Tom Pintens van 2000 MONKEYS

Een kop koffie, zwart, bij de hand en vers uit het logeerbed van Luc Devos gerold. Tom Pintens vertelt ons over zijn leven als muzikale veelpoot, het geluid van de kleine radio, zingen met de bibber in de keel en natuurlijk over 2000 Monkeys, zijn kersverse groep
en debuutplaat.

GUIDO: Wat was je grootste voldoening eens de plaat af was?

Tom: Het is sowieso een ego-ding. Ik ben nog altijd heel tevreden met de plaat die het geworden is. Er blijven ook reacties binnenkomen. We hebben nu ook wat lovende Waalse pers gehad. Ik krijg ook complimenten als zanger en dat is echt wel leuk, dat is nieuw voor me. Dan denk ik: goed, ik ben geslaagd, ik mag doorgaan. En met de kaartenverkoop gaat het ook heel goed.

GUIDO: Want kaartenverkoop is belangrijker geworden dan platenverkoop?

Tom: Dat is zo. Ik denk dat wij nog geen 1000 cd's verkocht hebben. Maar tegenwoordig is 1000 platen officieel verkopen zelfs al niet slecht meer. Maf hé! Vroeger was je ontgoocheld als je minder dan 5000 cd's verkocht. Gorki, en da's nu een echte succesplaat, verkoopt er 7500. En dat is echt een gigantisch succes.

GUIDO: En voelen jullie die evolutie?

Tom: Je krijgt minder geld om een plaat te maken. Er zijn maar weinig groepen die nog aan een platencontract geraken. Positief is wel dat heel veel groepen het nu in eigen beheer gaan doen. Tegelijkertijd is het heel erg om zien hoe vaak die muzikanten hun investering van 10.000 euro en meer helemaal niets zien opbrengen. Wij hebben ook bijna alles zelf betaald. De platenmaatschappij is maar later op de kar gesprongen, en zo heb ik dan wel alle sessies in de studio aan de muzikanten kunnen betalen.

GUIDO: Wat wil je zelf horen als je naar een concert gaat?

Tom: Gewoon, dat het aangenaam is. Ik ga veel naar kleine concerten kijken. Ik hoef niet per se een goeie show te hebben, of perfect geluid. Ik kan heel hard genieten van De Bossen te zien in een kot waar maar tien man binnen kan, of ik kan vol verwondering naar een lichtshow staan gapen en toch het gevoel hebben dat ik een goed concert heb beleefd. Ik zou ook heel graag vaker naar klassieke concerten gaan, maar ik ben niet echt op de hoogte van waar en wanneer ik het best terecht kan. Ik luister thuis dagelijks naar klassieke muziek. Ik kijk bijvoorbeeld heel graag naar een groep in een theaterzaal, in een zeteltje. Maar zelf zou ik als muzikant niet voor een theaterzaal willen staan, omdat je van een zittend publiek weinig terug krijgt. Ik zou mijn eigen onaangenaamste publiek zijn.

GUIDO: Stel, je moet een heel ander genre muziek spelen?

Tom: Klassieke muziek. Een tijd terug heeft een dirigent me gevraagd om drie nummers met partituur en zang te schrijven voor een groot orkest. Maar ik had er niet aan gedacht dat ik daar helemaal alleen zou staan om te zingen, zonder gitaar of piano. Ik had een bibberstemmetje toen ik moest beginnen. Dat was met ministers erbij, ik voelde me nogal voor Piet Snot staan. Ik had er niet echt een goed gevoel over nadien.

GUIDO: Wanneer heb je wel een goed gevoel?

Tom: Je kan zelf een goeie kick hebben gehad omdat een nummer juist voelt. Of als ik ontdekkingen doe in mijn eigen nummers. We hebben een paar concerten gedaan met een grote vleugel, dat was ook heel leuk en avontuurlijk, ook voor het publiek dat al meer dan één van onze concerten had gezien.

GUIDO: Wat is je eerste muzikale herinnering?

Tom: Toen ik zes was, moest en zou ik een piano hebben. Toen heb ik een rammelbak gekregen en die heb ik echt helemaal versleten gespeeld. Daarna heb ik een goede piano gekregen, en die heb ik nu nog. Mijn eerste herinnering met muziek zijn kleine radiootjes, waar ik al van kinds af aan mee bezig was. Luisteren naar het gekraak en geruis en de flarden muziek tussen de verschillende radiostations. Ze gaan er die muziek niet meer uitkrijgen.

GUIDO: Laat dat dan ook nooit nodig zijn!

(LAD)