Regisseur Peter Monsaert over zijn nieuwe film'NOWHERE'
Ergens in een desolaat havengebied vult een voormalige truckchauffeur (Koen De Bouw) zijn dagen met het opknappen van een afgelegen baancafé. Zijn routineuze bestaan wordt opgeschrikt wanneer hij een dakloze tiener betrapt op een poging tot inbraak.
Sterk geraakt door zijn verhaal, neemt hij de jongen onder zijn hoede en gaan ze op zoek naar een spoor van zijn familie. Tijdens de roadtrip groeit niet alleen een bijzondere vriendschap, maar ook het besef dat ze elkaar nodig hebben om het verleden te laten rusten. Of dat lukt, zie je in de gevoelige nieuwe film Nowhere van de Gentse regisseur Peter Monsaert.
GUIDO: Wat is de vonk geweest waaruit deze film ontstond?
Peter: Het is het een combinatie van verschillende vonkjes geweest. Ik wou in elk geval dat de film zou gaan over een oudere man en een jonge gast, zonder dat ik de personages al had uitgetekend. Daarnaast - en dat is vandaag helaas nog relevanter dan vijf of zes jaar geleden - wou ik het hebben over polarisatie. Mensen die stoppen met elkaar te praten en beginnen te schelden. Daarvoor had ik twee personages nodig die ver van elkaar afstaan, maar bij nader inzien verrassend goed op elkaar lijken. Ik denk dat dat wel is gelukt, want pas toen ze de afgewerkte versie zagen, beseften de acteurs hoezeer hun personages op elkaar lijken. Twee verschillende figuren die een gelijkaardig drama doormaken, dat was de kiem van het verhaal.
GUIDO: Is het schrijven van een filmscenario bij jou een solitair proces?
Peter: Grotendeels wel, al stuur ik af en toe wel flarden naar mijn producent en mijn vaste monteur. Ik vind het schrijfproces een interessante periode omdat op dat moment alles nog mogelijk is. Ik kan volop in mijn verbeelding duiken en niets kost al veel geld.
GUIDO: Tja, dat hangt af van wat je schrijft... Voel je je daar soms door geremd?
Peter: Nee, want de films die ik schrijf, zullen nooit grote explosies in zich dragen, of andere dingen die veel geld kosten. Ik weet ondertussen wel wat betaalbaar is en wat niet. Alhoewel, toen we bijna gingen draaien was de financiering nog niet helemaal rondgeraakt, en toen heb ik nog tien pagina's moeten schrappen uit het scenario. Dat is iets waarmee je moet leren leven als regisseur.
GUIDO: Had je tijdens het schrijven al Koen De Bouw in je achterhoofd?
Peter: Niet van in het prille begin, maar toch wel vrij snel. Vanaf het moment dat het personage vorm begon te krijgen, is Koen opgedoken in mijn hoofd. Ik heb hem nog niet meteen aangesproken, omdat ik eerst iets wou hebben dat goed genoeg was om hem te overtuigen. Dan heb ik hem een eerste versie gestuurd en hebben we samen over het verhaal gepraat. Bij dat gesprek ben ik er echt van overtuigd geraakt dat we dit samen moesten doen. Ik ben daarna gaan voortschrijven, en vanaf dan heb ik hem erbij betrokken.
GUIDO: Wat riskant is, want stel nu dat Koen uiteindelijk toch niet vrij zou zijn geweest voor de rol?
Peter: Dat was pijnlijk geweest voor mij, en ik zou dat zeker jammer gevonden hebben, maar een andere acteur zou er dan wel zijn eigen ding mee hebben gedaan, veronderstel ik.
GUIDO: Dit wordt de "meest kwetsbare rol" van Koen De Bouw genoemd, maar tegelijk is hij ook wel stoer.
Peter: Absoluut, maar ik denk dat Koen in deze film de gelegenheid heeft gekregen om een kant van zichzelf te tonen die hij nog niet zo vaak heeft kunnen tonen. Mensen hebben meerdere facetten in hun persoonlijkheid. Dat geldt ook voor dit personage. Zelfs de stoerste man zal gevoelig en kwetsbaar worden als hem overkomt wat in deze film gebeurt, en die twee kanten heeft Koen heel mooi neergezet.
GUIDO: Hoe zou je graag willen dat het publiek reageert op Nowhere?
Peter: Ik hoop dat ze ontroerd zijn, en dat daardoor hun geest een beetje opengaat. Om mijn boodschap beter te laten binnenkomen, heb ik gekozen voor een ontroerend verhaal.
GUIDO: En wat is die boodschap?
Peter: We moeten samen nog een tijdje verder, dus praat alsjeblieft een beetje met elkaar.
Tekst: Herbert De Paepe