Nieuw op Prime Video: 'After the Hunt'

Films over #MeToo zijn gloeiend hete hangijzers waar regisseurs liever hun vingers niet aan verbranden. Luca Guadagnino (van Queer, Challengers en Call Me by Your Name) durft het aan. Zouden zijn vingertoppen ondertussen vol blaren staan?

"It happened at Yale", leer je in de eerste seconden, de topuniversiteit aan de Amerikaanse Oostkust. Julia Roberts speelt een gevestigde filosofieprofessor die het noorden verliest wanneer haar favoriete studente een collega beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag. Die collega is haar beste vriend, en hij ontkent de beschuldiging in alle toonaarden. Bovendien was ze zelf jaren geleden in een gelijkaardige situatie verstrikt. Wie gelooft wie? Wie vertelt de waarheid? En krijgt de waarheid wel een kans in een verstard academisch milieu waar reputatie wordt beschouwd als het allerhoogste goed?

After the Hunt is complex en messy als het leven zelf. De film biedt geen eenduidige antwoorden en morrelt genadeloos aan je sympathie voor de personages, zodat je op den duur echt niet meer weet aan wiens kant je moet gaan staan. Niemand is zuiver op de graat in dit verhaal, iedereen heeft een dubbele agenda en emotie overspoelt de gemoederen in een milieu dat nochtans de ratio zou moeten koesteren. In After the Hunt is #MeToo een splinterbom die blindweg slachtoffers maakt in een besloten gemeenschap waar iedereen vasthoudt aan verworvenheden boven moraal. Dat zorgt voor een ongemakkelijke kijkervaring, waarbij Guadagnino je allerminst bij het handje houdt, maar je eigen weg laat zoeken in een ondoorzichtig moeras van intriges. De grijze zone tussen zwart en wit wordt een hels labyrint, maar dat dwingt je juist om diep na te denken over het thema, iets wat goede cinema moet doen.

Er wordt zeer sterk geacteerd in deze intelligente praatfilm. Naast Julia Roberts spelen ook Andrew Garfield en Ayo Edebiri de pannen van het dak, en cultheldin Chloë Sevigny draagt in haar essentiële bijrol een vermakelijke pruik die haar sprekend doet lijken op Petra De Sutter.

Tekst: Herbert De Paepe