De bizarre beesten van SF-meester LÉO

Liefhebbers van magische sciencefiction-werelden vol bizarre fabeldieren weten al een jaar of tien blindelings waarheen. Na het overweldigende succes van de 'Aldebaran'-cyclus, leek het broodje van tekenaar en dromer Léo gebakken. Dat werd tijd, want hij was al verschillende decennia aan zijn weg aan het timmeren.
'Aldebaran' kreeg een vervolg in 'Betelgeuze', en Léo startte nog twee andere reeksen op: 'Dexter London' met tekenaar Garcia en 'Kenya' met scenarist Rodolphe.

 

Wanneer Léo met zijn echtgenote voor ons zit in de bar van een Brussels hotel, blijkt hij een van de sympathiekste stripmakers die we ooit hebben ontmoet. We hadden eerlijk gezegd niets anders verwacht van een Braziliaan: Léo's echte naam luidt Luis Eduardo de Oliveira en hij is geboren in Rio de Janeiro.

 

We bestellen drankjes, en voor ons ligt Hallucinaties, het derde deel van zijn nostalgische sciencefictionreeks 'Kenya', over vreemde gebeurtenissen aan de voet van de Kilimandjaro anno 1947…

 

GUIDO: Je reeksen 'Aldebaran' en 'Betelgeuze' stonden al vol met fantastische fauna en flora. In 'Kenya' is het eigenlijk weer van dat. Ben je niet bang dat dat een beetje een gimmick wordt?

Léo: Weet je dat ik dat in 'Kenya' eerst helemaal niet van plan was? Ik wou iets maken in de stijl van die goeie ouwe Clark Gable-films, een safari-epos, een groots, exotisch avontuur à la Hemingway. Dus het moest zich in Afrika afspelen. Ik dacht: wat als ik plots een uitgestorven dier laat opduiken, daar in de savanne? Ik dacht aan een dodo, je weet wel, zo'n loopvogel. Maar toen ik in een encyclopedie keek, bleek dat eigenlijk een onnozel beest te zijn ter grootte van een kalkoen. (lacht) Niet echt groots en episch dus. Dan heb ik er maar prehistorische dieren van gemaakt, en er ook gefantaseerde beesten in verwerkt.

GUIDO: Je kent het verhaal van Franquin die op één namiddag de Marsupilami bedacht, omdat hij een grappig beestje nodig had in een verhaal van 'Robbedoes'. Het bleek naderhand een van zijn meest geniale creaties. Gaat het bedenken van fabeldieren jou ook zo gemakkelijk af?

Léo: Soms wel, soms niet. Het hangt ervan af hoe belangrijk het dier is in het verdere verloop van het verhaal. Als het maar één keer voorkomt, hoef ik me het hoofd niet te breken over hoe zo'n beest leeft, hoe het zich voortbeweegt, zich voedt… Maar het kan ook heel lang duren, wanneer ik dierenboeken ga raadplegen en eindeloos zit te schetsen.

GUIDO: Technisch gezien is het vandaag perfect mogelijk jouw bizarre creaties tot leven te brengen in een film. Welke hedendaagse regisseur zou die job aankunnen, denk je?

Léo: Spielberg in elk geval niet! (lacht) Nee, Jurassic Park, daar was ik verschrikkelijk in teleurgesteld. De beelden waren formidabel, die dino's lééfden gewoon. Maar om daar dan zo'n onnozele film mee te maken die grotendeels bestaat uit debiele kat-en-muisspelletjes, zonder een greintje magie… Dat vond ik heel spijtig.

GUIDO: Dus als Spielberg morgen belt met de vraag of hij een van je strips mag verfilmen?…

Léo: Dan kan hij de pot op!

Mevrouw Léo: (sceptisch) O ja? Dat zullen we nog wel eens zien!

Léo: (lacht) Allez, Spielberg heeft de centen, dus hij mag producer zijn. Maar voor de regie wil ik intelligente mensen. Jeunet en Caro bijvoorbeeld.

GUIDO: Goeie keuze! Nog een laatste vraag: is het omdat je Braziliaan bent dat je zulke fantastische exotische decors kunt tekenen? Ik denk nu aan de reusachtige wildernissen van Betelgeuze…

Léo: Misschien wel. Toen ik aan het bedenken was hoe die planeet er moest uitzien, wou ik een tropische, warme wereld, vol exuberante plantengroei. Daar hebben de beelden uit mijn jeugd me wellicht in beïnvloed. Maar weet je: voor jullie is dat misschien exotisch, maar voor mij is dat heel gewoon!

 

(HDP)