Waldorf: Waldorf
Nieuw geluid! Altijd spannend. En deze Waldorf komt (nog maar eens) uit Gent, verzameld rond poprockbrein Wolfgang Vanwymeersch. We moeten pop verwachten die moeiteloos melodieus is zonder rock uit het oog te verliezen, en die daarbij nog eens een gooi doet naar grote namen als Freebee, Millionnaire en dEUS.
Allez vooruit! We gaan dit toch even controleren.
Waldorf bezocht vanaf 2001 al heel wat zaaltjes (ons zijn ze toen niet opgevallen) en stak meteen ook een tour in Zwitserland op zak. En als de neutrale Zwitsers het goed vinden, dan zien we wel of de uitdagende mix van pop en rock ons ook mee op de kar krijgt.
Een ‘classic’ drive doorheen het hele album werd ons ook duidelijk beloofd. We zijn al op zoek. ‘Killing time’ valt ergens binnen tussen Queens of the Stone Age en Dinosaur Jr. van toen. Kan tellen, sterk! Die Qotsa-mosterd blijft duidelijk aan snorren en baarden kleven, want ook in de single ‘Mama said’ hangt die kleur over de song. Opnieuw goed te genieten. De trein van korte, krachtige, explosieve melancholie tussen Josh Hommes muziek en Waldorfs interpretatie ervan blijft lekker denderen, de gitaren gaan vrolijk loos en Wolfgangs stem - tikkel heesgekarteld - doet het uitstekend en beklijvend. Het ís pop, het ís rock. Het huppelt meteen mee in je hoofd, de gitaren rocken volwassen en zonder pretentie. Qua kalmte gaan we liefst zitten bij ‘I didn’t know what I was searching’, die 'sleep en trek' in de klank is heel sterk, zowaar een ‘classic’ en héél poppy gevoel.
(LAD)