Sky Captain and the World of Tomorrow

1994. Filmbuff en computernerd Kerry Conran knutselt thuis op zijn Mac een kortfilm in elkaar. The World of Tomorrow duurt zes minuten en toont hoe een groep reuzenrobots het New York van de jaren '30 invadeert. De filmbonzen in Hollywood zijn er meteen weg van, en besluiten Conran de gelegenheid te geven er een langspeelfilm van te maken.
 Dat het dan nog tien jaar heeft geduurd voor Sky Captain and the World of Tomorrow er effectief is gekomen, heeft alles te maken met 'wachten op de juiste technologie'. En die is er vandaag.

We zijn naar de film gaan kijken. We kregen er een persmap, en op de eerste twee bladzijden staat al minstens vijf keer gedrukt: "Unlike everything you have ever seen". Welnu, dat is je reinste bollocks. Sky Captain and the World of Tomorrow iets wat we nog nooit gezien hadden? Integendeel: we hadden álles in deze film al een keer eerder gezien. Dit is een van de meest schaamteloze staaltjes recyclage uit de filmgeschiedenis, een samenraapsel van elementen uit aloude pulp fiction, vergeelde strips, Ed Wood-achtige sciencefictionvehikels en goedkope zaterdagvoormiddagreeksen op tv. Welja, dit is de allereerste film die volledig tegen een bluescreen is gedraaid, waarna álle decors digitaal werden ingevuld. Proficiat, maar het probleem is wel dat je dat ook ziet. Wanneer Gwyneth Paltrow door de straten van Manhattan rent terwijl de robots tussen de wolkenkrabbers denderen, bijvoorbeeld, verliest het beeld meteen alle diepte. Wat je ziet is: Gwyneth rent voorbij een doek, waarop later wat vlakke animatie is geprojecteerd. De illusie overtuigt voor geen sikkepit.

Waarom probeert men ons dan wijs te maken dat Sky Captain and the World of Tomorrow du jamais vu is? Heel eenvoudig: omdat de computeranimatie er oud en nostalgisch probeert uit te zien. Lees: de hele film is in omfloerste grijs- en geeltinten gefilmd, waarschijnlijk in de hoop een Fritz Lang-effect te verkrijgen, maar wij hadden voortdurend zin om uit te roepen: "Wil er eens iemand die smerige vaseline van de lens vegen?!"

Tien jaar wachten op de juiste technologie, dat wil ook zeggen dat er tien jaar tijd was om aan het scenario te werken. Toegegeven: de partijtjes verbal sparring tussen Jude Law en Gwyneth Paltrow zijn zeer genietbaar, en doen denken aan de snedigste dialogen tussen Superman/Clark Kent en Lois Lane. En de copywriter die met de namen Polly Perkins, Sky Captain, Franky Cook en Totenkopf op de proppen kwam, kent zijn vak. Maar het verhaal blijft verder steriel en wil zó verkrampt Indiana Jones koppelen aan Star Wars, dat we er moe van werden. Kerry Conran blijft een geek met een Mac, en hij bezit nog geen splinter van het verteltalent van Spielberg of Lucas. Kom dat vooral bekijken, en je zal zien dat we gelijk hebben. De digitale revolutie in de film woedt onverminderd voort, maar we vrezen dat we en route nog meer dan één van dit soort miskleunen zullen moeten uitzweten. Toch coole robots, André Franquin zou er dol op geweest zijn.

(JC)