Whispering Sons: "Ik dacht dat mijn vingers te kort waren om gitaar te spelen."

Whispering Sons zijn de echte Belgische erfgenamen van de postpunk en newwave uit de jaren tachtig, met een heel eigen gezicht. Op hun debuutplaat Image scheppen ze een klankland vol koortsige vervreemding in een grote stad die evenveel inspiratie als angst kweekt, gedragen door de diepe stem en teksten van zangeres Fenne Kuppens.
 
GUIDO: Hoe kijken jullie terug op dit debuut?
Tuur Vandeborne: De plaat klinkt zoals we wilden. We hebben ze ook kunnen maken zonder ons ergens iet van te moeten aantrekken. We hadden op deze respons gehoopt, maar nooit echt verwacht.
Fenne Kuppens: Het is wel zot wat er aan het gebeuren is. De plaat is drie maanden uit en eigenlijk moet het allemaal nog beginnen. Het is fijn om te zien, we zijn in België altijd zowat de underdog geweest, we hoorden nergens echt bij, nu wordt het dan toch opeens groot.
GUIDO: Waar heb je het gevoel dat je nu wel bijhoort?
Fenne: In de mainstream! (lacht) Onze muziek wordt meer opgepikt, dat merken we. Het gaat opeens breder, voordien waren we niche.
GUIDO: Jullie sound zit juist. Iemand die jullie een eerste keer hoort, kan het verwarren met The Sisters of Mercy, Siouxsie, Joy Division, Anne Clark… En dat bedoel ik absoluut als compliment!
Sander Hermans: Ik ben niet doelbewust op zoek gegaan naar hoe de synths precies klinken, de settings… Een flanger-pedaal is natuurlijk wel onmisbaar.
Fenne: Lager zingen is veel comfortabeler voor mij. Het zit steeds juist en ik hoef er niet over na te denken.
 
Muziek als ononderbroken orgasme
 
GUIDO: In Duitsland worden jullie hartelijk ontvangen, die scene is er nog heel aanwezig.
Sander: Heel blij dat we daar onmiddellijk voor veel mensen konden spelen, wel allemaal zwart gekleed. Tot voor kort hadden we daar meer publiek dan in België. Maar we willen er natuurlijk ook wel bovenuit groeien. Je voelt dat je er wel op een grens stuit.
GUIDO: Deze plaat is niet meteen de vrolijkste. Tegelijk vind ik ze vaak dansbaar.
Sander: Niet per se waar we op mikten, maar tegelijk voelen die nummers wel goed. Ook om live te spelen ligt er veel energie in die songs en zijn we ook best beweeglijk op een concert. Het helpt om in je muziek te zitten. Ritme. Wenend dansen!
Fenne: Kan best bevrijdend werken.
GUIDO: Maar uiteindelijk komen jullie niet uit die scene?
Fenne: We identificeren ons niet met die scene en tegelijk worden we door de scene wel als een van hun bands omarmd. We amuseren ons wel eens op de afterparty’s hoor!
GUIDO: Maar jullie helden bepaalden wel die scene.
Fenne: The Sound is voor mij belangrijk. Da’s een band waar we allemaal veel naar hebben geluisterd en die ons zeker heeft geïnspireerd.
Sander: Iedereen kent Joy Division en The Cure, maar net onder de radar waren er boeiende bands die heel coole dingen hebben gemaakt. Ik denk meteen aan The Chameleons.
GUIDO: Wat willen jullie doen met Whispering Sons?
Tuur: Laat ons maar spelen: leuke shows, fijne festivals, daar gaat het vooral om.
Sander: We zijn er misschien nooit zo duidelijk over, maar het is de fijnste uitlaatklep om bepaalde dingen in muziek te vertalen, onder woorden en onder muziek brengen.
Fenne: Gáán voor mensen die ons horen en meeleven met wat wij brengen. Troost brengen? Dat denk ik wel. Het kan iets heel moois zijn.
Sander: Het is fijn als je mensen kan raken. Als er één bedoeling is, dan dat wel.
GUIDO: Zijn er momenten tijdens shows wanneer je dat merkt?
Fenne: Ik probeer altijd de link te leggen met het publiek. Niet altijd evident. Tijdens stille songs merk ik soms wel dat iedereen echt luistert en in de focus van de muziek zit. Op Sinner’s day kreeg ik een mooi compliment, iemand die me zei dat onze muziek net één lang ononderbroken orgasme was.
 
Catharsis
 
GUIDO: Wanneer is een show goed?
Sander: Meestal heb je tijdens de show zelf al door wat het publiek ervan vindt.
Tuur: Het zit echt in details en gevoel.
Fenne: We staan niet zelf in het publiek, dus die ervaring hebben we niet, maar op het podium is dat toch heel persoonlijk. Een goeie show voor mezelf is dat niet per se voor de anderen. Wat sommigen de beste show ooit vinden, kan voor mij de rotste ervaring van mijn leven zijn!
Tuur: Soms is het overduidelijk. Dan heeft iedereen zich kapot geamuseerd en stonden we er echt.
GUIDO: Wat is het mooiste aan muziek als luisteraar?
Sander: Catharsis. Dat je in muziek kan duiken. Dat je ze qua emoties kan toepassen op je eigen leven.
GUIDO: Wat is de lijn van de plaat? Soms haalde ik er het gevoel uit dat de platen van Burial me ook soms geven, en zeker als je Fennes teksten leest.
Fenne: Het vervreemdende, je niet thuis voelen. Brussel als stad, als plek heeft dat hard versterkt. Het is geen makkelijke stad, bij momenten. Die gevoelens waren er al.
Sander: Burial vind ik wel een juiste link.
 
Sex Pistols
 
GUIDO: Wat zijn de plannen op lange termijn?
Fenne: Nu gaan we voor deze plaat en daarna zien we wel. Dat is zowat ons ethos en manier van zijn. Met te veel verwachtingen raak je alleen maar teleurgesteld. Dat werkt ook demotiverend.
Tuur: Wat festivals in het buitenland?
Sander: Primavera zou wel fijn zijn.
GUIDO: Wat is jullie vroegste muzikale herinnering?
Fenne: Mijn pa had thuis wat oud vinyl liggen en daar zat een flashy gele tussen, die herinner ik mij, van The Sex Pistols. Toen ik die heb gehoord, dacht ik van: alright, dit is wel mijn ding! Dat was de start van muziek voor mij. Ik heb gitaarlessen gevolgd, maar steeds opgegeven. Ik dacht dat mijn vingers te kort waren. Ik ben wel blijven tokkelen op die gitaar, uit mezelf. Dan af en toen meezingen met een song op mijn kamer; mijn vader had me een microfoon gekocht. Maar nu voel ik me helemaal op mijn plek als zangeres, ik hou van het podium.
Tuur: Meeluisteren met mijn papa, grote Beatles-fan, en dan legde hij me ook het verschil uit tussen gitaar en bas, zes snaren en vier snaren. En dan in mijn tienerjaren heel veel gitaar gespeeld en toch bij bas terechtgekomen.
GUIDO: Van mij was dat op zaterdagmorgen naar de radio luisteren en klaar zitten om mijn lievelingsliedjes op cassette op te nemen.
Fenne: Het lijkt me zo fijn om op die manier muziek te ontdekken. En dan mixtapes doorgeven!
GUIDO: Bakken vol!
Fenne: Ik probeer dat terug in te voeren, maar het werkt niet echt. Da’s toch een heel ander gevoel. Als je nu iets ontdekt, heb je het meteen zo goed als volledig.
Tuur: Of drie songs op Youtube checken en op naar het volgende, zo vluchtig. Met Spotify en gelijkaardige klik je drie albums aan en dan staat dat daar, vaak zonder dat je er ooit naar luistert.
Fenne: Dat moet toch heerlijk zijn vroeger in een platenwinkel, random iets ergens uithalen en luisteren.
GUIDO: Of gewoon naar iets luisteren omdat je de hoes mooi vond.
Sander: Nu zegt Spotify wat je goed zal vinden. Dat is dan vaak wel zo, maar… het zelf ontdekken is toch véél leuker.
GUIDO: Dus: ontdek Whispering Sons vooral zelf!

(LAD)

foto: Flor Maesen