Het Incognito-bestaan volgens Grégory Mardon

Grégory Mardon is een naam om te onthouden. Deze Franse tekenaar leerde het vak in diverse tekenfilmstudio's en bleef lang een nobele onbekende, tot hij begin vorig jaar uitpakte met het schitterende Lijf om lijf, een ensemblestrip in de prestigecollectie 'Vrije Vlucht' van Dupuis. In dezelfde stijl start hij nu de verhalenreeks 'Incognito'
, over mensen die opgaan in de anonimiteit van de grootstad.

 

Toevallig is dat niet, want Grégory Mardon is een al even onopvallende verschijning als zijn personages. In het Brusselse volkscafé waar we hem op een regenachtige winterdag ontmoeten, kijkt niet één van de habitués op om te zien wie die 'beroemdheid' is die wordt geïnterviewd. Ah, Bruxelles!

GUIDO: Het hoofdpersonage uit Volmaakte slachtoffers voelt zich onzichtbaar, transparant. Is dat een reflectie op het bestaan van een striptekenaar?

Mardon: Niet noodzakelijk. Het is waar dat je als striptekenaar een solitair bestaan leidt, dat je meestal alleen aan je tekentafel zit te werken. Terwijl je bezig bent, sluit je je volkomen af van de buitenwereld. Zelfs al zijn er mensen om je heen, dan nog bevind je je in je eigen universum. Dat heb ik ondervonden toen ik in een atelier werkte, samen met andere tekenaars. Je blijft alleen bezig. En dan voel je je wel eens onzichtbaar, ja. Maar mijn personages zijn gewone, alledaagse mensen die opgaan in de grootstad.

GUIDO: Is dat eigenlijk niet hét grote probleem in de stripwereld vandaag? Dat jullie allemaal in je eentje thuis zitten te tekenen, in plaats van samen te werken?

Mardon: Niet overdrijven hé. Kijk naar mannen als Joann Sfar en Lewis Trondheim, en nog anderen van de nieuwe Franse generatie. Die werken juist heel veel samen, soms zelfs met drie tegelijk aan een strip. Weet je, je kunt dat soort samenwerkingen niet forceren. Veel hangt af van toevallige ontmoetingen, van vriendschap, van contacten leggen. Ik heb de strip Cycloman getekend op scenario van Charles Berbérian (van 'Meneer Johan' - HDP). Nu, dat was ook maar omdat ik hem toevallig had leren kennen omdat we op hetzelfde moment voor dezelfde uitgever werkten. Hij had een scenario klaar, zijn vaste tekenpartner Philippe Dupuy kon het niet tekenen, dus hij zocht iemand. Zo gaat dat. Ik moet de mensen eerst kennen voor ik ermee kan samenwerken. Ik zou nooit een scenario kunnen tekenen van iemand die ik nog nooit heb ontmoet.

GUIDO: Je komt uit de tekenfilm. Heb je aan iets gewerkt dat we kennen?

Mardon: Waarschijnlijk wel, het waren heel commerciële projecten voor tv. Ik heb aan de 'Blake en Mortimer'-filmpjes gewerkt, en 'Papyrus'. Vooral decors waren dat, en af en toe storyboards en lay-out. Dat is trouwens het enige wat nog in Frankrijk gebeurt, de rest wordt uitbesteed aan studio's in het Verre Oosten.

GUIDO: Je hebt er wel een heel vlotte lijn aan overgehouden.

Mardon: Jazeker. Ik kon mijn creatieve energie langs geen kanten kwijt in die tekenfilms, maar het was wel een heel goede leerschool. Ik heb daar een zekere handigheid verkregen, trefzekerheid, en discipline. Snelheid ook.

GUIDO: Het valt me op dat striptekenaars die in tekenfilmstudio's hebben gewerkt, daarna meestal heel persoonlijke strips gaan maken. Denk maar aan Olivier Pont, Nicolas de Crécy , Juanjo Guarnido...

Mardon: Als je uit zo'n grote studio komt, voel je je bevrijd van een juk. Dan kan je eindelijk ademhalen. En dan heb je meer dan ooit zin om je eigen ding te doen, dat klopt.

 (HDP)