Nieuw in de cinema: 'Bird'

Wanneer de Eurostar onderweg naar Londen bovengronds komt in Engeland, stopt de trein soms in station Ebbsfleet. Als je je al hebt afgevraagd wat daar te beleven valt, krijg je het ontluisterende antwoord in Bird, de nieuwe film van Andrea Arnold.

Toegegeven: we waren een tikkeltje ongerust toen we de titel zagen. Andrea's vorige langspeelfilm heette Cow en speelde zich integraal af in een koeienstal. Oersaai was die, dus we waren al bang dat Bird over een legbatterij vol kippen zou gaan. Die vrees was ongegrond, want met deze film grijpt ze terug naar sociaal-realistische cinema zoals ze die bedreef in aangrijpende films als Red Road, Fish Tank en American Honey.

Een twaalfjarig meisje woont in een troosteloos kraakpand in een nog troostelozer kuststadje in Zuidoost-Engeland. Haar vader (Barry Keoghan, van wie we ons stilaan beginnen af te vragen of hij een van de allergrootsten zal worden, ofwel zichzelf voortijdig gaat overspelen à la Shia LaBeouf) is een vuilbekkende, volgetatoeëerde Ierse junk die ondanks alles van zijn dochter houdt. Bij haar moeder is het meisje nog slechter af, want die heeft een gewelddadige nieuwe vriend. Maar dan verschijnt een zwijgzame vreemdeling met een kilt, een hazenlip en vleugels in het stadje (Franz Rogowski), die sociale wonden heelt door een vleugje magie in al dat lelijks te pompen. Bird is rauw als een open wonde, en toch is dit helende cinema. Andrea Arnold is back, baby!

Tekst: Herbert De Paepe