Nieuw in de cinema: 'Last Breath'

In 2019 maakte de Engelse regisseur Alex Parkinson een documentaire over een notoir duikongeval op de bodem van de Noordzee. Het verhaal was zo ongelooflijk en de docu zo succesvol dat hij er onder dezelfde titel ook een fictiefilm van heeft gemaakt.

Drie duikers krijgen als opdracht een stuk pijpleiding te vervangen op de bodem van de Noordzee. Ze werken op honderd meter diepte, dus het zijn saturatieduikers, die tijdens de opdracht een maand lang in een druktank verblijven. Aan de oppervlakte woedt een storm, en een van hen komt hulpeloos op de zeebodem terecht, met een zeer beperkte voorraad zuurstof. Zullen zijn twee collega's erin slagen hem op tijd te redden?

Hoewel het waargebeurde verhaal verbluffend spannend is en de harde wereld van de saturatieduikers moordend interessant, heeft Parkinson er toch een vrij lauwe thriller van gemaakt. Dat ligt aan het zwakke script, met clichématige dialogen en bordkartonnen personages. Je ziet aan Woody Harrelsons gezicht dat hij de zwakke zinnen die hij moet uitspreken met tegenzin door zijn nochtans ervaren strot duwt. Jammer, want de film ziet er goed uit en had in vaardiger handen een diepzeeklassieker kunnen worden. Nu is het hooguit een onderhoudende weekendfilm.

Tekst: Herbert De Paepe