Nieuw in de cinema: 'Julian'

Fleur en Julian, een Brussels lesbisch stel, zijn smoorverliefd en gaan trouwen. Fleur heeft een gouden idee: als ze nu eens zouden trouwen in alle landen waar het huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht toegelaten is?

Julian, de debuutfilm van de 26-jarige filmmaakster Cato Kusters, is gebaseerd op een boek van Fleur Pierets, die in 2017 met haar partner Julian P. Boom een performance art-project startte en vertrok voor een binge van huwelijken in de 22 landen waar dat toen al kon. Het noodlot heeft Project 22 echter op tragische wijze gesaboteerd, want Julian werd na vier trouwpartijen ongeneeslijk ziek. Kusters vertelt Fleur en Julians verhaal fragmentarisch maar coherent, en wordt op geen enkel moment sentimenteel. Ze maakt handig gebruik van homemovies als film-in-de-film, door de hoofdactrices Nina Meurisse en Laurence Roothooft zelf gefilmd met een oude camcorder. Voor een beginnende filmmaakster geeft ze blijk van een verrassende maturiteit, al laat ze zich soms verleiden tot een overdaad aan extreme close-ups, een beeldtaal die ons persoonlijk weleens irriteert in arthousefilms.

Cato Kusters heeft zich in de verfilming gehouden aan de waargebeurde feiten, misschien omdat ze niet anders wou, misschien omdat ze niet anders kon. Daardoor kantelt de film halfweg nogal abrupt van een energiek verhaal over een letterlijk grensverleggend liefdesproject naar een drama over een veel te vroeg afscheid. Dat tweede deel is stukken minder interessant, omdat young people dying al zoveel keer eerder is gebruikt als filmmotief en Kusters er niet echt iets nieuws mee heeft aangevangen. Het eerste deel is veel interessanter. Na afloop van de film dachten wij dan ook bij onszelf: hoe mooi zou het niet geweest zijn - ook als ode aan de overleden Julian - als de regisseuse de harde realiteit had verlaten om imaginair en glorieus te verfilmen wat niet heeft mogen zijn: wat als Project 22 wél volledig was doorgegaan?

Tekst: Herbert De Paepe