Piet Goddaer (Ozark Henry)

Een meesterwerk in een maand opnemen, dat is het recept van Piet Goddaer, het hart en de ziel van Ozark Henry. Muziek recht uit het hart en zijn hoofd naar jullie gewillige, gevoelige oortjes. Van een zanger die niet kon zingen, cassettes op reis, eerlijk koorddansen en kleffe popdromen.

GUIDO: Ik herinner me je nog met de groep Word gezien te hebben op een podiumpje aan het zwembad van Deerlijk.

Goddaer: We deden Word omdat we dat plezant vonden. Heel frappant was dat ze zeiden: ‘Word, goeie groep, maar jullie moeten uitkijken naar een andere zanger, want die gast kan echt niet zingen’.

GUIDO: Ondanks die raad ben je wel zanger gebleven?

Goddaer: Ik dacht toen vooral: ‘kust mijn kloten'. (lacht)

GUIDO: Wilde je toen ‘muziek’ maken?

Goddaer: Ik zat wel te prutsen en te knutselen. Ik heb hopen cassetjes liggen van toen. Pingpongen met bandopnemers, tape versnijden, loopjes maken. Ik kon me toen niet voorstellen dat muzikant een beroep was. Er was buiten Front 242 en TC Matic ook niets. The Scabs was toen het hoogtepunt, meer niet. Daar kon je moeilijk een voorbeeld aan nemen. Maar toen zijn de juiste mensen mijn werk beginnen te volgen en had ik plots een platencontract. De reis van mijn democassetje was goed verlopen. Maar toen mijn eerste plaat hier uitkwam, verkocht dat voor geen meter. De mensen vonden het toen nog veel te raar. Zelfs Humo heeft er geen recensie over geschreven. Geen pers, geen aandacht, nul, klets op mijn bek.

GUIDO: En toch voortdoen?

Goddaer: Tuurlijk. Ik had ook wel ergens verwacht dat het niet zo’n vaart zou lopen. Ze hadden me gezegd dat ik maar moest doen wat ik wilde, dat ik zo los mocht gaan als een dolle hond.

GUIDO: Heb je nu nog altijd alle artistieke vrijheid?

Goddaer: Ik ben naar een major overgestapt omdat ik er veel meer mijn zin kon doen. Kleine labels zijn veel afhankelijker van commercieel succes. Bij grote platenfirma's werken meer echte muziekliefhebbers dan je zou denken. Ik wilde geen toegevingen doen die ik me mijn hele leven zou beklagen.

GUIDO: Hoe kijk je terug op The sailor not the sea?

Goddaer: Ik kan er beter mee leven dan alle andere platen die ik gemaakt heb. Ze klinkt bijna exact zoals ik ze in mijn hoofd had. Maar ja, dat is heel persoonlijk hé. Ik hoor muziek in mijn hoofd zoals mensen zich muziek herinneren van de radio. Met dit album ben ik het dichtst ooit bij mijn fantasie geraakt.

GUIDO: Versta je dat je luisteraars je muziek anders interpreteren dan dat jij ze bedoelde?

Goddaer: Het is hun volkomen recht om te luisteren zoals zij willen, maar ik kan het wel jammer vinden als ze het niet echt vatten. Maar dat is eigenlijk het punt niet, je voelt er iets bij of je voelt er niets bij. Het is die eerlijke spanning van iemand over een koord zien lopen van de ene kerktop naar de andere, heel hoog, zonder hulplijnen, zonder netten. ‘Als die nu op zijn bek valt, amai!’ Je ziet het lef en het drama ervan. Niemand vraagt zich af van: ‘Goh, hoe hangt die koord vast, hoe hoog zou dat zijn, hoe is hij daarop geraakt, er is daar toch geen venster...'

GUIDO: Hoeveel grote dromen heb jij?

Goddaer: Veel. Ik ben nog verre van thuis. Geen popdromen à la: ‘Ik wil in Wembley staan, ik wil naast die grootheid op het podium...’ Pas op, dat kleffe leeft veel meer dan je zou denken. Collega's die het belangrijker vinden naast wie ze zaten bij een of andere prijsuitreiking dan waar ze met hun muziek naartoe willen. Pure showbusiness.

GUIDO: Maar je wil wel met collega's de studio in?

Goddaer: Ik heb een verlanglijstje vol.

GUIDO: Wie dan?

Goddaer: Ik ben ze nu stap voor stap aan het binnenhalen, meer ga ik daar nog niet over zeggen. (lacht)

 (LAD)