Gèsman: Slich van ’t eten
In hartje West-Vlaanderen, onder de schaduw van de Deerlijkse kerktoren, waar noeste arbeid, achterklap en braaf zijn al eeuwen de wisselkoers van het leven bepalen, woont liedjesverteller Gèsman. Vanuit de tuin van zijn boerderijtje bekijkt Gèsman de wereld door zijn unieke bril.
Eerlijk rechtuit, gevoelig warm, heerlijk absurd en met veel vette knipogen. Muzikaal staat zijn Zwoare Combinatie als één man achter hem.
We tellen drum, gitaren, bas, toetsen, blazers en Charlotte die met gemak pop, rock, klankjes gitan, psychedelica of Vlaamse country tot de aangename eigen sound van Gèsman samensmeden. ‘Mathieu III’ en ’’t Was oolsan ’t sèlde’ zijn de essentie van Gèsman. De ene song een hilarische scherts van de neo-fils à papa die in Kortrijk en zoveel kleinzielige provinciesteden het mooie weer maakt met de centen van mama en papa. ‘Minnen air è groter of Sint-Maartenkirke, ’t krapul ut de greppe go wel gaan wirken’, een meezinger en-swinger. 'Oolsan' komt binnen met een bloedserieuze, pakkende piano waar Gèsman dan zijn (meer persoonlijke dan je zou denken) tekst boven vlijt. Een lied tussen absurd bevreemdende knipoog en diepe gevoelssong, wat het echt is laat hij in het midden. ‘In ’t gris’ is dan duidelijk de ‘bange blanke, brave, zelfgenoegzame West-Vlaamse man’ van Gèsman, de middelgrijze Vlaming die beter eens uit zijn schulp en in het leven zou stappen.
Een warm debuut dat sterk op zijn poten staat en jullie gemakshalve tussen Kowlier, een jonge Vermandere, de charme van de Dolfijntjes of het beste van Johny Turbo mogen gaan zoeken.
(LAD)