Nieuw in de cinema: 'Milano'
Christina Vandekerckhove ontroerde in 2017 met Rabot, een documentaire over bewoners van een Gentse sociale woontoren net voor de sloop. Milano is haar eerste fictiefilm.
In een (andere) sociale woonwijk in Gent vertelt Vandekerckhove het verhaal van een alleenstaande vader die zijn elfjarige dove zoon opvoedt. Hoewel hij zelf een wietplantage op zolder heeft, doet hij toch zijn best om de jongen op het rechte pad te houden. Er komt een kantelpunt in hun relatie wanneer de zoon toenadering zoekt tot zijn biologische moeder.
Milano kent sterke momenten, maar er ontbreekt iets aan de film. Hoewel hij een volle twee uur duurt en de regisseur rustig de tijd neemt om haar verhaal op te bouwen, voelt het einde gehaast aan, alsof er allerhande essentieels op de cutting floor is beland. Er gaapt een gat in de plot en vragen blijven onbeantwoord. Dat kan de bedoeling geweest zijn - het leven zit tenslotte ook vol losse eindjes - maar het voelt onevenwichtig aan.
De vader wordt gespeeld door Matteo Simoni. Matteo is een kameleon die alles aankan, maar toch heeft Vandekerckhove ervoor gekozen om hem geen Gentse tongval aan te leren. Hoewel het uiteraard kan dat een Italiaanse Limburger in een Gentse volkswijk belandt, knaagt die keuze aan ons inlevingsvermogen. Matteo wordt bijgestaan door een keur aan jong acteertalent: de geweldige Thibaud Dooms (uit Skin), de eveneens fantastische Taeke Nicolaï (uit The Chapel), en nieuwkomer Basil Wheatley als de dove jongen.
Tekst: Herbert De Paepe