She Hate Me

Wat is er toch aan de hand met Spike Lee? Het lijk wel of die man van zelfdestructie doordrongen is: na elk meesterwerk (Summer of Sam, 25th Hour) vindt-ie het blijkbaar nodig om zichzelf te kakken te zetten in een niet te pruimen klucht waarbij zo goed als iedereen afhaakt (Bamboozled, en nu ook She Hate Me).
 Spike's nieuwe joint is een beproeving van 138 minuten, een miskleun die pijnlijk begint, gaandeweg nog erger wordt en naar het eind toe helemaal het riool induikelt. Get a grip, Spike! We proberen dit onding even samen te vatten, en geloof ons, dat valt niet mee. Het begint als een film over whistleblowers, de moedige mensen die wanpraktijken in grote firma's aan de kaak stellen. Dat is een actueel en nobel onderwerp, dus we zagen het helemaal zitten. Maar dan maakt She Hate Me een bocht van 180 graden en worden we plots geconfronteerd met een mislukte Woody Allen-achtige farce over een welgeschapen neger die poen schept door het aan de lopende band bevruchten van lesbiennes met een kinderwens. En alsof dat nog niet erg genoeg is, haalt Lee zijn troefkaart boven en sleept er heel voorspelbaar en vreselijk geforceerd het rassenvraagstuk bij. Mag het dan normaal heten dat de cast er compleet verweesd bijloopt? Ellen Barkin (Sea of Love) had Lee gerust in de kast mogen laten zitten, maar ook Woody Harrelson weet totaal geen blijf met z'n personage en mist zo z'n comeback. En John Turturro die de vader van Monica Bellucci speelt?! We hebben het opgezocht: die twee schelen zeven jaar. Voeg daar nog aan toe dat de hoofdrol naar een charismaloze nobody als Anthony Mackie gaat, en je weet dat je deze film gerust mag skippen.

(JC)