Uit het GUIDO-archief: de studententijd van Jan Leyers
Een eeuwigheid geleden trok Jan Leyers als jonge aspirant-muzikant naar de universiteit van Antwerpen, "omdat ik niet zou geweten hebben wat ik anders moest doen, want muziek, daar was op dat moment geen geld mee te verdienen."
Jan Leyers koos filosofie, en dat om een al even onorthodoxe reden: "Ik had in de studiegids gezien dat die richting het minste aantal lesuren per week telde."
GUIDO: Jan! Wat een mentaliteit!
Leyers: Tja, ik wist niet goed waaraan ik me moest verwachten, maar die filosofie bleek me echt te interesseren. En op een of andere manier, voor je het weet, zijn er vier jaar voorbij en heb je een diploma. Maar toen wist ik nog steeds niet wat ik zou doen. Ik heb dan maar burgerdienst gedaan, wat toen nog twintig maanden duurde, en dan ben ik nog in een BTK-project verzeild geraakt, en pas daarna ben ik van muziek beginnen te leven.
GUIDO: Hoe ben je er eigenlijk in geslaagd een universitair diploma te halen met als enige motivatie: er zijn weinig lesuren?
Leyers: Omdat ik zo slim ben zeker? (lacht)
GUIDO: Het lijkt me nochtans een studierichting waarin spieken onmogelijk is.
Leyers: Dat klopt. 't Is zoals Woody Allen zegt: "Ik vloog buiten in de les psychologie, want ik had in de ziel van mijn buurman gekeken." (lacht)
GUIDO: Na de twee kandidaturen in Antwerpen trok je naar Gent, op kot.
Leyers: Gent was voor mij veel meer een studentenstad dan Antwerpen. In Antwerpen is het studentenleven veel geconcentreerder. Je kan ook niet zeggen dat Gent een pure studentenstad is, maar het aandeel studenten is daar toch wel groter dan in Antwerpen. Gent had ook een totaal andere sfeer. Ik weet nog toen ik de allereerste keer een kot ging zoeken. Ik was eigenlijk nog nooit in Gent geweest, en ik kwam toe op het Sint-Pietersplein. Dat vond ik echt vreemd. Dat plein was helemaal leeg, met arduinen ballustrades, die kerk… Ik voelde me precies in Sint-Petersburg of zo, heel on-Vlaamse surroundings. Dat is heel lang blijven hangen bij mij. Gent vind ik nog altijd iets heel speciaals. Exotisch bijna.
GUIDO: Nu is het Sint-Pietersplein niet altijd leeg. Sterker nog: het is het geografische middelpunt van de Gentse studentenfolklore.
Leyers: Ach, alles wat rook naar cantussen en dergelijke, daar heb ik me nooit mee beziggehouden. De Overpoort, daar ben ik alleen spaghetti's gaan eten. Ik hou niet van dat opgefokte tof doen onder mekaar. Ik ging veel liever een filmpje bekijken in de Studio Skoop, om daarna in het café te blijven hangen. Ik ging heel veel naar de cinema.
GUIDO: Heb je nog contact met je studiegenoten van toen?
Leyers: Filosofie was eigenlijk een heel asociale richting. In het eerste jaar in Antwerpen zat ik onder meer samen met een non, twee seminaristen, een pater en een zakenman van een jaar of vijftig die alles had verkocht en op zoek was naar de zin van het leven. Helemaal geen typisch studentenpubliek. Ik denk dat ik op de twintig studenten zowat de enige was die op z'n achttiende recht van school kwam. Al de rest waren 'speciale gevallen'. Een sociaal klasleven was er dus helemaal niet. Ik heb ook nooit een fuif geweten van ons jaar of zo, en er zaten al helemaal geen knappe grieten. Als we ooit een reünie organiseren, zullen we dat in een Koptisch klooster moeten doen, vrees ik. (lacht)
Tekst: Herbert De Paepe
Foto: Michiel Hendryckx