Uit het GUIDO-archief: de studententijd van Inge Paulussen
"Ik heb eigenlijk altijd geweten dat ik actrice wou worden," vertelt Inge. "Ik heb ooit zelfs nog een opstel teruggevonden, 'Wat ik graag worden wil', uit het vijfde leerjaar. Toen wou ik ook al actrice worden, maar mijn verwachtingen waren nogal onrealistisch. Ik wou naar Hollywood gaan, en daar een huis met een zwembad kopen. (lacht) Ik was ook een enorme fan van Fame, dat was voor mij het hoogtepunt van de week. Alleen al het idee dat dat bestond, een school waar je kon zingen en dansen en spelen... Toen kwam ik erachter dat hier iets gelijkaardigs bestaat, namelijk Studio Herman Teirlinck."
GUIDO: Was het een schok om als piepjong meisje uit een nonnenschool plots in het Antwerps artistiek milieu terecht te komen?
Inge: Toch wel een beetje. Ik voelde me klein, en keek erg op naar die mensen. In het begin heb ik ook wat heimwee gehad. Het was even wennen, maar na een half jaar op kot wou ik al niet meer terug.
GUIDO: Hoe ging het er op de toneelschool aan toe?
Inge: Wij waren ruwe diamanten die moesten geslepen worden. Ajuinen die moesten gepeld worden. (lacht) Daar bedoelen ze mee dat je in een acteursopleiding eerst en vooral een aantal dingen moet afleren. Velen hebben vroeger geleerd om op een heel gemaniëreerde manier lesjes op te zeggen of teksten te declameren. Dat moet er eerst uit, en dan pas kan je leren spelen. Nu moet ik wel zeggen dat verschillende docenten daar een verschillende visie op hadden, en als je daar als zeventienjarig meisje mee wordt geconfronteerd, dat is wel verwarrend. Het kon gebeuren dat de leermethode na een trimester compleet werd omgegooid, omdat we een andere docent met een andere visie kregen. Maar je wou graag weten hoe de lessen eruitzagen? Wel, 's morgens begonnen wij met anderhalf uur beweging.
GUIDO: Da's het eerste wat je moest doen als je uit je bed stapte?!
Inge: Ja, en brossen was er niet bij. Dat was zweten geblazen, maar bij mij viel het nog mee, want ik ben een laatbloeier wat cafébezoek betreft. Als ik de eerste twee jaar twee keer in de Pallieter ben geweest, zal het veel zijn. Goed, na die lichaamsopwarming kwam de stemopwarming. Daarna volgden vakken als individuele zangles en notenleer. Grotendeels praktijkgericht. Er waren ook lessen literatuurgeschiedenis en filosofie, waarmee ik mijn hart ophaalde, want ik had dat soort kennisvakken toch wat meer gewild, om meer bagage mee te krijgen. 's Namiddags kregen we van twee tot zeven spel. Vijf uur aan een stuk, vier à vijf dagen per week, dat is intensief hoor. Soms kreeg ik een beetje het gevoel dat ik gebrainwasht werd, zeker omdat ik nog zo jong was. Pas op, ik heb daar ook veel geleerd. Vooral durven doen, vertrouwen krijgen, je niet generen. Maar mocht ik er als vijfentwintigjarige aan begonnen zijn, het zou niet meer gepakt hebben. Ik was indertijd een onbeschreven blad, maar nu zouden ze mij niet meer moeten vragen om drie uur zuigeling te liggen wezen. (lacht)
GUIDO: Bleef er nog tijd over voor studentenjobs?
Inge: Alleen in de zomer. Ik heb nog bij VTM gewerkt als student. Zo heb ik eens een week aan de kijkerslijn gezeten waarop de mensen mochten bellen met allerhande vragen over VTM. Dan moest ik hun bijvoorbeeld vertellen waar ze de jurk konden kopen die Mimi Smith op het scherm droeg. En ik kreeg ook dubieuze mannen aan de lijn, die dan met een diepe stem vroegen: "Kan ik Marlène eens spreken?" (lacht) Dat was eigenlijk wel leuk.
Tekst: Herbert De Paepe
Foto: Filip Naudts