Uit het GUIDO-archief: de studententijd van Charlotte Timmers
GUIDO: In het secundair volgde je Drama op het Lemmensinstituut, en daarna ben je Sinologie gaan studeren aan de KU Leuven. Leg uit!
Charlotte: Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in Azië. Nog steeds trouwens. Tijdens het laatste trimester in het Lemmensinstituut lazen we veel Chinese poëzie. Ik begon toen ook boeken te lezen over China en mijn papa was er juist op reis geweest, dus dat viel allemaal een beetje samen. Toen ik achttien was, dacht ik: oké, ik heb Drama gedaan, dat was al raar, en nu ga ik nóg iets raars doen: Sinologie. Maar uiteindelijk heb ik het niet afgewerkt, dus professioneel gezien heeft die investering niets opgeleverd. Achteraf gezien zou ik sneller de knoop hebben doorgehakt om ermee te stoppen, want ik heb toch vier jaar aan de unief gezeten. Je ziet te dikwijls dat studenten jarenlang blijven hangen in een richting die hen niet ligt. Ik begrijp dat wel: je bent op je achttiende eigenlijk nog te jong om zo'n ingrijpende keuze te maken.
GUIDO: Waarom ben je niet naar de toneelschool gegaan? Lag dat te veel voor de hand?
Charlotte: Ik voelde steeds meer de competitiedrang opkomen in het acteurswereldje. Een leven lang audities doen en moeten strijden, ik wist niet of ik dat wel wou. Ik zag het niet zitten om een leven lang kwetsbaar te zijn. Ik dacht toen echt dat ik klaar was met acteren, vandaar dat ik naar de unief ben getrokken. Ik dacht dat ik, doordat ik Sinologie studeerde, de boot van het acteren had gemist, maar dat bleek niet zo te zijn. De drang tot spelen is weer komen bovendrijven. Achteraf gezien kan een mens op om het even welk moment van richting veranderen. Je hebt zoveel tijd en er liggen zoveel opportuniteiten op je pad.
GUIDO: Jouw studententijd was dus niet de mooiste tijd van je leven?
Charlotte: Ik had toen al last van een quarterlife crisis! Mijn vrienden uit het Lemmensinstituut gingen allemaal naar Antwerpen studeren, en ik bleef in Leuven. De vrienden die ik op de universiteit heb leren kennen koester ik ook wel, maar het voelde plots allemaal zo serieus. Van een internaat vol uitbundige artiesten kwam ik terecht in een ernstige, zware studierichting. Daar heb ik het wel moeilijk mee gehad. Ik herinner me een zekere angst. Ga ik dit wel kunnen? Ben ik serieus genoeg? Ben ik slim genoeg? Hoor ik hier wel thuis? Ik had het lastig om op de unief mijn weg te vinden, terwijl ik me tijdens mijn dramaopleiding als een vis in het water had gevoeld.
Tekst: Herbert De Paepe
Foto: DPG Media