de doordenderende bas. Sluitstuk van Trails blijft wel nog steeds een kast van een nummer van bijna acht minuten, boeiend op elk moment. Die 'Mount Vernon' blaast je van de sokken; let op: het zijn maar drie man die hiervoor zorgen. Mich, Olivier en Paul blazen, wrochten, ambachten aan hun geluidsmuur vol prachtige ornamenten. 'Mount Vernon' is die kracht van ingehouden schoonheid, schoonheid van ingehouden kracht die zo rond minuut twee zijn aanloop neemt als een driftige Mogwai en tegen minuut vijf de bergtop bereikt; live is dit absoluut smullen! Nog even uitdeinen met de zwalpende gitaren en handjeklap van 'Escape from squaresville' en daarna reppen jullie je naar Hitch.be om een concertdatum mee te pikken.

Hitch is er helemaal klaar voor, dat toonden ze ook deze zomer opnieuw op Pukkelpop en Dour. Hun derde album is een volwassen band die de dunne lijn tussen lekker in de ondergrondse blijven en toegankelijkheid perfect beheerst. Ears are ablaze!

(LAD)