Daphne Agten uit 'Holy Rosita': "Ik was al 27 toen ik naar de toneelschool ging"

Holy Rosita, het hartverwarmende langspeelfilmdebuut van Wannes Destoop, ontroerde het publiek als opener van het Filmfestival Oostende en draait vanaf deze week in de zalen.

De 33-jarige actrice Daphne Agten speelt de verbluffende hoofdrol als een Oostende volksvrouw die nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, maar toch een vurige kinderwens heeft.

GUIDO: Holy Rosita is de film van Wannes, maar jij draagt 'm van de eerste tot de laatste seconde.

Daphne: Dat voelde als een verantwoordelijkheid op mijn schouders, maar we hadden zo'n hecht team dat het een gedeeld dragen werd. We hebben samen heel veel gepraat. Klopt alles voor het verhaal dat wij in ons hoofd hebben?

GUIDO: Ik geloofde meteen in het personage.

Daphne: Het was voor mij van in het begin duidelijk dat ik er geen karikatuur van wilde maken. Op geen enkel gebied. Als je iets speelt wat je zelf niet bent, is er altijd een risico dat je gaat nadoen wat je ooit al iemand anders hebt zien spelen. Dat wilde ik niet. Ik wilde kijken wat er van Rosita in mij zit, en dat dan kleiner of groter maken. Het controleren van impulsen heb ik bijvoorbeeld lager gemaakt dan bij mezelf, en de koppigheid hoger. Zo ben ik ermee beginnen te knutselen.

GUIDO: Als je op de set in de spiegel keek, zag je dan Rosita staan?

Daphne: Ja, dat was echt zo. Soms was die transformatie bewust, maar op den duur werd het bijna automatisch. De schouders iets krommer, de manier van wandelen een beetje anders... Het West-Vlaams accent hielp ook. Ik ben zelf Limburgs. West-Vlamingen spreken veel meer binnensmonds dan Limburgers, en daardoor veranderde mijn gezicht.

GUIDO: Heeft Wannes het zichzelf - en jou ook uiteraard - niet moeilijk gemaakt door een Limburgse actrice te casten voor een Oostends personage?

Daphne: Misschien wel, maar ik ben altijd geïnteresseerd in iets nieuws, en vrij snel is gebleken dat West-Vlaams leren spreken niet echt een probleem was voor mij. Het script was er ook naar geschreven. Ik kon de dialogen sowieso niet uitspreken met mijn eigen accent. Ik viel wel door de mand als ik in het West-Vlaams probeerde te improviseren. Dan zeiden West-Vlamingen op de set al snel: hola, wat je nu zegt, klopt niet. (lacht)

GUIDO: Heb je een favoriete scène?

Daphne: Puur visueel: de scène in het zwembad. We hebben daar een hele dag gefilmd en er is niet zoveel van overgebleven, maar ik vind die kleuren zo mooi. De manier waarop Rosita en het meisje Chelsea in die scène met elkaar omgaan, klopt ook helemaal.

GUIDO: Jij hebt gestudeerd aan de Toneelacademie Maastricht.

Daphne: Toen was ik al 27. Ik heb eerst iets anders gestudeerd: Duitse en Engelse taal- en letterkunde, in Frankrijk. Ik ben daar op uitwisseling geweest, en dat was me zodanig bevallen dat ik er ben gaan wonen. Ik heb aansluitend taallessen gegeven en in de reclamesector gewerkt, maar ik wilde graag iets doen in de toneelwereld. In Maastricht was het mogelijk de toneelopleiding halftijds te volgen, zodat ik de school kon combineren met mijn reclamewerk. Ik ben heel blij dat ik daar ben terechtgekomen, want het is een fijne school met een goeie reputatie.

GUIDO: Aangezien je al 27 was, moest je die studiekeuze vast niet meer verkopen aan je ouders?

Daphne: Nee, maar dat is wel de reden waarom ik eerst iets anders heb gedaan. Mijn ouders wilden liever dat ik iets studeerde met wat meer werkzekerheid.

GUIDO: Is Maastricht een leuke studentenstad?

Daphne: Jawel, Maastricht is een heel leuke stad. In Nederland heb je nog van die - hoe heet het - studentensociëteiten, maar van die wereld ken ik eigenlijk niks. Op het gebied van kunst gebeurt er echt wel wat in Maastricht.

GUIDO: Wat zou je vandaag als achttienjarige doen?

Daphne: Ik heb mezelf die vraag al vaak gesteld. Als ik een piepjong wonderkind fantastisch zie acteren, denk ik soms: dat had ik ook gewild. Maar als je op je achttiende in dit wereldje terechtkomt, moet je wel stevig in je schoenen staan. Bij acteren is alles persoonlijk. Het gaat altijd over jou. Dan ben ik toch blij dat ik wat ouder was toen ik eraan begon, zodat ik het wat beter kon relativeren.

GUIDO: Hoe zou je willen dat het publiek zich voelt wanneer de aftiteling van Holy Rosita begint te lopen?

Daphne: Ik hoop dat ze een beetje verliefd zijn geworden op Rosita, want dat is bij mezelf ook gebeurd. Verder zou ik het fijn vinden als de film een gesprek op gang brengt over het recht op zelfbeschikking en het belang van een chosen family om je heen.

Tekst: Herbert De Paepe

Foto: Kris Dewitte