De studententijd van Taeke Nicolaï uit 'The Chapel'

In The Chapel, de nieuwe film van Dominique Deruddere die nu in de bioscoop speelt, vertolkt Taeke Nicolaï (27) met een verbazingwekkende intensiteit de rol van een virtuoze jonge pianiste die tijdens de voorbereiding van de Koningin Elisabethwedstrijd in de clinch gaat met haar eigen demonen. Wow, waar zou Taeke dit geleerd hebben?

GUIDO: Kon je al pianospelen?

Taeke: Ik ben van nul begonnen, maar ik werd omringd door mensen die me enorm goed hebben geholpen. Ik volgde pianolessen bij Georges van Dam, die de muziek voor The Chapel heeft gemaakt. Er waren bovendien stand-ins voor mijn handenspel, een tweeling, en ook zij hebben me bijgestaan. Zij speelden echt, terwijl ik ernaast zat te doen alsof, op een stille piano.

GUIDO: De deelnemers aan de Koningin Elisabethwedstrijd zijn bikkelharde concurrenten van elkaar. Is dat vergelijkbaar met de sfeer toen jij voor actrice studeerde aan het Conservatorium in Antwerpen?

Taeke: Helemaal niet. Acteren draait om samenspelen. Als je dan het gevoel krijgt dat je rivalen bent, zou het moeilijk zijn om tot elkaar te komen. Het belangrijkste aan mooi acteerspel is dat je als toeschouwer ziet dat de mensen op het podium of voor de camera met elkaar bezig zijn.

GUIDO: Was er dan helemaal geen concurrentie? Er zijn toch veel afvallers op zo'n toneelopleiding?

Taeke: Da's waar, soms leek het wel een afvalrace. Dat was heftig, want je klasgenoten gaan op een bepaald moment een beetje aanvoelen als familie. Je zit hele dagen samen op school, je gaat 's avonds samen op café, het zijn allemaal vrienden. Als er dan mensen wegvallen, verandert de dynamiek in de klas. Mensen zien komen en gaan, dat is best heftig.

GUIDO: Vandaar wellicht dat je ziet dat acteurs die samen zijn afgestudeerd, vaak samen blijven spelen.

Taeke: Het is sowieso een klein wereldje, dus je komt elkaar vanzelf nog tegen in het vak. Dat vind ik er juist fijn aan. Ik ben nog jong, maar ik kijk er nu al naar uit om binnen twintig jaar mensen tegen te komen met wie ik op school heb gezeten. Ik ben benieuwd hoe dat dan zal aanvoelen. Zeer goed denk ik, als ik observeer hoe het verloopt bij collega's die al een parcours hebben afgelegd. Als zij samen spelen, voel dat ze iets gemeenschappelijks hebben meegemaakt, vroeger als student.

GUIDO: Zouden je voormalige medestudenten stiekem jaloers zijn, nu jij zo'n belangrijke filmhoofdrol te pakken hebt?

Taeke: Dat zou je aan hen moeten vragen, maar weet je, er komt vaak ook een portie geluk bij kijken. Er komen zoveel goede actrices op een auditie af. Je moet gewoon de chance hebben dat net jij op dat moment past in het gezochte profiel.

GUIDO: Je kwam al uit de kunsthumaniora. Was het Conservatorium een logische studiekeuze voor jou, of heb je nog andere richtingen overwogen?

Taeke: Ik wist vrij snel wat ik wou doen. Ik heb gewoon mijn gevoel gevolgd. En kijk, het is de juiste keuze gebleken.

GUIDO: Hoe ziet een doorsnee lesdag eruit op het Conservatorium?

Taeke: Een doorsnee lesdag bestaat eigenlijk niet, want je hebt uiteenlopende soorten vakken. De ene dag begin je 's ochtends bijvoorbeeld met Lichamelijk Bewustzijn, allerlei oefeningen met je lichaam. Dan volgen spraaklessen, of dans. De meeste tijd gaat uiteraard wel naar de spelvakken, waarin je samen met de docent en je klasgenoten iets creëert.

GUIDO: Wat creëer je dan? Toneel?

Taeke: Ja, de opleiding was heel theatergericht. Acteren voor de camera, dat was er op het Conservatorium niet bij. Toen ik aan The Chapel begon, had ik wel al in een paar kortfilms gespeeld, en ook in de zombiefilm Yummy. Film is een andere manier van spelen, want de camera ziet alles. Het publiek zit heel dicht op je huid.

GUIDO: Was je studententijd de mooiste tijd van je leven?

Taeke: Mijn studententijd was een heftige tijd met veel drinken en veel katers. (lacht) Het was zeker een fijne tijd, maar de levensfase waarin ik nu zit, vind ik mooier. Op school ben je vooral hard bezig met jezelf te ontdekken. Wie ben ik? Wat wil ik? Dat is allemaal nogal intens en persoonlijk. Vandaag kom ik om mijn job te doen, iets waarop ik 100% mag focussen. Ik kom een verhaal vertellen, zonder al te veel bullshit eromheen. Dat vind ik fijn. Ik denk dus dat het mooiste nog moet komen.

Tekst: Herbert De Paepe

Foto: Nick Decombel