Woven hand: Consider the birds

Wie een rustige, bezielde, oprechte en doorleefde autorit wil, moet zich eens achter het stuur schuiven en deze nieuwe van Woven Hand aan de cd-speler toevertrouwen. Nog een donkere weg voor je, naar ergens honderden kilometers ver, en Dave Eugene Edwards wordt zeker je beste reisgezel.


Woven Hand is de tweede band, een hobby kan je het allang niet meer noemen, van Sixteen Horsepower-frontman Edwards. Duister, mystiek, devoot, spiritueel, country en integer zijn de trefwoorden.

Of de cowboy die maandenlang door de desolate prairie sjokt, of uitgeput op de vlucht is ‘been given to follow the sun’, kolossale vergezichten als decor, tonnen wervelend stof, een ritselende slang, de slaande warmte, de kilte van de paardendekennacht en de troost van een moeizaam kampvuurtje. Edwards heeft een stem die je toespat met elke zin alsof het zijn laatste was. Vol passie, kracht en overtuiging uitgeademd. Een meer geloofwaardige Nick Cave. Een rusteloze ziel die op zoek is naar verlichting, het helle licht als buitenstaander in zijn duistere leefwereld, ‘he is love yes he is spirit’. Een wereld van ontgoocheling, bedrog en steeds nukkigere verleiding. Sober op instrument gezet, piano, bandoneon, banjo, gitaar, indianendrums en midden in de sfeer van het onherbergzame wilde westen verteld als sombere levensverhalen, met toch telkens genoeg hoop tussen de regels. Zijn bedes tot de heer komen ook op geen enkel moment melig of klef over, maar veeleer als snak naar heel nodige redding, levensvervulling. Woven Hand klinkt steeds als de beste soundtrack die je zelf bij een vogelvrije paardruiter met zwarte hoed en veer zou kunnen verzinnen, ergens een engel boven zijn schouders.

Uniek in zijn klankbeeld, uitzonderlijk in zijn kracht, machtig intens in zijn soberheid. Woven Hand is het duistere goud van de country, gloomcountry. Een heel krachtige plaat! ’Crow eye come see, crow eye come see the lord will not be mocked not by you or me’.

(LAD)