Uit het GUIDO-archief: de studententijd van Anna Franziska Jäger
GUIDO: Je bent in Brussel opgegroeid en studeerde in Gent. Dacht je dan: wat is dit voor een smalltown?
Anna Franziska: Ik heb drie jaar in Gent op kot gezeten. Gent is inderdaad kleiner, maar dat vond ik juist heel goed, want dat zorgde ervoor dat ik me kon concentreren op mijn studies. Ik studeerde drama, en in Gent zijn drie of vier theaters, dus er was ook een rijk cultureel leven waaraan ik kon deelnemen. Maar ik miste Brussel, en daarom ben ik teruggegaan. Dat heeft niets te maken met dat ik Gent te provinciaal zou vinden.
GUIDO: Waarom ben je naar Gent komen studeren?
Anna Franziska: Op dat moment voelde ik een zeker verlangen naar een breukmoment. Ik moest een tijdje weg uit Brussel. Bovendien werd ik toegelaten aan KASK, de school die me op dat moment het meest aansprak. Dat ik theater zou gaan studeren, leek aanvankelijk voor de hand te liggen. Ik was als klein meisje vrij mondig en verkondigde toen al dat ik actrice zou worden. Bovendien kreeg ik toevallig - de regisseuse heeft me letterlijk van straat geplukt in Brussel - de kans om als twaalfjarige in een film te acteren naast Matthias Schoenaerts: My Queen Karo van Dorothée Van Den Berghe. Maar toen ging ik naar het secundair en is het allemaal wat vager geworden. Mijn ouders werken allebei in de culturele sector, en ik begon te twijfelen of ik dat ook moest doen, of juist niet. Ik wou al mijn opties openhouden, ook de optie om actrice te worden.
GUIDO: Je bent de dochter van choreografe Anne Teresa De Keersmaeker en Gerhard Jäger van Art Basics for Children. Is het makkelijker om de stap te zetten naar hoger kunstonderwijs als je ouders ook artistiek bezig zijn?
Anna Franziska: Daar heb ik de laatste tijd veel over nagedacht. Ik denk het wel, eerlijk gezegd. Terwijl je opgroeit, lijkt je leefwereld een vanzelfsprekendheid. Je ouders, je manier van opvoeding... je kent niets anders. Als je dan ouder wordt en nieuwe ervaringen opdoet, leer je er vanop afstand naar te kijken. Je begint de specifieke condities te begrijpen waarbinnen je bent opgegroeid en verwerft inzicht in de kansen die je krijgt. Veel getalenteerde jongeren kunnen de keuze om kunst te gaan studeren niet zomaar maken, vanwege de financiële onzekerheid die ermee gepaard gaat.
GUIDO: Is die voor jou niet even groot als voor om het even wie?
Anna Franziska: (aarzelt) Nee, ik wil daar eerlijk over zijn: de financiële onzekerheid was voor mij niet zo groot als voor sommige medestudenten. Ik heb ouders die me financieel ondersteunen. Dat is een privilege waar ik me meer en meer bewust van ben.
GUIDO: Tijdens de opnames van de film Cleo zat je in je derde bachelor. Moest je toelating vragen aan je docenten om in de film te mogen meespelen?
Anna Franziska: Dat moest wel besproken worden. Gelukkig zat ik al in het derde jaar, want in het eerste of tweede jaar is zoiets echt moeilijk. Dan zit je nog fulltime op school, maar vanaf het derde jaar kies je voor projecten en modules. Dan kan je wat schuiven, maar desalniettemin heeft Cleo ervoor gezorgd dat ik een jaar langer doe over mijn studies dan gepland. Ik ben een loyaal iemand. Als je iets doet, dan moet je er voluit voor gaan. Om het concreet uit te drukken: als je voortstudeert, dan moet je gewoon naar de les gaan. (lacht)
GUIDO: Waren je medestudenten blij voor jou toen je de hoofdrol Cleo scoorde, of waren ze stiekem jaloers?
Anna Franziska: Ik wil niet beweren dat jaloezie en concurrentie niet bestaan aan KASK, want die gevoelens vind je in elke context, maar in de theateropleiding heerst geen prestatiedruk. Er wordt niet gebuisd, tenzij je er compleet je voeten aan veegt en niet komt opdagen. Eenmaal je wordt aangenomen, is het de bedoeling dat je jezelf ontwikkelt, samen met je docenten en medestudenten. Er wordt veel gedeeld op school.
GUIDO: Vond je je studententijd de beste tijd van je leven?
Anna Franziska: Ik besef dat de context van veiligheid, bescherming en ruimte om jezelf te ontwikkelen, uitzonderlijk is. Ik vind de gestructureerde omgeving op school heel fijn. De verhoudingen zijn heel helder: ik geef les, jij volgt les. In het beroepsleven wordt dat allemaal schimmiger. Dus ja: de studententijd is heel mooi, maar met dat imperatief van 'wees jong, geniet, leef nu' heb ik niet zoveel affiniteit. Ik denk dat veel studenten hun studies zolang mogelijk rekken omdat ze nog niet klaar zijn voor de onzekerheid van het werkveld, eerder dan omdat het zo'n mooi leven is.
Tekst: Herbert De Paepe
Foto: Joost Pauwels