Uit het GUIDO-archief: de studententijd van Erika Van Tielen
Erika studeerde communicatiewetenschappen in Leuven en Antwerpen. "Ik wilde graag op kot," zegt ze, "dus heb ik gekozen voor de KU Leuven. Het kotleven aldaar viel me echter tegen, zodat ik het tweede jaar ben overgeschakeld naar de Universiteit Antwerpen en terug thuis ben gaan wonen. De laatste twee jaar heb ik dan weer wel afgewerkt in Leuven, omdat ik er een appartement kon delen met mijn zus Heidi."
GUIDO: Was je kot een klein, donker hol misschien?
Erika: Nee, mijn kotgenoten vielen jammer genoeg een beetje tegen. Of dat nu aan mij lag of aan hen, dat weet ik niet. (lacht) Feit is dat ik er niet graag was. Toen ik wist dat mijn zus ook zou gaan studeren en we dus een appartement konden delen, zag ik het weer helemaal zitten. Leuven is ook zo heerlijk kleinschalig, je komt er altijd wel iemand tegen die je kent. In het weekend, wanneer de studenten naar huis gaan, wordt Leuven trouwens een heel andere stad. Ik kan dat wel appreciëren. Ik herinner mij wel dat er over Antwerpen wat smalend werd gedaan in Leuven, en omgekeerd trouwens ook. Er was wat rivaliteit tussen beide steden, de ene vindt zichzelf natuurlijk altijd beter dan de andere.
GUIDO: Ging je vaak uit in Leuven?
Erika: Nu en dan kon je me wel in de Silo vinden, omdat ik toen een lief had die daar geregeld een feestje gaf, maar eerlijk gezegd ben ik nooit zo’n fan geweest van studentenfuiven of cantussen. Er was bovendien geen echte studentenclub, er was enkel de kring van Politica. Ik ben in mijn eerste jaar wel een paar keer naar die typische studentencafés getrokken, maar als je me liet kiezen, ging ik liever iets eten of drinken op de Oude Markt.
GUIDO: Was je een studente die vooral gefocust was op haar studies?
Erika: Ik was vooral verplicht om een goede planning te maken, want vanaf mijn tweede jaar combineerde ik mijn studie met wrappen bij Ketnet. In het begin moest ik ongeveer twee dagen per week op de VRT zijn, maar toen ik ook in de Ketnetband zat, kwamen er verschillende optredens bij en zo werd het behoorlijk druk. De examenperiodes verliepen dan weer redelijk kalm, omdat ik ervoor zorgde dat ik de dag voor het examen enkel nog moest herhalen. Ik kon mij echt niet voorstellen dat ik nachten zou doorblokken. Integendeel, ik hield het al op een redelijk deftig uur voor bekeken. Er was natuurlijk wel een gezonde dosis stress, zeker als ik de notities van iemand anders had overgenomen, maar ik heb nooit black-outs gehad of zo. Ik hoopte trouwens altijd op mondelinge examens, omdat ik dan het gevoel had dat ik de leerstof kon verkopen.
GUIDO: Ben je nooit eens compleet de mist ingegaan?
Erika: Nee. Ik was telkens geslaagd in eerste zit en heb zelfs altijd grote onderscheiding gehaald. Behalve in mijn laatste jaar dan. Toen had ik gewoon onderscheiding, omdat ik voor mijn thesis maar een dertien had gekregen en zo de gemiddelde score naar beneden had gehaald.
GUIDO: Waarover ging die?
Erika: Ik had ervoor gekozen om een werk te maken over de bekendheid en populariteit van Ketnet bij allochtone kinderen. Ik had al wat contacten bij de VRT door mijn werk daar, maar in feite had ik op dat moment veel te weinig tijd voor een groot onderzoek. Toch heb ik er nooit aan gedacht te stoppen met mijn opleiding om zo voorrang te geven aan Ketnet. Ik werd net gemotiveerd door de combinatie van beide, omdat ik wist dat er naast het leven op de unief ook nog iets anders was. Ik had bovendien zoveel energie gestoken in mijn eerste kandidatuur - te veel zelfs, want dat jaar was echt geflipt– dat ik dat niet allemaal zomaar wou opgeven. Een onderscheiding zie ik wel als een beloning voor mijn harde werk, maar het is niet zo dat ik er veel belang aan hecht.
Tekst: Annelies Coutteau
Foto: Filip Naudts